W Drugiej Księdze Królewskiej 3:11 widzimy piękny tytuł nadany Elizeuszowi przez ludzi w Izraelu: „Ten który polewał wodę na ręce Eliasza”. Za każdym razem gdy Eliasz zakończył posiłek, Elizeusz przynosił trochę wody aby Eliasz mógł umyć sobie ręce. On wykonywał to zadanie tak regularnie i wiernie, że inni zauważyli to i nadali mu ten tytuł. W taki właśnie sposób Elizeusz rozpoczął swoją służbę.
Bóg będzie testował naszą wierność w małych rzeczach zanim powierzy nam prawdziwą służbę. Jozue służył Mojżeszowi wiernie przez wiele lat zanim stał się jego następcą. Tymoteusz służył Pawłowi wiernie i stał się apostołem.
„Psalm Dawidowy. Pan jest pasterzem moim, Niczego mi nie braknie. Na niwach zielonych pasie mnie. Nad wody spokojne prowadzi mnie. Duszę moją pokrzepia. Wiedzie mnie ścieżkami sprawiedliwości Ze względu na imię swoje. Choćbym nawet szedł ciemną doliną, Zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną, Laska twoja i kij twój mnie pocieszają. Zastawiasz przede mną stół wobec nieprzyjaciół moich, Namaszczasz oliwą głowę moją, kielich mój przelewa się. Dobroć i łaska towarzyszyć mi będą Przez wszystkie dni życia mego. I zamieszkam w domu Pana przez długie dni”. Psalm 23
Czy Bóg jest moim Pasterzem?
Jeśli tak, jeśli Mu ufam, jeśli w Nim chodzę, to według Jego obietnicy niczego mi nie brakuje.
Jeśli jestem w Chrystusie to odpoczywam pełen pokoju na duchowych pastwiskach i nieustannie rozkoszuję się moim Panem.
„Chrystus wyzwolił nas, abyśmy w tej wolności żyli. Stójcie więc niezachwianie i nie poddawajcie się znowu pod jarzmo niewoli”. Gal 5,1
„Wszystko mi wolno, ale nie wszystko jest pożyteczne. Wszystko mi wolno, lecz ja nie dam się niczym zniewolić”. 1 Kor 6,12
Jak wcześniej powiedzieliśmy, uczeń Jezusa Chrystusa to człowiek, który powołany przez Zbawiciela zupełnie świadomie rozpoczął z tym Zbawicielem cudowną podróż swojego życia. Ta podróż przeradza się w nieustający proces uczniostwa w Chrystusie i obejmuje całe życie wierzącego oraz dotyczy każdej sfery jego życia i osobowości.
Zmiany, które w mocy Ducha Świętego dokonują się w życiu takiego człowieka, odmieniają go do tego stopnia, że staje się on kimś, kim nigdy wcześniej nie był. Tak właśnie objawia się nowe stworzenie w Chrystusie.
W rozdziale 12 w Pierwszej Księdze Kronik czytamy o tych, którzy stanęli po stronie Dawida gdy Saul go prześladował. Łatwo było przyłączyć się do Dawida gdy został ogłoszony królem. Tutaj jednak czytamy o ludziach, którzy przyłączyli się do niego kiedy był odrzucony i miał na sobie wyrok śmierci. Łatwo jest żyć całkowicie oddanym dla Pana w niebie, ale podążać za Nim gorliwie tu na ziemi, kiedy jest odrzucony i pogardzany, to zupełnie inna sprawa. Tak samo ma się sprawa z kościołem. Łatwo przyłączyć się do kościoła, po tym jak stał się sławny i popularny, ale zupełnie inną rzeczą jest przyłączyć się do niego kiedy jest pogardzany ,ale widzisz w nim namaszczenie.
Tak wielu ludzi ciągle nie pojmuje głębi i serdeczności Chrystusowej miłości. Bóg naprawdę kocha i rzeczywiście szuka grzeszników, aby ich zbawić i przyprowadzić do domu wieczności.
Nasz Zbawiciel gromadził wokół siebie celników i wszelkiego rodzaju przestępców, aby Swoją postawą i głoszonym przez Siebie Słowem objawić tym biednym ludziom prawdziwy obraz Boga.
„I my chcemy być takimi, jak wszystkie ludy, niech nas sądzi nasz król, niech nam przewodzi i niech on prowadzi nasze wojny!” (1 Sam 8,20).
„Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca. Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata. I świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki” (1 J 2,15-17).
Można się zastanawiać, jak to się dzieje, że ludzie żyjący w bliskości Bożych mężów mają jednak serca pełne pożądliwości i miłości do tego świata. Biblia podaje zbyt wiele takich przykładów, abyśmy mogli tę prawdę zignorować. Jednak niezwykle ciekawym jest fakt, że dopóki żyją i służą ci wielcy Boży mężowie, to zło ukryte w ludzkich sercach nie może się zbytnio manifestować.
W Starym Testamencie są szczegółowo opisane dwie wielkie wędrówki Izraela.
Wędrówka z Egiptu do Kaananu symbolizuje nasze osobiste życie- wyjście z niewoli grzechu, z szatańskiej dominacji, ze świata, aby poprzez krew Jezusa, chrzest wodny i chrzest w Duchu Świętym wejść do życia w zwycięstwie nad grzechem i osobiste chodzenie z Bogiem.
Wędrówka z Babilonu do Jerozolimy symbolizuje nasze życie we wspólnocie, pozostawienie Chrześcijaństwa, które trwa w kompromisie i przyłączenie się do prawdziwego Ciała Chrystusa.
