„A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was” (Rz 8,11).
Uczeń Jezusa Chrystusa narodzony na nowo z wody i z Ducha, nie tylko rozpoczyna nowe życie; to nowe życie prowadzi on w mocy Ducha Świętego, albowiem Duch Święty wypełnił jego wnętrze swoją obecnością. Boże Słowo zapewnia: Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was (Rz 8,11a). To niesłychanie ważne zapewnienie! Kiedy żyliśmy bowiem bez Boga i bez wspomagającej nas Bożej mocy, skazani byliśmy na grzech i potępienie, a grzech nad nami niepodzielnie panował (Rz 6,14)!
Aby móc budować kościoły o wysokim standardzie, potrzebujemy liderów o wysokim standardzie. Jezus powiedział: “Pójdźcie za Mną!” (Łk. 9:23). A Paweł powiedział: “Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja jestem naśladowcą Chrystusa.” (1 Kor. 11:1, Flp. 3:17). W tych słowach apostoła Pawła widzimy, czego Duch Święty oczekuje od każdego starszego, aby tak samo jak Paweł mógł rzec do ludzi w swoim kościele
Kiedy w moich ustach
wybrzmi już ostatnie słowo
nie pozwól Panie
aby zapadło milczenie
„Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was” (Rz 8,9a).
List do Rzymian zawiera wiele wersetów, które wskazują wierzącym, w jaki sposób mają prowadzić swoje nowe, a zrodzone z Ducha Świętego życie.
Jak powinniśmy rozumieć słowa apostoła?
Boże Słowo uczy nas, że z chwilą, gdy zostaliśmy wzbudzeni przez Ducha Świętego ku Bogu i zrodzeni z Ducha Świętego do nowego życia, przestaliśmy być ludźmi, którzy kierują się w swoim życiu pragnieniami ciała. Staliśmy się ludźmi świadomymi duchowej rzeczywistości i koncentrujemy nasze życie na osobie Ducha Świętego, poddając się Jego prowadzeniu.
1. Bóg kocha nas tak, jak umiłował Jezusa: “ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś.” (J 17:23). To jest największa prawda, jaką odkryłem w Biblii. To zmieniło mnie z niepewnego, przygnębionego wierzącego, w tego, który stał się całkowicie bezpieczny w Bogu i jest zawsze pełen Bożej radości. W Biblii jest wiele wersetów, które mówią nam, że Bóg nas kocha, ale tylko ten mówi nam o skali tej miłości – TAK JAK MIŁUJE JEZUSA. Jako, że w miłości naszego niebiańskiego Ojca względem swoich dzieci nie ma stronniczości, będzie On z pewnością gotowy uczynić dla nas wszystko to, co uczynił dla swego pierworodnego Syna, Jezusa. Będzie nam pomagał, tak jak pomagał Panu Jezusowi. Będzie dbał o nas tak samo, jak dbał o Jezusa. Będzie tak samo zainteresowany planowaniem szczegółów naszego codziennego życia, tak jak planował je dla Pana Jezusa. Nic nie może się nam przydarzyć, co mogłoby zaskoczyć Boga. On już zaplanował każdą ewentualność. Dlatego nie musimy dalej żyć w niepewności. Zostaliśmy wysłani na ziemię z tak samo określonym celem, jaki miał sam Jezus Chrystus. Wszystko to, dotyczy również ciebie, ale tylko wtedy, jeżeli będziesz w to wierzył. Nic z tego nie będzie rzeczywistością dla tego, kto nie wierzy w Słowo Boże.
„Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej” (Flp 2,5-8).
Czytając ten krótki fragment Listu do Filipian dotykamy niezwykłego Bożego objawienia. Oto apostoł Paweł, pisząc o Chrystusie, mówi nam, że Boży Syn, dla ratowania ludzi, zechciał „uczynić siebie pustym, przybrawszy kształt sługi” (Flp 2,7 – tłum dosł.). Uczynił to wszystko, jak napisał apostoł, aby „stać się człowiekiem i dać znaleźć swoją postać, jako postać człowieka” (Flp 2,7 – tłum. dosł.).
„Bojaźń Pana jest szkołą mądrości, a pokora poprzedza chwałę” Przyp. Sal. 15,33.
Komentatorzy Biblii mówiąc czasami o pokorze, określają ją jako klejnot Królestwa. Ich myśli kierują się oczywiście ku rzeczywistości Królestwa Bożego, a pokora charakteryzująca uczestników tego Królestwa jest skarbem i klejnotem myśli, pragnień, decyzji i wszelkich działań ludzi dziedziczących to Królestwo. Tacy ludzie będąc uczniami Zbawiciela, rozumieją podobnie jak Salomon, że bojaźń i uniżenie przed Bogiem oznaczają uznanie pierwszeństwa woli świętego Boga w stosunku do woli własnej. Taka postawa z kolei sprawia, że każdy uczeń Chrystusa z radością przywdziewa szatę pokory, będąc świadomy, iż pokora jest doskonałą drogą do prawdziwej chwały w Chrystusie.
W Księdze Malachiasza 2:15 czytamy, że Bóg stworzył mężczyznę i jego żonę, aby przez nich otrzymywać Boże dzieci. Każdy może wychować dzieci. Ale tylko uczeń Jezusa może wychować pobożne dzieci. I dlatego właśnie pierwszym wymaganiem jest to, że przynajmniej jeden z dwóch rodziców musi być uczniem Jezusa, który kocha Pana CAŁYM swoim sercem. „Połowiczni” Chrześcijanie nie będą w stanie wychować pobożnych dzieci.
Drugim ważnym wymaganiem jest jedność pomiędzy mężem i żoną. To może być jednak niemożliwe, jeżeli jeden z partnerów nie jest uczniem Pana Jezusa. Wtedy ten drugi partner musi sam walczyć przeciwko szatanowi o swoje dzieci. Jednak jeżeli oboje są w pełni oddani Panu, walka ta jest znacznie łatwiejsza. Dlatego właśnie tak ważny jest właściwy wybór męża/żony. Bardzo trudno jest wychowywać dzieci na Boży sposób, jeżeli mąż i żona stale się ze sobą kłócą i obwiniają się nawzajem.
Lustro
już nie poznaje mojej twarzy
jego tafla
skąpana w leniwym świetle dnia
wciąż szuka odpowiedzi
W dzisiejszych post inteligenckich czasach nadzwyczaj trudnym zadaniem wydaje się być zdefiniowanie prawdy. W okresie, gdy prym wiodła klasyczna kultura, obowiązywało klasycznie pojmowane prawo, a miernikiem ludzkiej inteligencji była klasyczna umiejętność przeprowadzania procesów myślowych, poniekąd łatwo było porozumieć się co do paradygmatu prawdy. W dyskusji prowadzonej nawet z krańcowych pozycji, oponenci musieli przecież poruszać się w granicach wspólnie akceptowanego kanonu idei, a to umożliwiało operowanie językiem dialogu i porozumienia.
