Przez wiarę poznajemy, że światy zostały ukształtowane słowem Boga, tak iż to, co widzialne, nie powstało ze świata zjawisk (Heb. 11,3).
Bóg wykreował wszechświat mając do dyspozycji tylko i aż swoje słowo! Świat zjawisk, którego dzisiaj jesteśmy świadkami, nie mógłby zaistnieć bez wypowiedzianego przez Boga słowa, które On namaścił swoją mocą. Bóg jednak stał się nie tylko jednoaktowym Kreatorem, który powołał wszystko do istnienia; On nadal wydoskonala to wszystko co uznaje w stworzeniu za cenne, a co zostało zbrukane grzechem. On chce bowiem to co cenne oczyścić i przygotować dla wieczności.
W 17 rozdziale Księgi Wyjścia widzimy, że Izraelici przybyli do miejsca, w którym nie było wody do picia. Fala grzechu spada, a Izraelici zaczynają znowu narzekać. Ponownie Pan objawia im rozwiązanie problemu, które jest tuż przed ich oczami. Rzekł Pan do Mojżesza: “Oto Ja stanę przed tobą na skale, tam, na Horebie, a ty uderzysz w skałę i wytryśnie z niej woda, i lud będzie pił. Mojżesz uczynił tak na oczach starszych Izraela.” (werset 6). Mojżesz uderza w skałę, a wody zaczynają płynąć. Kiedy po raz pierwszy przeczytałem ten fragment, wyobrażałem sobie małą skałę i małą strużkę wody z niej wypływającą oraz wszystkich z niej pijących.
„A Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy:
Ja jestem światłością świata;
kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności,
ale będzie miał światłość żywota” (J. 8,12).
Autor Listu do Hebrajczyków pisze, że obietnica wejścia do odpocznienia ciągle jednak jest ważna i ostrzega nas, abyśmy „zaczęli się bać”, jeśli ją zbagatelizujemy (Heb. 4,1). Jeśli ta obietnica ciągle jest ważna, to znaczy, że znaczenie tej obietnicy ma o wiele głębszy duchowy wymiar niż mogłoby się nam wydawać. Jeśliby wejście do ziemi odpocznienia dotyczyło tylko fizycznego wejścia Izraela do Kanaanu, nie znajdowalibyśmy w Bożym Słowie zachęty, aby do odpocznienia wchodzić. Biorąc pod uwagę czas powstania Listu do Hebrajczyków, uświadamiamy sobie, że Izrael w Ziemi Obiecanej mieszkał już od około 1300 lat.
Historia wyjścia Izraela z Egiptu, jego przejścia przez Morze Czerwone oraz czterdziestoletniej wędrówki tego narodu po pustyni jest elementem składowym historii powszechnej. Historia ta jednak jest także „cieniem rzeczy przyszłych” (Kol. 2,17) i obrazuje nam duchową wędrówkę do odpocznienia każdego, któremu ogłoszona została Ewangelia Chrystusowa. Tylko w takim kontekście słowa z Listu do Hebrajczyków mają głęboki sens i znaczenie.
W Dziejach Apostolskich 2:3, języki ognia, które usiadły na głowach wszystkich zebranych tam ludzi, wskazywały na to, że najważniejszą częścią naszego ciała, której Bóg będzie chciał używać w czasach Nowego Przymierza, będzie język, język który będzie rozpalony przez Ducha Świętego i będzie pod Jego całkowitą kontrolą. Jest to również po części symbolika daru mówienia językami. Bóg chce używać twojego języka, aby móc nim błogosławić innych, nie tylko w przypadku, kiedy jesteś kaznodzieją, ale także w twoich codziennych rozmowach z innymi ludźmi. Ale aby móc to czynić, musisz pozwolić Duchowi Świętemu przejąć pełną kontrolę nad twoją mową, 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu.
Jeśli nie stanąłem w jarzmie z moim Nauczycielem
i nie jestem gotowy na przyjęcie Jego Słowa,
to nie uczyniłem jeszcze kroku wiary.
Jeśli nie zaparłem się własnych pragnień
i nie jestem gotowy, aby utożsamić się z pragnieniami Zbawiciela,
to nie jestem jeszcze Jego uczniem.
Autor Listu do Hebrajczyków pyta: „Do kogo to (Bóg) miał wstręt przez czterdzieści lat?” (Heb. 3,17)
Sięgając do greckiego tekstu Nowego Testamentu, znajdujemy w tym 17. wersecie słowo „prosochtizo”, przełożone w naszych Bibliach słowem „wstręt”.
Co to słowo oznacza? Znaczenie tego słowa zawiera się w takich określeniach, jak: „być obrażonym”, „być oburzonym” czy też „mieć do kogoś urazę”.
Każdy kto zna Boga wie, że Bóg nigdy się nie obraża. Nikt bowiem, kto jest świadomy swojej wartości, kto ma poczucie tej wartości, nie może być obrażony. Tym bardziej Święty i Odwieczny Bóg w żaden sposób nie może czuć się obrażony i nie może być skutecznie poniżony przez ludzką głupotę, pychę i grzech.
Księga Kapłańska jest księgą, która mówi o Świętości Boga. Jest to księga, której głównym tematem jest świętość. Świętość to słowo, którego wielu wierzących się boi. Ale musimy śmiało głosić standardy Słowa Bożego, ponieważ są one realistyczne i możliwe do osiągnięcia. Świętość jest prawdziwą naturą Boga. Duch, którego daje nam Bóg, jest Duchem Świętym. Kiedy Izajasz otrzymał wizję Boga, ujrzał Go w Jego Świętości, a siebie zobaczył jako człowieka nieczystego.
Świętość jest jak zdrowie. Ilu z was boi się słuchać wiadomości na temat doskonałego zdrowia? Czy boimy się dobrego zdrowia? Nie. Dlaczego zatem mamy się bać doskonałego zdrowia na duchu, które na dodatek jest ważniejsze od zdrowia fizycznego? Grzech jest jak choroba. Widzimy to w Księdze Kapłańskiej. Pan podaje tu zasady dotyczące świętości i zdrowia. Są one do siebie podobne, ale jedne są dla ducha, a drugie dla ciała. Świętość dla ciała jest tym, co nazywamy zdrowiem. Zdrowie dla ducha i duszy jest tym, co nazywamy świętością.
„A to rzekłszy, tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego” (J. 20,22).
Jezus powstaje ze śmierci do życia i tryumfując ukazuje się przebywającym w Wieczerniku swoim uczniom.
Jego zwycięstwo nad śmiercią, grzechem i szatanem sprawiło, że nadszedł wreszcie oczekiwany czas łaski. Na powitanie z Jego ust padają znamienne słowa: Pokój wam! W Jezusie Chrystusie nastał czas pokoju, pokoju między Bogiem a człowiekiem.
Już niedługo apostoł Paweł napisze: „Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci” (Rz. 8,1-2), a do wierzących w Galacji napisze: Chrystus nas wyzwolił (Gal. 5,1a).
„Którzy bowiem usłyszawszy rozdrażnili się” (Heb. 3,16a).
Użyte w tym fragmencie Listu do Hebrajczyków słowo „parapikreno” (rozdrażnić się, zbuntować się) oznacza dosłownie – zbuntowali się i stali się opornymi.
Oto kolejne niebezpieczeństwo grożące tym wierzącym, którzy chociaż się nawrócili, postanowili jednak nie zaakceptować praw i zasad panujących w Królestwie Bożym. Tak działo się zarówno wtedy, gdy Izrael wychodził z ziemi egipskiej, jak i dzisiaj, gdy Bóg wyprowadza wielu grzeszników z diabelskiej niewoli.
