Mój Chrystusie

Lubię odpoczywać w Twojej Obecności.

Lubię wtedy żeglować przez nieskończony ocean ciszy,

a przez szeroko zamknięte oczy dostrzegać to,

co niedostrzegalne i nierozpoznawalne.

Daleko poza mną umiera wtedy cały zgiełk tego świata,

a ja płynąc milczeniem,

słyszę jak cisza głośno przemawia do mojego serca.

Lubię tak samotnie przemierzać przestworza swoich marzeń.

Jest cicho i zawsze jest tak pięknie.

W każdym zaułku moich myśli odnajduję ślady Twojej miłości.

Ty zawsze wyprzedzasz mnie i nieustannie zastawiasz stół,

dla samotnego wędrowca.

Lubię docierać tam,

gdzie cisza ubrana w niebiańską muzykę,

choć nie przestaje być ciszą,

staje się też doskonałością w Słowie.

Ja wiem,

tylko Ty potrafisz czynić to,

co niewykonalne,

co niewyobrażalne i co niemożliwe.

Tak wiem,

to co umyka zmysłom,

może być poznane tylko w Tobie

– mój Chrystusie.

Andrzej Cyrikas