Uczniostwo i budowanie ciała Chrystusa

Niektórzy wierzący uważają, że Słowo Boże kieruje się tylko jednym przykazaniem – „iść na cały świat i głosić ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mk. 16:15). Przykazanie to z pewnością musi być przestrzegane przez ciało Chrystusa na całym świecie, a szczególnie przez tych, którzy są przeznaczeni przez Chrystusa jako ewangeliści (Ef. 4:11). Jednak służba ta nadal będzie niedokończona, jeśli przykazanie to nie zostanie połączone z innym przykazaniem Chrystusa, aby „iść i czynić uczniami wszystkie narody” (Mt. 28:19).

Dziękujemy Bogu za wszystkich tych, którzy ponosząc wiele kosztów, wyszli na cały świat i głosili ewangelię tym, którzy nigdy nie słyszeli o Imieniu Jezus. Jednakże, smutnym faktem ewangelizacji XX wieku jest to, że potrójne przykazanie Jezusa z Ewangelii Mateusza 28:19,20 – aby czynić uczniami, chrzcić w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego oraz uczyć przestrzegać wszystkich Jego przykazań, jest prawie całkowicie ignorowane. Kiedy rzesze wierzących kładą nacisk tylko na ewangelizację, bez późniejszego czynienia z nowonarodzonych uczniów Jezusa Chrystusa, naszym zadaniem jest przywrócenie ważności procesu czynienia z ludzi uczniów Jezusa, i tym samym, ukończenie niedokończonego zadania.

Wielu myśli tylko o tym niedokończonym zadaniu z perspektywy różnych obszarów świata, do których ewangelia jeszcze nie dotarła. Bóg wkłada to pragnienie w serce tym, którzy otrzymali powołanie ewangelizacyjne. Innym natomiast Bóg daje równie ważne zadanie, a nawet trudniejsze, uczynienie z tych nawróconych ludzi uczniów Jezusa Chrystusa.

Można to zilustrować na przykładzie warsztatu stolarskiego zajmującego się produkcją stołów, w którym rzesze stolarzy zajmuje się tylko produkcją nóg do stołu, a niewielu jest zatrudnionych do tworzenia blatów, w celu dokończenia budowy stołu. W rezultacie zakład jest wypełniony wieloma niedokończonymi stołami, stolarze jednak stale są zajęci produkcją jeszcze większej ilości półproduktów. My, możemy być jednak pewni, że Jezus w stolarni w Nazarecie zawsze kończył rozpoczętą pracę, zanim rozpoczął następną. Zawsze uważał, że ważne jest dokończenie rozpoczętego zadania (nawet gdy krzyczał: „Wykonało się”, na krzyżu); dziś Jezus Chrystus jest taki sam. My jesteśmy natomiast Jego współpracownikami i również musimy wierzyć, że ważne jest, aby rozpoczętą pracę zawsze ukończyć. Wszyscy nowonarodzeni muszą zostać uczniami Jezusa.

W Starym Testamencie, dla ludu Bożego, Żydów, było to niemożliwe, aby stali się jednym ciałem. Stało się to możliwe dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa i wylaniu Ducha Świętego, aby Ten zamieszkał w człowieku. Teraz dwoje może stać się jednym. W Starym Testamencie Izrael był zgromadzeniem. Naród powiększał się, ale nadal był jedynie zgromadzeniem. W Nowym Testamencie natomiast, Kościół ma być ciałem, a nie zgromadzeniem.

Jeżeli dwoje nie stanie się jednym, to nadal będzie to tylko zgromadzenie. Ważną rzeczą w ciele Chrystusa nie jest Jego wielkość, ale jedność. Według tego kryterium trudno jest znaleźć „kościół”, który nie będzie tylko zgromadzeniem. Wszędzie znajdziemy zbory, które wzrastają pod względem liczebności, ale nie w jedności. Konflikty, zazdrość i rywalizacja występują nawet pomiędzy liderami kościołów.

Bóg pragnie mieć prawdziwy obraz ciała Chrystusa w różnych miejscach na całym świecie. Babilońskie Chrześcijaństwo nie może jednak tego osiągnąć. Niemniej jednak, Boże dzieło nadal jest wypełniane przez tą resztkę, która zdaje sobie sprawę z tego, że cechą uczniów Jezusa Chrystusa jest żarliwa miłość wzajemna, a nie liczebność zboru.

W ciele Chrystusa każda osoba jest ceniona, nawet jeśli nie jest obdarowana. Jest ceniona, ponieważ jest członkiem ciała. W rzeczywistości Bóg mówi, że daje większą część członkowi, który nie posiada żadnego daru, aby mógł istnieć w jedności w ciele (1 Kor. 12:24,25). W kościele musimy podążać za Bożym przykładem i szanować również tych, którzy w ogóle nie posiadają żadnego daru, ale są Bogobojni oraz pokorni. W Babilonie poważani są utalentowany kaznodzieja, utalentowany śpiewak, jak również nawrócony astronauta. Natomiast w kościele (namiocie Bożym) szanowani mają być ci, którzy boją się Pana (Ps. 15:1,4).

Jezus powiedział, że mamy nauczać wszystkich Chrześcijan, aby byli posłuszni wszystkiemu, czego On nas nauczał (Mat. 28:20). Bóg wymaga posłuszeństwa, bardziej niż ofiary (1 Sam. 15:22). Pogańską koncepcją jest głoszenie, że Bóg wymaga od nas, abyśmy przechodzili przez rozmaite formy fizycznego cierpienia, aby udowodnić naszą miłość do Niego. Teoria ta jest bardzo rozpowszechniona w pogańskiej kulturze w Indiach i niestety przeniknęła również Chrześcijaństwo w naszym kraju. Duchowość jest zatem postrzegana jako rezygnacja z pracy i udanie się do jakiegoś miejsca, w którym panują trudne warunki, oraz dobrowolne poddawanie się różnym trudnościom, itp. Wszystko to może wiązać się z wieloma wyrzeczeniami, ale nigdy nie będzie mogło zastąpić posłuszeństwa Słowu Bożemu.

Nasza miłość do Jezusa nie jest udowodniona przez ofiarę, ale przez posłuszeństwo Jego przykazaniom. Jak sam Jezus powiedział w Ewangelii Jana 14:15, że bycie posłusznym wszystkiemu, czego On nas nauczył w Ewangelii Mateusza 5-7, jest o wiele większym dowodem naszej miłości do Niego, niż nawet ofiarowanie Mu 50% naszej pensji, bądź rezygnacja z pracy i zostanie misjonarzem.

Świętość jest cechą prawdziwego kościoła (Jerozolimy). Zatem wzrost w kościele jest mierzony wzrostem świętości, która obejmuje miłość wzajemną. Jezus powiedział, że droga do życia jest wąska, i że niewielu ją znajdzie. Ci, którzy głoszą wąską bramę, tak samo wąską jaką głosił Jezus, odkryją, że bardzo niewielu dołącza do ich kościołów (Mt 7: 13,14). Jeśli natomiast uczynimy bramę szerszą, niż to uczynił Jezus, łatwo zwiększymy liczebność naszego kościoła. Właśnie w tym miejscu dzisiejsze Chrześcijaństwo zbłądziło. Jezus mówił o wąskiej bramie i wąskiej drodze w kontekście „kazania na górze” (Mat. 5-7). Treść tych rozdziałów jest zatem tym, co stanowi wąską bramę i wąską drogę.

Zac Poonen – CFC India