Słowa mądrości

dnia 24 lipca 2019

Księga Przysłów 10:12 – „miłość przykrywa wszystkie występki”. Piotr cytuje te słowa w swoim liście (1 P 4:8). Jeśli naprawdę kochasz tę drugą osobę, zakryjesz jej słabości i nie ujawnisz ich. Tak postępował z nami Bóg. Nikomu nie ujawnił naszych przeszłych grzechów. My również musimy traktować innych tak, jak Bóg nas potraktował. Jeśli chcesz być mądry, pozwól, że dam ci jedną radę jeszcze kiedy jesteś w czasie swojej młodości. Jeśli wiesz coś złego o drugim człowieku, niech ta informacja umrze razem z tobą. Nie rozmawiaj o tym. Bóg cię za to uhonoruje, zwłaszcza jeśli ta zła historia dotyczy jednego z Jego dzieci. On cię za to w szczególny sposób pokocha. Pomyśl o ojcu, którego dziecko zrobiło coś złego, a ja coś o tym wiem, jednak nigdy nie zdecydowałem się nikomu o tym powiedzieć co zrobił jego syn. Nie uważasz, że ojciec ten mocno mnie za to pokocha? Podobnie jest z Bogiem, gdy widzi, że traktujemy Jego dzieci z miłością.

Księga Przysłów 11:24 – „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje”. Jest to jeden z paradoksów życia chrześcijańskiego, ten który wiele od siebie daje, ten otrzymuje jeszcze więcej, ponieważ Bóg mu błogosławi. A ten, kto jest skąpy, staje się uboższy. Kiedy skąpiec się nawraca, staje się hojny. Jezus powiedział do swoich uczniów: „Darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mat. 10:8). Bóg darmo ofiarował nam wiele rzeczy. My także musimy darmo dawać innym. Uboga wdowa, o której czytamy w Ewangeliach, miała tylko dwie drobne monety. Dała to, co miała, i jestem pewien, że Bóg ją uhonorował i niczego jej nie brakowało. „kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony” (Prz. 11:25). Jeżeli chcesz, aby Bóg cię pokrzepiał, abyś był stale silny, ty sam musisz także pokrzepiać innych. Dlaczego tak wielu chrześcijan jest słabych i mizernych? Ponieważ Bóg ich nie pokrzepia. A dlaczego Bóg ich nie pokrzepia? Ponieważ oni nie pokrzepiają innych. Zacznij myśleć o potrzebach innych i zastanów się, jak możesz ich błogosławić. Wtedy zobaczysz, że Bóg również tobie obficie będzie błogosławił.

Księga Przysłów 15:13 – „Radosne serce rozwesela oblicze”. To radość w sercu przynosi jasność na nasze twarze. „człowiek wesołego usposobienia ma ustawiczną ucztę” (Prz. 15:15). Księga Przysłów kładzie się wielki nacisk na obecność radości w naszym życiu. „Wesołe serce jest najlepszym lekarstwem” (Prz. 17:22). Radość zatem może nas także uzdrowić. Królestwo Boże to nie tylko sprawiedliwość, ale sprawiedliwość z radością w Duchu Świętym. W czasach Starego Testamentu ludzie mieli sprawiedliwość bez radości. My teraz, mamy sprawiedliwość z radością. Gdy idziemy za Jezusem, w naszych krokach jest wiosna, w naszych sercach pieśń i światłość na naszych twarzach.

Księga Przysłów 18:16 – „Dary torują człowiekowi drogę i prowadzą go przed wielkich.”. To właśnie dzięki darom, które ofiaruje nam Bóg, On przysposabia nas do służby w Kościele. Żałosne jest widzieć dzisiaj tak wielu ludzi, którzy nie otrzymali żadnego daru od Boga, a i tak szukają i walczą o miejsce i chwałę dla siebie w kościele. Jesteśmy wezwani do „starania się też usilnie o dary duchowe, a najbardziej o to, aby prorokować.” (1 Kor. 14:1). Prorokowanie polega na głoszeniu Słowa Bożego w sposób, który poucza, uświadamia, pociesza, zachęca i buduje (1 Kor. 14:3). Bóg nie daje swoich darów tym, którzy ich nie doceniają. Ludzie przejadą setki kilometrów, aby posłuchać człowieka, który przynosi przesłanie od Boga. Kiedy Jan Chrzciciel przebywał na pustyni, z całej Judei zeszli się ludzie, aby go wysłuchać, ponieważ miał przesłanie prosto z nieba.

Księga Przysłów 18:21 – „Śmierć i życie są w mocy języka”. W dniu Pięćdziesiątnicy, Bóg, aby pokazać, że chce rozpalić języki swoich uczniów ogniem Ducha Świętego, nad ich głowami umieścił języki z ognia. List Jakuba 3:6 mówi natomiast, że język można także rozpalić ogniem piekielnym. Biorąc pod uwagę zepsucie naszego ciała, tylko wtedy, gdy nasz język jest kontrolowany przez Ducha Świętego, wtedy możemy być zbawieni od szerzenia śmierci naszym językiem.

Księga Przysłów 22:4 – „Nagrodą za pokorę i bojaźń Bożą jest bogactwo, cześć i życie.”. Duchowe bogactwa, duchowa chwała i duchowe życie pochodzą od Boga i są nam dane na podstawie dwóch cech, których On szuka w człowieku: pokory i bojaźni przed Panem. Są to główne cechy, których powinniśmy szukać w człowieku, rozważając czyjąś kandydaturę na stanowisko przywódcy w kościele.

Zac Poonen – CFC India