Moc Bożej muzyki i uwielbienia
dnia 3 października 2018
Chcę wam pokazać pewien obraz prorockiej służby. Kiedy Elizeusz szukał woli Bożej, w celu uzyskania daru prorokowania, poprosił o przyprowadzenie kogoś, kto zagra na lutni (2 Krl. 3:15). Kiedy muzyk zaczął grać, na Elizeuszu spoczęła moc Pana i zaczął on przepowiadać z mocą. Zauważamy tu wartość pobożnej muzyki.
Przypomina mi się wiele sytuacji w moim życiu, gdy w czasie uwielbienia podczas niedzielnych poranków, ręka Pana spoczywała na mnie i dawała mi słowo, którego nie posiadałem jeszcze zanim przyszedłem na to spotkanie. W tej namaszczonej muzyce była moc, która przywiodła ducha proroctwa do Elizeusza.
Nawet prorok czasem potrzebuje pomocy ze strony muzyków. Dlatego właśnie ci, którzy prowadzą uwielbienie, muszą być namaszczeni. Nie mogą to być po prostu dobrzy muzycy. Muszą być namaszczeni i mieć czyste sumienie. Dawid wyznaczył śpiewaków i muzyków, ale musieli oni być namaszczeni. Niektórzy z liderów muzycznych pisali psalmy, na przykład tak jak Asaf, napisał dwanaście wspaniałych psalmów (Ps. 50,73-83). Dwóch spośród liderów muzycznych nazywano jasnowidzami (prorokami) – Hemana (1 Krn. 25:5) i Jedutuna (2 Krn. 35:15).
Bóg zatem potrzebuje namaszczonych muzyków, aby zachęcali i wspierali namaszczonych proroków. Tak buduje się kościół. Niektórzy z was mogą nie być powołani, by być prorokami, możecie za to być powołani, by być muzykami. Bądźcie namaszczonymi muzykami. Nie sądzę, by Elizeusz został mógł zostać namaszczony tego dnia, gdyby harfista próbował naśladować jakiś światowy styl muzyki. Nie. W muzyce, którą on grał, było coś niebiańskiego.
Jest muzyka światowa i niebiańska. Gdy muzyka jest niebiańska, da się to wyczuć, ponieważ wznosi ona twojego ducha ku uwielbieniu dla Boga. Jest też taka muzyka, która będzie jedynie wzbudzała podziw dla muzyków! Jeżeli potrafisz przyprowadzić ludzi do uwielbiania Boga i przywołać ducha proroctwa, jesteś namaszczonym muzykiem.
W 20 rozdziale 2 Księgi Kronik znajdujemy jedną z najbardziej niezwykłych opowieści ze Starego Testamentu, która ilustruje moc pochodzącą z uwielbienia dla Boga. Wielu rzeczy możemy się nauczyć z tej lekcji. Ogromna rzesza wrogów zgromadziła się, by walczyć przeciwko królowi Jehoszafatowi. Jehoszafat, wyciągając nauczkę z poprzedniego kompromisu z Achabem, postanowił tym razem szukać pomocy u Pana. Wznosi zatem jedną z najwspanialszych modlitw pełnych ufności w Panu, taką samą jaką wypowiedział również jego ojciec Asa (2 Krn. 14:10). Zwróćmy uwagę na siedem rzeczy, które Jehoszafat przypomniał Bogu i sobie samemu, i które potwierdził w swojej modlitwie:
- Absolutna suwerenność Boga (werset 6).
- Co Bóg uczynił dla Izraela w przeszłości (werset 7).
- Obietnice Boga (w. 8,9).
- To, że Izrael był dziedzictwem Boga (w.11).
- Ich całkowita słabość (w.12).
- Ich całkowity brak mądrości (w. 12).
- Ich całkowita zależność od Boga (w. 12).
Bóg natychmiast odpowiedział na tę modlitwę, wysyłając wiadomość przez proroka mówiącego: ” I ten rzekł: Posłuchajcie uważnie, wszyscy Judejczycy i wy, mieszkańcy Jeruzalemu, i ty, królu Jehoszafacie! Tak mówi do was Pan: Wy się nie bójcie i nie lękajcie tej licznej tłuszczy! Gdyż nie wasza to wojna, ale Boża. Jutro zejdźcie naprzeciw nich; pójdą oni stokiem Sis, a natkniecie się na nich na skraju doliny przed pustynią Jeruel. Nie waszą rzeczą będzie tam walczyć, ustawcie się tylko i stójcie, i oglądajcie ratunek Pana, o Judo i Jeruzalemie! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyjdźcie przed nich, a Pan będzie z wami! ” (w. 15-17).
Jehoszafat wysłał śpiewaków do bitwy w szeregach przed żołnierzami! Kiedy śpiewacy ci zaczęli wielbić Pana, Pan sam pokonał wszystkich wrogów Judy. Juda stała się bogata dzięki bogactwu, jakie otrzymali od swoich wrogów. Historia ta wskazuje nam drogę zwycięstwa: poprzez pełne wiary wyznanie zupełnej suwerenności Boga oraz obietnic Bożych, a także oddawanie Bogu chwały zawczasu, nawet gdy wrogowie (problemy) nadal tam są. Nasza wiara wyraża się w uwielbieniu. ” Wtedy uwierzyli słowu jego, Śpiewali pieśni na jego chwałę.” (Ps. 106:12). Odwrotność tego jest również prawdą: kiedy nie śpiewamy w uwielbieniu dla Boga, dowodzi to temu, że nie wierzymy w Jego słowa!
Zac Poonen