Ktoś kiedyś powiedział, że prawda jest jak ptak, ma dwa skrzydła – „Napisano” i „Napisano również”. Jeżeli posiadasz tylko jedno skrzydło będziesz stale latał w kółko i prawdopodobnie zejdziesz na manowce. Kiedy natomiast posiadasz oba skrzydła, poruszasz się wprzód. Zastanów się nad odpowiedzią na to pytanie: Czemu Chrystus umarł na krzyżu? Powszechna odpowiedzieć na to pytanie brzmi: Napisano: „Chrystus umarł za grzechy nasze” (1 Kor. 15:3). To jednak jest tylko połowa prawdy; aby uzyskać pełną odpowiedź należy spojrzeć do innej księgi. Napisano również: „A umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony.” (2 Kor. 5:15). I dopiero wtedy, kiedy połączymy te dwa kawałki w jedną całość, otrzymamy obydwa skrzydła prawdy.
1. Nieczystość
Nieczystość wkracza w nasze serca głównie przez oczy i uszy. Następnie wylewa się z naszych serc i uzewnętrznia poprzez różne członki naszego ciała – głównie za pomocą języka i oczu. Każdy kto dąży do tego, aby być czystym, musi bardzo uważać na to, na co patrzy i czego słucha. Jezus nienawidził nieczystości tak bardzo, że powiedział swoim uczniom: „Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. A Ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim. Jeśli tedy prawe oko twoje gorszy cię, wyłup je i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby całe ciało twoje miało pójść do piekła. A jeśli prawa ręka twoja cię gorszy, odetnij ją i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby miało całe ciało twoje znaleźć się w piekle.” (Mat. 5: 27-30).
„Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami. A Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki.” (1 Kor. 12:27,28).
Każda z osób wymienionych w powyższym wersie jest kimś, kto został wyposażony przez Pana Boga w ponadnaturalne umiejętności, aby ten pomógł Mu budować Jego kościół. Niektórzy z nich, jak np. apostołowie, prorocy i ci z darem czynienia cudów, bądź uzdrowień, mają łatwo zauważalne nadprzyrodzone umiejętności – a Bóg jest tym, który te umiejętności im dał.
Napisano w Objawieniu 14:1 „I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca.”
To co tu widzimy jest uderzającym kontrastem do tego co jest napisane w Objawieniu 13. Widzimy tam, że antychryst zaoferował ludziom opcję przyznawania się do niego publicznie (na czole) lub potajemnie (na prawej dłoni). Lecz widzimy również, że Pan Jezus żadnej takiej opcji swoim uczniom nie oferuje. Każdy z Jego uczniów musi przyznawać się do Niego publicznie. To znamię MUSI być jedynie na ich czole.
1. Pan Bóg brzydzi się tym, czym zachwyca się ten świat
„Gdyż to, co u ludzi jest wyniosłe, obrzydliwością jest przed Bogiem.” (Łk. 16:15). Rzeczy, które są uważane za wspaniałe wśród ludzi ze świata, nie tylko nie mają żadnej wartości w oczach Pana, ale tak naprawdę są obrzydliwością dla Niego. A więc jeżeli wszystkie ziemskie wspaniałości są odrazą dla Boga, to muszą być one odrazą również i dla nas.
Każdy na świecie uważa pieniądze za coś cennego. Bóg zaś mówi, że każdego kto miłuje pieniądze i pragnie się wzbogacać, prędzej czy później spotkają następujące konsekwencje (1 Tym. 6:9, 10) : wpadają w pokuszenie, wpadają w sidła, wpadają w liczne pożądliwości, pożądliwości pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie, zboczą z drogi wiary i uwikłają się sami w przeróżne cierpienia.
Jedną z cech charakterystycznych dla prawdziwego sługi Bożego jest to, że jest on świętym naczyniem, naczyniem które samo się oczyszcza (2 Tym. 2:20, 21). Nowy Testament mówi o dwóch rodzajach oczyszczania. Jeden z nich to oczyszczanie, którego Bóg dokonuje: „krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.” (1 J 1:7,9). To Bóg oczyszcza nas z grzechu, my tego sami zrobić nie możemy. Tylko krew Chrystusa może to zrobić. Drugie oczyszczanie jest czymś, co musimy zrobić sami („Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa” – 2 Tym. 2:21). To jak dwie strony medalu. Bóg zmywa z nas przeszły grzech, a my oczyszczamy się ze złych rzeczy, które zauważamy w naszym codziennym życiu. Być może masz zwyczaj opowiadania dowcipów, które krzywdzą innych – Pan Jezus nigdy by czegoś takiego nie robił. Nie proś Boga aby sprawił, żebyś przestał te żarty opowiadać. Powiedz, „Panie, Ja się z tego oczyszczę. Porzucę ten zły nawyk, z Twoją pomocą”. Bądź masz w sobie ciekawość, która sprawia, że stajesz się wścibski. Musisz oczyścić się z bycia ciekawym spraw, które w żaden sposób cię nie dotyczą. Tylko wtedy, kiedy człowiek oczyszcza się, może stać się naczyniem poświęconym i przydatnym Panu.
W 1 Jana 2:12-14, Jan mówi o trzech etapach w Chrześcijańskim życiu, duchowe dzieciństwo, duchowa młodość i duchowa dojrzałość. Dziećmi są ci, którzy wiedzą jedynie o przebaczeniu ich grzechów i że Bóg stał się ich Ojcem. To są dwie rzeczy, które wszystkie dzieci w Chrystusie muszą poznać. To jest fundament i punkt wyjściowy dla Chrześcijańskiego życia. Nie będziesz mógł wzrastać jeżeli nie zaczniesz od tego oczywistego fundamentu.
Następny etap dojrzałości jest wtedy, kiedy uczymy się jak stale trwać w Bożym Słowie, tak abyśmy dzięki niemu stali się silni i mogli pokonać pokusy szatana (1 J. 2:13,14). Od tej pory, musimy wzrastać aby stać się duchowymi rodzicami innych ludzi, aby i oni poznali Boga i Jego drogi – co jest ważniejsze niż tylko poznanie Go jako swojego Ojca. Kiedy stajesz się dojrzały, poznajesz Boga osobiście, Jego wartości i zasady na jakich działa. Tacy rodzice są zdolni do prowadzenia innych wierzących – na nich zapotrzebowanie jest największe w dzisiejszych kościołach.
Piotr mówi: „Lecz byli też fałszywi prorocy między ludem, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzać będą zgubne nauki i zapierać się Pana, który ich odkupił, sprowadzając na się rychłą zgubę. I wielu pójdzie za ich rozwiązłością, a droga prawdy będzie przez nich pohańbiona. Z chciwości wykorzystywać was będą przez zmyślone opowieści; lecz wyrok potępienia na nich od dawna zapadł i zguba ich nie drzemie.” (2 P. 2:1-3).
Zauważ dwa główne sposoby, w jakie można rozpoznać fałszywego nauczyciela – rozwiązłość i miłość do pieniędzy (2 P. 2:2,3). To nie przede wszystkim po doktrynach będziemy w stanie odróżnić fałszywego nauczyciela od tego prawdziwego, ponieważ jest wielu fałszywych nauczycieli, których doktryny są w pełni poprawne. Jeżeli kaznodzieja głosiłby na podstawie Bhagawadgity lub Koranu, bądź mówiłby że Jezus nie jest Bogiem, żaden prawdziwy Chrześcijanin nie zostanie przez takiego zwiedziony. Natomiast jeżeli pojawiłby się ktoś nauczający na podstawie Biblii i głosiłby wszystkie fundamentalne doktryny wiary Chrześcijańskiej, większość Chrześcijan nie uzna go za fałszywego nauczyciela.
Jezus, aby nakarmić tłum podzielił 5 bochenków chleba. Najpierw pobłogosławił te bochenki. Ale pięć bochenków nadal pozostawało pięcioma bochenkami, a tłum nie został nakarmiony. Dopiero gdy bochenki zostały połamane, tłum został nakarmiony. Zatem, bycie błogosławionym (namaszczonym) przez Ducha Świętego nie jest wystarczające. Musimy zostać także złamani przez Pana. Wtedy naszą twarz będziemy trzymać w prochu, a moc Boża będzie płynąć przez nas, bez przeszkód.
Mojżesz i Aaron zostali w tym samym czasie powołani do bycia przewodnikami Bożego ludu, w 4 rozdziale Księgi Wyjścia. Aaron był biegłym mówcą, Mojżesz natomiast nie potrafił przemawiać (Mojż. 4:10,14). Pomimo tego, Bóg posłużył się Mojżeszem, a nie Aaronem, ponieważ to Mojżesz był złamanym człowiekiem, Aaron natomiast nie. Bóg przeprowadził Mojżesza przez 40-letni okres łamania go na pustyni. Bóg go uniżył, sprowadzając z pozycji władcy w pałacu do roli pasterza na pustyni. Bóg nakazał Mojżeszowi pozostać ze swoim teściem przez kolejne 40 lat, a także pracować dla niego! To wystarczyło, aby go złamać do końca. Aaron nigdy nie został w ten sposób złamany. To właśnie stanowiło różnicę między nimi.
Nie wszyscy wierzący są powołani, aby byli prorokami. Jednak wszystkim wierzącym zostało nakazane, aby pragnęli prorokować (1 Kor. 14:1). Jest to jeden z rezultatów wylania Ducha Świętego w czasach Nowego Przymierza (Dz. 2:17,18). Prorokować (w nowotestamentowym znaczeniu) oznacza przemawiać do ludzi budując ich, napominając, a także pocieszając (1 Kor. 14:3). Prorokować na zgromadzeniach kościoła wolno wszystkim pełnym Ducha Świętego wierzącym (1 Kor. 14:31). Inni wierzący muszą natomiast osądzać to co zostało wypowiedziane i rozeznawać na ile pochodziło to od Boga, na ile z jego cielesnej natury – sprawdzając wszystko z Pismem Świętym (1 Kor. 14:29).
