Pokora i jedność w Ciele Chrystusa
dnia 18 lipca 2018
POKORA: W Liście do Efezjan 4:1-2 czytamy: “Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze, Z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości (…)”
Często mawiałem, że trzy tajemnice chrześcijańskiego życia to: pokora, pokora i pokora. Tam wszystko się zaczyna. Jezus uniżył samego siebie i powiedział w Ewangelii Mateusza 11:29: “Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.” Jedyne dwie rzeczy, które Pan Jezus nakazał nam się od Niego nauczyć, to pokora i łagodność. Czemu? Ponieważ jako dzieci Adama wszyscy jesteśmy dumni i o twardym karku . Jeżeli chcesz świadczyć o niebiańskim życiu tu na ziemi, na początku nie będziesz tego robił poprzez ewangelizacje, głoszenie Słowa, nauczanie biblijne, ani pracę społeczną. Będziesz przede wszystkim świadczył swoją postawą pokory i łagodności.
Kiedy Bóg podawał Mojżeszowi plan budowy przybytku, zaczął od podania instrukcji dotyczących budowy Arki Przymierza. Człowiek planując budowę jakiegokolwiek budynku, zawsze zaczyna od podania zewnętrznych wymiarów budynku. Bóg natomiast rozpoczął od jego najgłębszego punktu. Człowiek stara się oczyścić zewnętrzną część kubka, Bóg natomiast stara się najpierw oczyścić jego wnętrze. Rozpoczyna od środka, a następnie przesuwa się ku zewnętrznej stronie. Jeżeli twoje myślenie oraz podejście do życia jest ludzkie, będziesz bardziej zainteresowany zewnętrznymi aspektami, które są widoczne dla ludzi. Jeśli jednak posiadasz Boże myślenie, twoja uwaga będzie skupiona na wnętrzu, które widzi tylko Bóg. Będziesz się bardziej martwił jakością ludzi w twoim kościele, niż ich ilością. Rozmiar imponuje ludziom. Bóg patrzy na jakość ludzi.
Bóg szuka pokory, łagodności i cierpliwości. List do Efezjan 4:2 mówi: ” Z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości”. Nikt w żadnym z kościołów nie jest doskonały. Wszyscy popełniają błędy. Tak więc w kościele będziemy musieli znosić błędy innych. Musimy uwzględniać błędy każdego z nas, ponieważ wszyscy kochamy się nawzajem. “Jeżeli popełnisz błąd, to ja go naprawię. Jeżeli zostawisz coś niedokończone, ja to dokończę”. W ten sposób ma funkcjonować Ciało Chrystusa.
JEDNOŚĆ: Czytamy w Liście do Efezjan 4:3 ” Starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju”. Jedność jest często poruszanym tematem w wielu listach Pawła. Jest to również pragnienie, jakie Pan ma względem Swojego kościoła. Kiedy ludzkie ciało umiera, zaczyna się rozpadać. Nasze ciało stworzone jest z pyłu, a cząsteczki tego pyłu są ze sobą połączone dzięki temu, że w naszym ciele jest życie. W chwili zaniknięcia życia, rozpoczyna się rozpad ciała, co po niedługim czasie skutkuje ponowną przemianą ciała w pył. Tak samo jest w społeczności wierzących. Kiedy wierzący w kościele nie są w jedności, możemy być pewni, że śmierć już tam przyszła. Kiedy mąż i żona nie są w jedności, po tym można poznać, że śmierć już wkroczyła w ich małżeństwo, nawet jeśli nigdy nie dojdzie do rozwodu. Rozpad może mieć swój początek w małżeństwie nawet już następnego dnia po ślubie; może przyjść wraz z nieporozumieniami, napięciami, kłótniami itp. To samo może się wydarzyć w kościele. Kościół zwykle ma swój początek dzięki kilku gorliwym braciom, którzy zbierają się z wielką gorliwością, aby budować czyste dzieło dla Pana. Po jakimś czasie pojawia się tam rozdźwięk i wkracza śmierć. Musimy nieustannie walczyć o zachowanie jedności Ducha, zarówno w małżeństwie, jak i w kościele.
Wspaniałą rzeczą w ludzkim ciele jest to, że wszystkie małe drobinki pyłu, z których jest ono zrobione, są ze sobą tak ściśle złączone, że nie da się zobaczyć ich łączeń. Jeżeli ciało zostaje zranione, rozpoczynają się w nim natychmiast , pewne procesy, które dążą do tego, aby na nowo zasklepić skórę. Ciało nie lubi kiedy brakuje którejkolwiek z części jego skóry, ani kiedy jest ona rozerwana. Zaczyna natychmiast działać, aby połączyć rozdzielone części skóry. Tak samo jest w przypadku pęknięcia kości. Ciało natychmiast zaczyna działać, aby kość na nowo mogła zrosnąć. Żaden człowiek na ziemi nie może połączyć ze sobą dwóch kości. Lekarz może tylko umieścić połamane części kości obok siebie, ale to ciało łączy te dwie części. Ciało ludzkie zawsze dąży do jedności. Tak też powinno funkcjonować Ciało Chrystusa. Kiedy kościół nie działa w ten sposób, nie reprezentuje Ciała Chrystusa.
Bóg nie buduje grupki świętych indywidualistów. On buduje Ciało. O tym mówi Paweł w Liście do Efezjan 4:1-3. Nakłania nas, abyśmy “zachowali jedność Ducha, ponieważ żyjemy w jednym Ciele”. Kiedy możemy powiedzieć, że istnieje jedność w lokalnym ciele? “Przez spójnię pokoju” (Ef. 4:3). “Zamysłem Ducha jest pokój” (Rz. 8:6). Kiedy myślisz o bracie lub siostrze, a twoje myśli są myślami pokoju i odpocznienia w stosunku do niego, wtedy wiesz, że między tobą, a tą osobą jest jedność. Ale jeżeli chociażby w najmniejszym stopniu jesteś poruszony, gdy myślisz o tej osobie, możesz być pewien, że nie jesteś w jedności z tą osobą. Możesz pozdrawiać go z wybujałym, “Chwalcie Pana”, ale to będzie hipokryzją. Pokój jest sprawdzianem. Zatem jedność Ducha musi być zachowana w spójni pokoju.
Zac Poonen