Co jest największym problemem, z którym się zmagamy na co dzień? Największym problemem, z którym zmaga się każda osoba dążąca do pobożności, jest pokonywanie pokusy do grzechu.

W Liście do Hebrajczyków 4:15 czytamy, że Jezus był ” doświadczony we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. „. Właśnie dlatego może się z nami w tej kwestii utożsamiać. Odczuwał każdą pokusę, dokładnie w taki sam sposób, w jaki również my ją odczuwamy. W przeciwnym razie nie zostałoby napisane, że był ” doświadczony we wszystkim, podobnie jak my „. Gdy szatan Go kusił, Jezus odczuwał tę pokusę, ale odpowiadał jej: „Nie”.

W 3 rozdziale Listu do Filipian , Paweł opisuje postawę, którą również my powinniśmy reprezentować, jeśli chcemy w pełni wypełnić Boży zamysł. Zapomina o rzeczach, które minęły, mówi nam, że wciąż patrzy w przyszłość na rzeczy, które dopiero się wydarzą. Mimo wielu pokus, aby patrzeć wstecz, odmawia patrzenia za siebie. W Dziejach Apostolskich 20:23,24, Paweł Apostoł, mówi, że nie zniechęcała go wiedza o tym, że czekają go prześladowania. Żaden lęk przed nimi nie mógł zachwiać jego determinacją, by iść naprzód ku celowi Bożemu.

Historia małżeństwa Rut jest interesująca. W Izraelu panował głód, tak więc Elimelech, jego żona Noemi, wraz z dwoma synami, postanowili udać się do Moabu. Potem umarł Elimelech, mąż Noemi, i pozostała ona sama wraz z dwoma swoimi synami. Ci, złamali Boże prawo i wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, a druga nazywała się Rut. Gdy obaj, Machlon i Kilion, też umarli, jako że Noemi była życzliwą kobietą, rzekła do obu swoich synowych, aby wróciły do ​​swojego kraju i tam znalazły nowych mężów (Rut 1:8). Rut i Orpa, gdy to usłyszały, głośno zapłakały (Rut 1:14). Potem Orpa ucałowała swoją teściową i powiedziała: „Do widzenia, mamo, muszę wrócić do domu i znaleźć innego męża, muszę dbać o swoje własne życie.” Rut natomiast wtuliła się w Noemi. Od Noemi dowiedziała się czegoś o prawdziwym Bogu, i Jemu pragnęła służyć i oddawać Mu cześć, bardziej niż pragnęła męża. Orpa natomiast pragnęła mieć męża. Droga rozwidlała się, a Orpa obrała tę niewłaściwą. Rut wybrała prawidłową – a to miało wpływ na całą jej wieczność. Nigdy więcej nie słyszymy o Orpie. Gdziekolwiek jest dzisiaj, niewątpliwie żałuje swojego wyboru.

Symeon prorokował o Panu Jezusie, mówiąc: „On ustanowi wzorzec, który dla wielu będzie oskarżeniem, a wtedy On ujawni sekretne myśli ich serc” (Łk. 2:35 – parafraza)

Kiedy ludzie krytykowali i atakowali Jezusa za wysoki standard życia, który głosił, nie zdawali sobie sprawy z tego, że swoimi czynami i słowami w rzeczywistości ujawniają wewnętrzny stan własnych zepsutych serc – w sposób, który nigdy nie miałby miejsca, gdyby Jezus nie pojawił się pośród nich.

Jezus rzekł „Chodźcie za mną” (Łk. 9:23). Paweł rzekł „Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja jestem naśladowcą Chrystusa.” (1 Kor.11:1, Flp.3:17)

W słowach apostoła Pawła, widzimy czego Duch Święty oczekuje od każdego z bożego kaznodziei – możliwości powiedzenia tych słów wszystkim, których naucza. Wielu kaznodziei mówi: „Nie idźcie za mną, ale idźcie za Chrystusem”. Brzmi to bardzo pokornie. Ale to tylko wymówka, by ukryć swoje pokonane życie; i jest całkowicie sprzeczne z nauką Ducha Świętego. Jedynymi kaznodziejami, których szanuję i ich naśladuję, są ci, którzy mogą powiedzieć: „Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja jestem naśladowcą Chrystusa „. Ze smutkiem muszę jednak przyznać, że tacy kaznodzieje są rzadkością w naszych czasach.

Zachariasz sprawował błogosławioną służbę zachęcania zniechęconych ludzi. Żydzi, którzy właśnie wrócili z Babilonu, gdzie ich ojcowie byli niewolnikami, byli biedni, bojaźliwi i zniechęceni. Byli pokonani. Nie byli kulturalni, dystyngowani, ani bogaci, jak ich przodkowie sprzed 200 lat. Zachariasz został powołany, aby ich zachęcać.

W Zach. 2:9 Pan powiedział im: „ I Ja – mówi Pan – będę jego murem ognistym wokoło i będę chwałą pośród niego!” (kościoła). Kościół nie posiada żadnych ziemskich, denominacyjnych murów. Nie możesz do niego wejść podpisując się pod jakąś doktryną. Każdy, kto chce do niego wstąpić, musi najpierw przejść przez ścianę ognia, jeśli ma stać się częścią prawdziwego kościoła. Ogień ten spali wszystkie jego ziemskie ambicje i pragnienie życia dla siebie. Tylko wtedy może stać się częścią Ciała Chrystusa.

Wiele tysięcy lat przed tym, zanim Jezus przyszedł na ziemię, Bóg stworzył anioła zwanego Lucyferem, który był doskonały w swej mądrości i piękny. Lucyfer został wyznaczony przez Boga na przywódcę aniołów. Jednak przepełniony dumą i niezadowoleniem ze swego losu, Lucyfer zechciał jeszcze bardziej się wywyższyć (Ez. 28: 11-17, Iż. 14: 12-15). W ten właśnie sposób, sprowadził grzech na stworzenie Boże. Bóg natychmiast strącił go z niebios – i Lucyfer stał się Szatanem.

W trzech przypowieściach z 15 rozdziału Ewangelii Łukasza widzimy obraz czterech rodzajów odstępców – zagubioną owieczkę, zagubionego młodszego syna, zagubionego starszego syna i zagubioną monetę – a także Boga Trójjedynego.

Zagubiona owca jest obrazem wierzącego, który zbłądził przypadkowo lub przez swoje niedbalstwo. Pasterz jest obrazem Jezusa, Syna Bożego. Syn marnotrawny to obraz wierzącego, który odszedł w buncie przeciwko Bogu i Kościołowi. Ojciec jest obrazem Boga Ojca. Ojciec nie szuka takiej owcy (która się zbuntowała przeciwko niemu), tak jak to uczynił w pierwszym przypadku. Czeka, aż syn najpierw upadnie do poziomu świń, a dopiero później sam do niego wróci. Starszy syn to obraz tych, którzy zgubili się w legalizmie, obłudach i dumie.

Prędzej bądźcie gotowi błogosławić innych, niż ich sądzić: Księga Izajasza 61: 1-2* jest proroczym odniesieniem do Pana Jezusa, który został namaszczony Duchem Świętym, aby głosił ewangelię zbawienia innym ludziom. Oto fragment Pisma Świętego, do którego odniósł się Jezus, podczas głoszenia swojego pierwszego kazania w synagodze w Nazarecie. Zauważ, że Jezus zaprzestał głoszenia „pomyślnego roku Pańskiego”, jak również nie mówił nic o „dniu Bożej pomsty”, ponieważ ten dzień jeszcze nie nastąpił (porównaj werset Iz. 61:2 oraz Łk. 4:19). Zwróć również uwagę na proporcje między czasem Bożej łaski, a dniem Jego sądu. Daje nam to cały rok łaski, a tylko jeden dzień sądu. Jest to proporcja 365: 1, na rzecz łaski. Bóg stara się nam tym pokazać, że wolałby nam okazać łaskę, niż nas osądzić. Nasz stosunek do innych ludzi powinien być taki sam. Powinniśmy być 365 razy bardziej gotowi do błogosławienia innym oraz bycia łaskawymi dla nich, niż ich osądzania. Bóg przyszedł, aby zabrać od nas wszelki ciężar z naszego życia, a zastąpić go duchem uwielbienia (werset 3). Werset 10 mówi o Bogu, który ubiera nas w sprawiedliwość Chrystusową oraz czyni nas Oblubienicą Chrystusa. Cóż za błogosławiony sposób życia!