Wielki Boże, proszę, by Twój Duch mówił we mnie, gdy ja zwracam się do  Ciebie!  Panie Jezu, Arcykapłanie, Ty otworzyłeś drogę nową i żywą tak, aby upadły człowiek mógł zbliżyć się do Ciebie i zostać przyjęty. Pomóż mi rozmyślać o Tobie, o doskonałości Twojej ofiary i wspaniałości Twojego wstawiennictwa! Jak liczne błogosławieństwa wypływają ze społeczności z Tobą!

Kiedy zmagam się z próbami, które mnie powalają, troskami, które mnie obciążają, trwogami, które mnie gnębią, niepokojami, które mnie męczą, jakże jestem wdzięczny, że mogę przyjść do Ciebie, który darzysz pokojem przewyższającym ludzkie zrozumienie! Twoja odnawiająca łaska jest niezbędna aby mnie strzec, prowadzić, chronić, zaopatrywać i we wszystkim mnie wspierać. Twoi święci pokrzepiają moją nadzieję – kiedyś byli biedni, a teraz są bogaci, byli w niewoli, a teraz są wolni, poddawani próbom, a teraz są zwycięzcami.

Każda nowa służba wymaga więcej łaski niż posiadam, ale nie więcej, niż masz Ty, który jesteś Bożym Skarbcem, w którym mieszka cała pełnia boskości! Do Ciebie się zwracam i proszę o łaskę by każdy brak spowodowany grzechem został uzupełniony, aż zostanę wypełniony całkowicie Tobą!

Niech moje czyste pragnienia rosną, a moje wzniosłe nadzieje będą coraz śmielsze tak, abym mógł wielbić Ciebie w pełnej uległości i oczekiwaniach żywej wiary!

Proszę, bądź zawsze przy mnie i przygotuj mnie na radość błogosławieństw i na smutek nieszczęść, na doczesne straty, na śmierć przyjaciół, na pochmurne dni, na życiowe zmiany i na największą zmianę ze wszystkich, kiedy przekroczę próg wieczności!

Obym zadowalał się Twoimi darami łaski we wszystkich moich potrzebach!

Mój Ojcze, gdyby Twoja łaska była skąpa, gdzie znalazłbym schronienie przed Twoim gniewem? Dziękuję, że Twoja miłość w Jezusie Chrystusie nie zna granic! Ze skruchą i żalem, ale i z wdzięczną ufnością, przychodzę z moimi złymi uczynkami i grzesznymi zaniedbaniami, grzechami przeciwko Tobie, mój Ojcze, przeciwko memu ukochanemu Zbawcy, przeciwko Duchowi Świętemu i Jego dążeniom, przeciwko nakazom mojego sumienia, przeciwko zasadom Twojego Słowa, przeciwko moim bliźnim i przeciwko mnie samemu.

Proszę, nie prawuj się ze mną, ponieważ przyznaję, że nie ma we mnie nic sprawiedliwego i nie mam nic na swoją obronę! Przebacz mi wszelkie zło jakiego się dopuściłem w mrokach nieprawości! Wyznaję mój grzech i żałuję mego nieposłuszeństwa.

Każdego poranka obiecuję mocniej Cię kochać, gorliwiej Ci służyć, prowadzić bardziej uświęcone życie, należeć tylko do Ciebie, a jednak szybko się potykam i upadam, i znowu muszę wyznawać moją słabość i grzech.

Jakże dziękuję Ci za to, że zbawcze dzieło dokonane przez Pana Jezusa nie wymaga żadnego uzupełnienia z mojej strony, a Jego ofiara jest wystarczającym przebłaganiem za mój grzech!

Jeśli pozwolisz mi dalej żyć, pomóż mi zmieniać moje życie tak, abym nienawidził i unikał zła, trzymał się z dala od grzechu, który Tobie wyznaję! Uczyń mnie odważniejszym, czujniejszym i gorliwszym w modlitwie! Nie dopuść, aby jakikolwiek owoc zła wyrósł z grzesznego ziarna które zasiałem! Nie pozwól, aby mój bliźni stał się zatwardziały w próżności czy głupocie przez mój brak ostrożności!

Jeśli wstydziłem się Chrystusa i Jego Słowa, albo okazałem nieuprzejmość, zazdrość, złą wolę, brak miłości, gwałtowność, czy też wypowiedziałem nierozsądne słowa, niech to nie będzie przyczyną upadku innych i niech nie przyniesie hańby Twojemu Imieniu! Pomóż mi, proszę, być wzorem do naśladowania, zawsze karcącym grzeszne postępowanie i zachęcającym do czynienia dobra, składającym chlubne świadectwo, że Twoje drogi, Panie, są prawdziwą rozkoszą!