W drugim rozdziale Księgi Malachiasza, prorok porównuje współczesnych mu Lewitów z tymi z dawniejszych czasów (wersety 5,6). Pan Jezus przypomina nam dziś kim byli pierwsi apostołowie, i pokazuje że zostawili wszystko, by podążać za Nim. „Porównajcie się do nich” – oto co chce nam powiedzieć, – „Celem mego przymierza z Lewitami był pokój i życie. Oto co im podarowałem, i to zobowiązało ich do okazania mi czci oraz szacunku – i rzeczywiście wielce mnie uhonorowali.” W wyżej wymienionych wersetach znajdujemy siedem cech, które charakteryzowały wczesnych Lewitów a które powinien posiadać każdy prawdziwy sługa Boży.

W Ewangelii Mateusza 6:13, Jezus uczy nas modlić się, „I nie wódź nas na pokuszenie, ale zbaw nas ode złego”. Prawdziwa świętość jest rezultatem stoczonej bitwy. Ona nie przychodzi do „tapczanowych” Chrześcijan, którzy tylko by siedzieli i mieli pragnienie „bycia zaniesionym do nieba na kwiecistych łożach swobody i przyjemności”. Tylko wtedy kiedy toczymy walkę przeciwko naszym pokusom, i przeciwko szatanowi, możemy stać się świętymi. Możemy więc zadać pytanie, „Jeżeli diabeł jest aż taką przeszkodą dojścia do świętości, czemu Bóg go nie zniszczy?”. Odpowiedź na to pytanie jest następująca: diabeł jest w pewnym sensie niezbędny dla naszego duchowego wzrostu, tak samo jak piec jest potrzebny, aby oczyścić złoto. Tylko wtedy kiedy nasze mięśnie są wystawiane na wysiłek mogą stać się silniejsze. W innym przypadku, pozostalibyśmy grubi i wiotcy. O to samo chodzi w sferze duchowej. Potrzebujemy postawionego nam oporu, jeżeli chcemy się stać silnymi duchowo. I właśnie dlatego Bóg dopuszcza działanie szatana względem nas.