Chciałbym omówić cztery aspekty pełnej Ducha Bożego służby, o których mówił apostoł Paweł.
Niewolnik miłości: Po pierwsze, służba pełna Ducha Bożego jest służbą niewolnika-miłości. W Dziejach Apostolskich 27:23 Paweł mówi: „… Bóg, do którego należę i któremu cześć oddaję”. Paweł był niewolnikiem miłości swojego Boga. Nie zachował dla siebie prawa do własnego życia. Wszystko to oddał swojemu Mistrzowi. Zatem, kiedy człowiek oddaje Bogu całe swoje życie, nie czyni Mu tym samym wielkiej łaski. Nie! On tylko zwraca Bogu, to co Mu wcześniej ukradł. Gdybym ukradł komuś pieniądze, a później, skazany za mój grzech, miał mu je zwrócić, z pewnością nie zrobiłbym temu człowiekowi przysługi. Poszedłbym do niego jako pełen skruchy złodziej. Jest to jedyna właściwa postawa, dzięki której możemy zbliżyć się do Boga, kiedy pragniemy przyjść do Niego, aby oddać Mu swoje życie.
„I usłyszałem głos z nieba jakby szum wielu wód i jakby łoskot potężnego grzmotu; a głos, który usłyszałem, brzmiał jak dźwięki harfiarzy, grających na swoich harfach. I śpiewali nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi” (Apokalipsa Św.Jana 14:2-3).
To jest właśnie opis zwycięzców i Oblubienicy Chrystusa. Oni należą do Nieba podczas gdy żyją na ziemi. Ci zwycięzcy zaśpiewali nową pieśń przed Tronem Boga, której nikt się nie mógł nauczyć poza tymi którzy zostali wykupieni z ziemi. Dlaczego nikt nie mógł nauczyć się tej pieśni? Czy dlatego, że ci inni byli pozbawieni talentu muzycznego? Nie. To nie ma nic wspólnego z byciem umuzykalnionym. Wszystko o co tu chodzi to bycie skoncentrowanym na niebie. Jest wielu ludzi w obozie Szatana którzy są umuzykalnieni.
Pierwszy test: Kiedy Abraham miał 75 lat, Bóg wezwał go, aby opuścił Ur Chaldejskie, swe rodzinne miasto oraz krewnych, i z wiarą w Boga, ruszył w nieznane. To był pierwszy test, który Abraham zdał. Nie jest łatwo zerwać relację z ojcem, matką, braćmi i siostrami, ale dopóki ta pępowina, która nas do nich przywiązuje, nie zostanie zerwana, nigdy nie staniemy się uczniami Jezusa! Jezus powiedział: „Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet i życia swego, nie może być uczniem moim.” (Łk. 14:26). Abraham niezwłocznie dostosował się do Bożego powołania. Zastanawiałem się kiedyś, co by się stało, gdyby Abraham odrzucił to Boże wezwanie. Bóg z pewnością by go do niego nie zmusił. Po prostu znalazłby kogoś innego na jego miejsce, a my już nigdy nie usłyszelibyśmy o Abrahamie. Usłyszelibyśmy, że ktoś inny, kto odpowiedział na Boże powołanie, stał się ojcem wiary i przodkiem Mesjasza! Jak wiele ominęłoby Abrahama, gdyby zawiódł już przy pierwszym teście! Abraham, kiedy wychodził Ur, tym samym zarzucając relacje z bliskimi, nawet nie zdawał sobie sprawy, jak chwalebną przyszłość zaplanował dla niego Bóg. Bóg nadal powołuje ludzi, tak samo jak powołał Abrahama. Niewielu zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji tego, że usłyszeli Boży głos. Historia Kościoła z ostatnich dwudziestu wieków jest pełna niesamowitych historii mężczyzn i kobiet, którzy, tak jak Abraham, niezwłocznie, z radością i gorącym sercem odpowiedzieli na Boże wezwanie, a następnie wypełnili Boże zamysły.
W trzecim rozdziale Księgi Objawienia czytamy, że kościół w Filadelfii był wiernym kościołem. Starszy kościoła był wierny, zatem kościół również był wierny. Pan rzekł do nich: „oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć” (Obj. 3:8).
Kiedy Pan otwiera nam drzwi, nikt nie może ich zamknąć. Mówi: „Mam klucz, Ten, który otwiera, a nikt nie zamknie” (Obj. 3:7). Nie musimy pukać do wszystkich drzwi. Nasz Pan otwiera dla nas właściwe, my nawet nie musimy się ich dotknąć. Są one jak automatyczne drzwi, które widzimy na niektórych lotniskach, które otwierają się, gdy tylko się do nich zbliżysz. Czy szukasz drzwi, które poprowadzą cię ku służbie? Czy próbujesz samodzielnie otworzyć te drzwi, czy szukasz jakiegoś wpływowego człowieka, który otworzy je za ciebie? Czy pożądasz służby, którą sprawuje ktoś inny? To jest złe.
W Księdze Wyjścia 25:8 po raz pierwszy widzimy jak Bóg objawia Swoją wolę, że pragnie mieszkać z człowiekiem. Bóg mówi tam: „I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich”. Odnosiło się to do przybytku, nad którym spoczął ogień Boży, chwała Boża, która odróżniała tych Izraelitów od innych ludzi na świecie. Najważniejszą rzeczą w tej świątyni była chwała Boża, która spoczywała na niej, a to właśnie wskazywało na Bożą obecność wśród Jego ludu. Najważniejszą rzeczą, którą musimy zrobić my, jest uczynienie naszego domu świątynią dla Boga, nie miejscem, w którym będziemy starali zadowalać siebie nawzajem, chociaż również powinniśmy starać się wzajemnie zadowalać; nawet nie miejscem, który będzie błogosławieństwem dla ludzi, chociaż nasz dom także powinien błogosławić innych ludzi, ale przede wszystkim nasz dom powinien być miejscem, w którym Bóg będzie mógł manifestować swoją obecność, i gdzie Jezus będzie czuł się jak w domu.
W Księdze Objawienia 22:18,19 jest napisane: „Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; a jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze”.
Plagi, które są opisane w tej Księdze Objawienia są wyrazem gniewu Boga.
Bóg nikomu nie pozwoli bagatelizować Bożego Słowa. Poważne ostrzeżenie jest skierowane do tych, którzy dodają lub ujmują coś z tej księgi- ta zasada odnosi się do całego Pisma skoro znajdujemy ją na ostatniej stronie Biblii.
„Szukałem wśród nich męża, który by potrafił wznieść mur i przed moim obliczem stanąć w wyłomie, wstawiając się za krajem, abym go nie zniszczył, lecz nie znalazłem.” (Ez. 22:30). W historii świata, Izraela i Kościoła widzimy wiele przykładów tego, jak Bóg, aby osiągnąć swój cel w jakiejś sprawie, składał tę konkretną służbę tylko na JEDNEGO człowieka. Ale jeden człowiek z Bogiem, zawsze będzie większością.
Noe: W czasach Noego, kiedy cały świat był pełen niegodziwości i buntu przeciwko Bogu, a na ziemi było ośmiu bogobojnych ludzi, wypełnienie Bożych planów zależało całkowicie od wierności tylko jednego człowieka, Noego. Noe był jedynym człowiekiem, który w tamtym czasie znalazł łaskę w oczach Boga (Rdz. 6:8). Gdyby ten jedyny człowiek nie pozostał wtedy wierny Bogu, cała ludzkość zostałaby zniszczona i nikt z nas nie żyłby dzisiaj!! Z pewnością możemy podziękować Bogu za to, że Noe pozostał Mu wierny. Jezus powiedział, że dni ostateczne będą wyglądały jak te za czasów Noego. Seksualne perwersje i przemoc jakie wtedy występowały, będą również charakteryzowały dni ostateczne. Są to czasy, w którym żyjemy już dzisiaj. Dlatego również w dzisiejszych czasach Bóg potrzebuje tak samo bezkompromisowych ludzi jak Noe.
Ziemia Kaanan w Księdze Jozuego nie jest obrazem Nieba (jak niektórzy wierzący śpiewają w swoich hymnach), ponieważ nie ma żadnych olbrzymów do pokonania w Niebie! Kaanan jest tak naprawdę opisem życia wypełnionego Duchem Świętym w zwycięstwie gdzie olbrzymy grzechu – pożądliwości naszego ciała są ukrzyżowane.
Lud Izraela musiał przejść przez wodę dwukrotnie w celu dotarcia do Kaanan. Pierwsza przeprawa to było Morze Czerwone, a druga to Rzeka Jordan. Te dwa rodzaje wód obrazują śmierć. W 1Koryntian 10 widzimy, że Morze Czerwone obrazuje chrzest wodny. Rzeka Jordan jest obrazem innego rodzaju śmierci. To było miejsce gdzie Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa 1500 lat później.
Słowo Boże mówi o „zbawieniu” w trzech czasach – przeszłym (Ef. 2:8), teraźniejszym (Flp. 2:12) i przyszłym (Rzym. 13:11) – lub innymi słowy, mówi o usprawiedliwieniu, uświęceniu i uwielbieniu. Zbawienie składa się z fundamentu i nadbudowy. Fundamentem są przebaczenie grzechów i usprawiedliwienie.
Usprawiedliwienie jest czymś więcej, niż tylko przebaczeniem naszych grzechów. Oznacza to również, że na podstawie śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Chrystusa, w Bożych oczach zostaliśmy uznani za sprawiedliwych. Usprawiedliwienie to, nie jest z uczynków (Ef. 2:8,9), ponieważ nawet sprawiedliwe uczynki, są niczym szata splugawiona w oczach Boga (Iz. 64: 6). Zostaliśmy przyobleczeni w sprawiedliwość Chrystusa (Gal. 3:27). Pokuta i wiara natomiast są warunkami przebaczenia i usprawiedliwienia (Dz. 20:21).
W rozdziale 13 Księgi Sędziów, czytamy o rodzinie Manoach ,która nie miała żadnych dzieci. Anioł Pański objawił się im pewnego dnia i powiedział, że będą mieli syna i że powinien być wychowany na Nazyrejczyka. Samson urodził się. Pan błogosławił go i Duch Boży działał przez niego (13:25).
Niestety czytamy jednak, że Samson upadł moralnie, bardzo wcześnie w swoim życiu. Kiedykolwiek widział piękną kobietę, nie mógł powstrzymać swojej żądzy. On zapominał całkowicie o swoim powołaniu by służyć Panu i podążał za piękną kobietą, która wpadła mu w oko – czy była to Żydówka czy też Greczynka, nie miało to znaczenia pod warunkiem, że była ładna! To była jego słabość, która towarzyszyła mu całe życie. Bóg użył go bez wątpienia, ale miał wielką słabość do kobiet, jak wielu głosicieli ma dzisiaj również. Zachowanie Samsona jest przeciwieństwem tego jaki był Józef. Józef żył według Bożych praw jakie znał i miał znacznie mniej objawienia niż Samson. Jednak okazał się wierny Bogu i dzięki temu stał się doskonałym przykładem dla młodych ludzi we wszystkich pokoleniach. Samson zaś stał się również przykładem- wielkiego ostrzeżenia i przestrogą dla młodych ludzi.
