KRÓL PRZY MOIM STOLE
- Dopóki król jest przy stole biesiadnym, mój nard wydaje swą woń (P.n.P 1,12)
Budząc się każdego poranka, spotykam Króla wypełniającego moje serce.
Wokół rozchodzi się cudowny zapach jego obecności i miłości.
Dzień, który mnie czeka, należy do Niego i do mnie zarazem.
Godzina po godzinie wykonując swoje obowiązki, będę mógł ucztować przy stole mojego życia ze Zbawicielem i moim Obrońcą.
Zapach jego obecności rozlewa się na moje życie i dotyka miłością wielu ludzi, a to przynosi im pokój i radość.
Dopóki mój Pan i mój Zbawca jest ze mną, nie muszę się lękać, ale trwam w wiecznym odpocznieniu.
Wierzę, że ta uczta będzie trwać aż niemal nie zauważenie zachłysnę się wiecznością, poznając Go „twarzą w twarz”.
Dobry Boże, wyczekuję Twojej obecności i szukam Twojej Świętej Osoby, aby łamać z Tobą nawet twardy chleb codziennego życia.
Wszystko to po to, żeby już nikt nigdy nie zdołał oddzielić zapachu Twojej obecności od zapachu, który ja wydaję w Tobie.
Andrzej Cyrikas
„Lud, pogrążony w mroku, ujrzał światłość wielką, i tym, którzy siedzieli w krainie i cieniu śmierci, rozbłysła jasność” (Mat. 4,16)
Ewangelia wyprowadza nas z niewoli religii do cudownej wolności dzieci Bożych.
„Nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli, razem stali się nieużytecznymi, nie masz kto by czynił dobrze, nie masz ani jednego.” Rzym. 3, 11-12
Jeśli Pismo Święte uznajemy za Słowo samego Boga, to powyższy fragment z Listu do Rzymian uznać należy za lament naszego Boga!
„Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat” (Ew. J 1.9) „…prawda stała się przez Jezusa Chrystusa” (Ew. J 1.17B)
Każdy człowiek potrzebuje światła prawdy. Prawda pozwala nam się rozwijać w każdej dziedzinie, a poprzez jej poznawanie stajemy się mądrymi i wolnymi istotami.
„Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmieci” (Rz. 7,24)
Ze smutkiem spoglądam na swoje życie. Chociaż wierzę Jezusowi, ufam Jezusowi i żyję dla Jezusa, to często – zbyt często -muszę zmagać się ze słabościami, które nie ułatwiają mi społeczności ze Zbawicielem. To boli, to zawsze boli!
„Miłość jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości, miłość nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego, nie raduje się z niesprawiedliwości, ale się raduje z prawdy; wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi” (1 Kor.13.4-7)
„Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet i życia swego, nie może być uczniem moim”. (Łuk. 14. 26)
…..Jeżeli zawrócisz, i Ja się zwrócę do ciebie, i będziesz mógł stać przed moim obliczem; a gdy dasz z siebie to, co cenne, bez tego, co pospolite, będziesz moimi ustami. Choćby oni zwrócili się do ciebie, ty się do nich nie zwrócisz. Jr 15:19
„I rzekł im: Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mat. 16 15-16)
Czy rzeczywiście, my chrześcijanie, zawsze postępujemy według słów naszego Pana? Czy naśladujemy Go we wszystkim, czy jesteśmy Mu wierni, czy wypełniamy Jego przykazania, czy naprawdę jesteśmy Jego uczniami?
„Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście!” (Mt. 23:37)
Jezus płaczący nad swoim narodem, Bóg płaczący nad swoim ludem!
