Biblia mówi nam, abyśmy dziękowali za wszystko, we wszystkich okolicznościach, a także za wszystkich ludzi.

„Dziękując zawsze za wszystko, w imieniu Pana naszego Jezusa Chrystusa, Bogu i Ojcu” (Efezjan 5:20).

„We wszystkim dziękujcie; bo taka jest wola Boga w Chrystusie Jezusie wobec was.”(1 Tesaloniczan 5:18).

„ Zachęcam więc przede wszystkim, aby zanosić błagania, modlitwy, prośby wstawiennicze i dziękczynienia za wszystkich ludzi;” (1 Tymoteusza 2:1).

Możemy to zrobić w sposób znaczący tylko wtedy, gdy dostrzeżemy absolutną suwerenność Boga.

Bóg troszczy się o nas tak, jak troszczył się o Jezusa. Ta sama łaska, która wspierała Jezusa, ta sama moc Ducha Świętego, która umożliwiła Mu zwycięstwo, jest dziś dostępna również dla nas.

Judasz zdradził Jezusa, Piotr się Go zaparł, uczniowie Go opuścili, tłum obrócił się przeciwko Niemu, został niesprawiedliwie osądzony, fałszywie oskarżony i wyprowadzony na ukrzyżowanie. A jednak, w drodze na Kalwarię, potrafił zwrócić się do tłumu i powiedzieć: „Nie płaczcie nade Mną, lecz płaczcie nad sobą i nad waszymi dziećmi” (Łukasza 23:28).

Nie było w Nim śladu użalania się nad sobą.

Jezus wiedział, że kielich, który pił, został Mu podany przez Jego Ojca. Judasz Iskariota był jedynie posłańcem, który ten kielich przyniósł. Dlatego mógł spojrzeć na Judasza z miłością i nazwać go „przyjacielem”. Nie będziesz w stanie tego uczynić, jeśli nie masz wiary w całkowitą suwerenność Boga.

Jezus powiedział do Piłata: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci to nie było dane z góry;” (Jana 19:11).

To właśnie ta pewność pozwoliła Jezusowi kroczyć przez ten świat jako król, z godnością. Żył w duchowej godności i umarł z tą samą duchową godnością.

Teraz my jesteśmy wezwani, aby „kroczyć tak, jak kroczył Jezus”. Tak jak On „złożył dobre wyznanie” przed Piłatem, tak i my mamy złożyć nasze wyznanie przed niewierzącym pokoleniem.

Paweł pisze do Tymoteusza w 1 Tymoteusza 6:13–14: „Rozkazuję ci przed obliczem Boga, który wszystko przywraca do życia i przed obliczem Chrystusa Jezusa, który złożył przed Poncjuszem Piłatem dobre wyznanie, Abyś strzegł to przykazanie bez zmazy, bez nagany, aż do ukazania się Pana naszego Jezusa Chrystusa”.

Jak już widzieliśmy, ostatecznym celem, do którego dąży Bóg, jest uczynienie nas uczestnikami Jego natury, Jego świętości. W swojej cudownej suwerenności Bóg posługuje się każdym człowiekiem, który staje na naszej drodze, aby wypełnić swój zamysł. Dlatego możemy dziękować za WSZYSTKICH ludzi.

Dlaczego Bóg pozwala, aby ten kłopotliwy sąsiad, ta zrzędliwa krewna czy despotyczny szef nadal cię dręczyli? Przecież mógłby z łatwością ich usunąć, przenieść gdzie indziej, a nawet odebrać im życie, dzięki czemu twoje życie stałoby się wygodniejsze. Ale On tego nie robi. Dlaczego? Ponieważ chce ich użyć, aby ciebie uświęcić. A może nawet chce ich zbawić — przez ciebie.

Zac Poonen

W 1 Liście Piotra apostoł Piotr wiele mówi o poddaniu. Człowiek, który doświadcza prawdziwej łaski Bożej, zawsze podporządkowuje się autorytetowi, gdziekolwiek się znajdzie. Nie ma z tym żadnego problemu. Grzech narodził się z buntu, na długo przed stworzeniem Adama. Najwyższy archanioł zbuntował się przeciwko Bożemu autorytetowi i natychmiast stał się szatanem. Dlatego właśnie „bunt jest jak grzech czarów” (1 Księga Samuela 15:23) — ponieważ duch buntu wprowadza człowieka w kontakt ze złymi duchami, tak samo jak czary. Jezus pokonał szatana, żyjąc w sposób całkowicie przeciwny. Uniżył samego siebie i zstąpił na ziemię w doskonałym poddaniu swojemu Ojcu. Tutaj, na ziemi, przez trzydzieści lat był poddany niedoskonałym Józefowi i Maryi, ponieważ to byli ludzie, których Jego Ojciec Niebieski ustanowił nad Nim. Ten, kto naprawdę doświadczył łaski Bożej, doświadczy także zbawienia swojej duszy od ducha buntu. Jeśli masz problem z poddaniem się autorytetowi, potrzebujesz zbawienia swojej duszy.

Chrześcijanie są wzywani do poddania się wszelkim ludzkim władzom, królom, namiestnikom itd. (1 List Piotra 2:13–14). W tamtym czasie cesarzem Rzymu był Neron, jeden z najbardziej nikczemnych władców, jacy kiedykolwiek rządzili Rzymem, a zarazem prześladowca i morderca chrześcijan. Mimo to Piotr mówi wierzącym nie tylko, aby byli mu poddani, ale również, aby „okazywali cześć królowi” (1 List Piotra 2:17). Dodaje też, że mamy „szanować wszystkich ludzi” (1 Piotra 2:17). W starym przymierzu prawo nakazywało szanować osoby starsze (Księga Kapłańska 19:32). Jednak w nowym przymierzu mamy szanować wszystkich ludzi. W nowym przymierzu standardy we wszystkich dziedzinach są wyższe. W starym przymierzu ludzie mieli obowiązek dawać Bogu dziesięcinę. W nowym przymierzu mamy oddać wszystko (Łukasza 14:33). W starym przymierzu jeden dzień miał być święty (szabat). W nowym przymierzu każdy dzień ma być święty. W starym przymierzu pierworodny syn musiał być poświęcony Bogu. W nowym przymierzu wszystkie nasze dzieci mają być poświęcone Bogu. Człowiek, który doświadczył łaski Bożej, nie ma trudności z szanowaniem wszystkich ludzi. Mamy być sługami tak jak Jezus, dlatego z radością szanujemy wszystkich i „uważamy wszystkich innych za ważniejszych od siebie” (List do Filipian 2:3).

Następnie Piotr zwraca się konkretnie do sług i nakazuje im, aby byli posłuszni swoim panom. Wszyscy apostołowie nauczali, aby słudzy byli posłuszni swoim panom. Chrześcijanin, który ma ducha buntu wobec swoich przełożonych w biurze czy w fabryce, jest bardzo słabym świadectwem dla Chrystusa. Chrześcijański uczeń, który buntuje się przeciwko swoim nauczycielom w szkole lub na uczelni, również jest bardzo słabym świadectwem dla Chrystusa. Taki chrześcijanin w ogóle nie zrozumiał, czym jest „prawdziwa łaska Boża”. Nie zrozumiał, że Jezus przyszedł i przez trzydzieści lat był poddany niedoskonałym ziemskim rodzicom. To jest lekcja, której wszyscy musimy się nauczyć. Słudzy, bądźcie poddani swoim panom z całym szacunkiem. Jeśli pracujesz w biurze, fabryce, szkole, szpitalu lub gdziekolwiek indziej, musisz okazywać szacunek tym, którzy są nad tobą w tym miejscu.

Musimy uczyć nasze dzieci szacunku do nauczycieli i tego, by nie łączyły się z innymi dziećmi w wyśmiewaniu nauczycieli. Słudzy muszą nauczyć się okazywać szacunek nie tylko tym panom, którzy są dobrzy i łagodni, ale także tym, którzy są nierozsądni. Łatwo jest być posłusznym dobremu panu, lecz chrześcijanin, który doświadczył „prawdziwej łaski Bożej”, będzie posłuszny również panu nierozsądnemu (1 List Piotra 2:18). Twoje chrześcijańskie światło jaśnieje gdy poddajesz się nierozsądnemu panu. Płonąca świeca nie jest dobrze widoczna w świetle dnia, ale w nocy każdy widzi jej blask. Podobnie światło chrześcijanina świeci najjaśniej, gdy znajduje się w ciemnym otoczeniu.

Nie ma żadnej cnoty w cierpliwym poddawaniu się karze, gdy cierpisz za coś złego, co zrobiłeś. Ale kiedy cierpliwie znosisz cierpienie, mimo że postąpiłeś słusznie, wtedy Bóg ma w tobie upodobanie (1 List Piotra 2:20). Niesprawiedliwe cierpienie jest jednym z głównych tematów listu Piotra. Piotr dodaje, że właśnie w taki sposób cierpiał Jezus. Cierpiał niesprawiedliwie i pozostawił nam przykład, abyśmy szli Jego śladami. Jesteśmy tu wezwani, aby „naśladować Tego, który nie popełnił grzechu, w którego ustach nie znaleziono podstępu; który, gdy Mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem; gdy cierpiał, nie groził, lecz powierzał sprawę Temu, który sądzi sprawiedliwie” (1 List Piotra 2:21–23). Tak właśnie zachowuje się chrześcijanin, który zrozumiał „prawdziwą łaskę Boga”.

Zac Poonen

Wielu ludzi cieszy się po prostu z tego, że ich grzechy zostały przebaczone i na tym poprzestają. Tacy ludzie nie znają Jezusa jako swojego Zbawiciela; znają Go jedynie jako Tego, który przebacza.

Powinniśmy uważnie rozważyć grzechy gniewu i pożądliwego myślenia, aby nie tylko dostrzec ich powagę, ale także zrozumieć, jak możemy je przezwyciężyć. Ich ważność jest widoczna w tym, że są to jedyne dwa grzechy w Kazaniu na Górze, które Jezus powiązał z możliwością pójścia człowieka do piekła. Z moich obserwacji wynika, że 99% chrześcijan nie uważa gniewu za bardzo poważny grzech. Z pewnością nie uważają, że gniew może zaprowadzić ich do piekła. A więc w rzeczywistości nie wierzą w to, co Jezus powiedział w Ewangelii Mateusza 5:22. Jakimi chrześcijanami są ci, którzy nie wierzą w słowa Jezusa Chrystusa? Czy ty wierzysz w to, co On powiedział o gniewie? Czy raczej wierzysz psychologom? Psycholodzy nie mogą zaprowadzić cię do nieba. Podobnie 99% chrześcijan nie wierzy naprawdę, że pożądliwe patrzenie na kobietę jest wystarczająco poważnym grzechem, by zaprowadzić człowieka do piekła. Większość ludzi w ogóle nie traktuje tego poważnie, co jest dowodem na to, że diabeł sprawił, iż grzech wydaje się czymś błahym i nieistotnym.

Pomyśl o śmiertelnej chorobie, takiej jak AIDS czy rak: ilu ludzi potraktowałoby lekko zarażenie się AIDS lub zachorowanie na raka? Tylko ci, którzy są całkowicie nieświadomi tego, co takie choroby mogą uczynić. Gdybyś powiedział niepiśmiennej biednej kobiecie z odległej wioski, że ma raka, nie byłaby zaniepokojona, ponieważ nie wie, czym jest rak. Natomiast wykształcony człowiek byłby bardzo zatrwożony, gdyby lekarz powiedział mu, że rak rozprzestrzenił się po całym jego ciele. Dlaczego byłby zatrwożony? Ponieważ wie jak wielkie zagrożenie niesie rak.

Podobnie gdy jesteś duchowym analfabetą, nie uważasz gniewu za poważny grzech. Kiedy jesteś duchowo niepiśmienny, nie uważasz pożądliwego patrzenia na kobiety za poważny grzech. To oznaka twojej duchowej ignorancji, podobnie jak ta niepiśmienna kobieta nie wie, jak poważną chorobą jest rak. Analogicznie osoba duchowo wykształcona potraktuje te grzechy bardzo poważnie. Nie potrzebuje nawet Bożych Słów, które by mu to nakazywały, ponieważ instynktownie wie, że są to poważne grzechy, gdyż jeden z nich rani innych ludzi, a drugi rani samego siebie. Dlatego powinniśmy przyjrzeć się tym grzechom bardziej uważnie i zapytać, jak możemy je przezwyciężyć.

Kiedy anioł przyszedł do Józefa w Ewangelii Mateusza 1 przekazał pierwszą obietnicę Nowego Testamentu. W Ewangelii Mateusza 1:21 czytamy: „Jezus zbawi swój lud od jego grzechów”. Takie jest znaczenie imienia Jezus. Wiele osób, które wyznają imię Jezusa nie wie nawet co ono oznacza. Ewangelia Mateusza 1:21 mówi nam, że imię „Jezus” oznacza „Ten, który zbawi swój lud od jego grzechów”.

Jaka jest różnica między zbawieniem od grzechów a przebaczeniem grzechów w odniesieniu do gniewu i pożądliwych myśli o charakterze seksualnym?

Jeśli zgrzeszysz gniewem i potem się upamiętasz oraz poprosisz Pana o przebaczenie, to On ci przebaczy. A jutro, jeśli znowu zgrzeszysz wpadając w gniew i poprosisz Pana o przebaczenie, On ci przebaczy. I w przyszłym tygodniu, jeśli zrobisz to samo i poprosisz Go o przebaczenie, On ci przebaczy. W ten sam sposób, jeśli spojrzysz pożądliwie na kobietę i uświadomisz sobie, że to grzech, i poprosisz Pana o przebaczenie, On ci przebaczy. A jeśli zrobisz to znowu jutro i poprosisz Go o przebaczenie, On ci przebaczy. Sięgasz po internet i oglądasz pornografię, a potem prosisz Pana o przebaczenie, a On ci przebacza.

Ale czy zostałeś zbawiony od tych grzechów? Nie. Czy przebaczono ci? Tak. Wzorzec twojego życia to grzeszenie, proszenie Pana o przebaczenie, ponowne grzeszenie i ponowne proszenie o przebaczenie. To niekończące się koło. Czy otrzymałeś przebaczenie? Tak! Być może zgrzeszyłeś tysiąc razy i wszystkie twoje grzechy zostały przebaczone, ale czy zostałeś zbawiony od swojego grzechu? Nie, ponieważ wciąż to robisz! To tak, jakbyś wychodził z dołu, po czym znowu do niego wpadał; prosisz kogoś, żeby cię wyciągnął, on cię wyciąga, a następnego dnia znowu wpadasz do tego samego dołu. Za każdym razem, gdy prosisz kogoś, żeby cię wyciągnął, znowu wpadasz do tego dołu. Kiedy to się skończy?

Co Jezus dla ciebie zrobił do tej pory? Jezus ci przebaczył. Bądź więc szczery i powiedz: „Jezus, którego znam wybacza mi, ale nie znam Go jako mojego Zbawiciela. Znam Go jako Tego, który przebacza mi grzechy, ale nie jako Tego, który zbawia mnie od moich grzechów”. Musimy być szczerzy. Jeśli nie będziemy szczerzy wobec samych siebie, nigdy nie osiągniemy pełni tego, co obiecuje nam Biblia. Bóg kocha ludzi uczciwych. Zachęcam cię, abyś był uczciwy przed Bogiem i powiedział Mu prosto z całego serca: „Panie Jezu, znam Cię jako Tego, który mi przebacza. Nie znam Cię jako mojego Zbawiciela.”

Gałąź nie może przynosić owoców, jeśli nie jest częścią drzewa. Każda gałąź może powiedzieć do swojego drzewa nawet po 50 latach bycia w nim: „Bez ciebie nie mogę wydać żadnego owocu, ale jeśli jestem w tobie, to wydawanie owocu jest niemal bez wysiłku.” Czy uważasz, że gałąź zmaga się z trudnościami? Spójrz na drzewo mango: czy ta gałąź męczy się, żeby wydać mango? Nie. Ale jeśli odetniesz tę gałąź od drzewa, nawet jeśli owocowała przez 50 lat, natychmiast przestanie rodzić owoce, ponieważ uschnie. Dopóki jednak pozostaje na drzewie, soki drzewa płyną do niej i to właśnie w ten sposób powstają owoce. Taka jest zasada przezwyciężania grzechu i tego właśnie musimy nauczyć każdą osobę, która jest uczniem w jakimkolwiek narodzie.

Drodzy przyjaciele, musicie zrozumieć, że bez Chrystusa nie możecie przezwyciężyć żadnego grzechu.  Oczywiście, możecie pokonać grzechy zewnętrzne. Ale co to dowodzi? Na świecie jest mnóstwo ateistów, którzy nie mordują nikogo i nawet nie popełniają fizycznego cudzołóstwa. Aby zachować czystość zewnętrzną nie potrzebujecie Jezusa Chrystusa; wystarczy być dobrym faryzeuszem. Są ludzie, którzy nie są chrześcijanami albo są wręcz ateistami, i oni nigdy nie oszukują, są uczciwi i prowadzą bardzo prawe życie zewnętrzne, ale jeśli chodzi o życie wewnętrzne, są zepsuci w środku. Wewnętrzna prawość to coś więcej niż samokontrola. Możesz powstrzymać się od okazywania gniewu na zewnątrz dzięki np. mocy jogi, ale to nie jest wyzwolenie. To tylko szczelne zamknięcie butelki, aby trucizna pozostała w środku. Ona i tak nadal cię niszczy. To nie jest wyzwolenie, które oferuje Chrystus.

Chrystus oferuje uwolnienie od gniewu, który jest w nas. Mogę otworzyć butelkę i nie ma tam żadnej trucizny. Gdybyś zajrzał do mojego serca, nie znalazłbyś tam gniewu. I to nie jest tak, że z wielkim wysiłkiem próbuję trzymać język za zębami, by nie stracić panowania nad sobą — to byłaby joga, ale nie uwolnienie od gniewu. Uwolnienie od gniewu polega na tym, że Chrystus uwalnia nas od gniewu w naszych sercach. On znika całkowicie i gdy zajrzysz do takiego serca, nie znajdziesz tam gniewu. Gdy zajrzysz do tego serca, nie znajdziesz tam pożądania wobec kobiet. Tylko Jezus potrafi to uczynić.

Zac Poonen

  Rozważmy historię dwóch niewidomych mężczyzn, którzy kiedyś przyszli do Jezusa. W Ewangelii Mateusza 9:27 czytamy, że dwóch niewidomych mężczyzn podążyło za Jezusem i powiedziało: „Zmiłuj się nad nami”, a Jezus zapytał ich: „Co chcecie, abym dla was uczynił?” (W podobnym fragmencie innej ewangelii staje się to jasne). Powiedzieli: „Chcemy, aby nasze oczy zostały otwarte!”, a On zadał im pytanie z Ewangelii Mateusza 9:28: „Czy wierzycie, że mogę to uczynić ?”.

  To bardzo ważne pytanie. Jest to ważne pytanie, które Pan zadaje w odniesieniu do wszystkiego, co obiecał, kiedy zwracasz się do Boga z prośbą. „Panie, pragnę, aby moje ślepe oczy zostały otwarte” lub „Pragnę, aby moja choroba została uleczona” lub „Pragnę zostać uwolniony od konkretnego grzesznego nawyku” lub „Panie, pragnę znaleźć pracę” lub „Pragnę znaleźć miejsce do życia”. Jest tak wiele rzeczy, o które możemy prosić Boga. Bóg troszczy się o wszystkie nasze potrzeby, duchowe i fizyczne, ale pytanie, które Pan zada nam po tym, jak przedstawimy Mu nasze konkretne prośby, brzmi: „Czy wierzycie, że mogę to dla was zrobić?”. To słowa Jezusa.

  Czy wiesz, że Pan czyni dla nas nie według swojej mocy, lecz według naszej wiary? Jeśli nie masz wiary w coś, nawet jeśli Pan ma moc uczynić dla ciebie o wiele więcej, nie doświadczysz wszystkiego, co Pan chce dla ciebie uczynić. Doświadczysz wybawienia jedynie na poziomie swojej wiary.

  Wyobraź sobie, że pierwszy niewidomy człowiek mówi: „Panie, będę szczęśliwy, jeśli otworzysz mi tylko jedno oko. To mi wystarczy. Z jednym okiem mógłbym przeżyć na tej ziemi i wierzę, że możesz to zrobić”. Pan odpowiedziałby mu tak, jak w Ewangelii Mateusza 9:29: „Niech się stanie według twojej wiary”. Nie „według moich możliwości”, mówi Pan, „ale według waszej wiary”. Ten człowiek wyjdzie z tego pokoju z jednym otwartym okiem, a drugim nadal zamkniętym. To całkiem niezły wynik, bo dla niewidomego otwarcie choćby jednego oka jest czymś fantastycznym.

  Wyobraź sobie teraz, że przychodzi drugi niewidomy człowiek, a Pan zadaje mu to samo pytanie: „Wierzysz, że mogę to dla ciebie zrobić?”. A on odpowiada: „Tak, Panie! Wierzę, że możesz otworzyć mi oczy! Czy jest coś niemożliwego dla Ciebie?”. Oba jego oczy zostają otwarte. Jeśli spotka innego ślepca (który miał otwarte tylko jedno oko) i ten zapyta: „Jak to możliwe, że otworzyły ci się obydwa oczy?! To musi być jakaś fałszywa nauka!”, to nie jest to fałszywa nauka; drugi ślepiec miał po prostu więcej wiary niż pierwszy, to wszystko.

  Możemy pomyśleć o tych dwóch oczach jako o przebaczeniu naszych grzechów i wybawieniu z naszych grzechów. Jedna osoba otrzymuje oba, inna tylko to pierwsze. Dlaczego tak jest? Czy dlatego, że Bóg był stronniczy wobec tej osoby? Czy dlatego, że ta osoba była lepsza? Nie. Miała po prostu wiarę we wszystko, co Chrystus obiecał dla niej uczynić. Jedna osoba miała wiarę tylko w to, że Chrystus może przebaczyć jej grzech, i to otrzymała. Inna osoba nie ma nawet wiary w to, że Chrystus może przebaczyć jej grzech, więc nie otrzymuje nawet przebaczenia.

  Na świecie jest wielu takich ludzi. Jeden wierzy, że Chrystus przebaczy mu grzechy i otrzyma przebaczenie. Inny wierzy „obydwoma oczami”, że Chrystus nie tylko może mu przebaczyć, ale także uwolnić go od grzesznego nawyku. Otrzymuje jedno i drugie. A kiedy ktoś głosi, że Chrystus nie tylko może nam przebaczyć, ale także nas wyzwolić, wówczas ludzie, którzy doświadczyli jedynie przebaczenia, uznają to większe wyzwolenie za fałszywą naukę. Ponieważ sami tego nie doświadczyli, twierdzą, że jest to niemożliwe. Według nich żadna istota ludzka nie może zostać uwolniona od grzechu. Ale pytanie nie brzmi, czy jest to niemożliwe dla ludzi. Pytanie brzmi: czy jest to niemożliwe dla Boga?

  Pan Jezus powiedział, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych (Ewangelia Marka 10:27). Wiele rzeczy jest niemożliwych dla człowieka. Bez mocy Bożej człowiek nie może nawet uzyskać przebaczenia grzechów, ale dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Należy pamiętać, że jeśli nie doświadczasz czegoś, czego doświadcza ktoś inny, niekoniecznie oznacza to, że ta osoba wyznaje fałszywe nauki; może to wynikać z tego, że nie wierzysz tak mocno jak ona.

  Aby posłużyć się inną ilustracją, wyobraź sobie, że deszcz pada jednakowo na wszystkie domy, a w mieście brakuje wody, więc ludzie wystawiają pojemniki na zewnątrz, aby zbierać deszczówkę. Jeśli ktoś postawi mały kubek przed swoim domem, ile wody deszczowej się w nim zbierze? Tylko tyle, ile zmieści się w kubku. Jeśli ktoś inny postawi przed swoim domem ogromną wannę, ile wody się w niej zbierze? Pełną wannę! Czy jest różnica między pełną wanną a pełnym kubkiem? Oczywiście! Człowiek z pełnym kubkiem mógłby powiedzieć: „Jakim cudem udało ci się napełnić wannę wodą? Bóg był dla ciebie łaskawy, wysyłając więcej deszczu przed twój dom!”. Mężczyzna z wanną odpowiedziałby: „Nie, przed twoim domem spadła taka sama ilość deszczu, bracie, ale ty miałeś tylko małą filiżankę! Taki był poziom twojej wiary i dlatego tyle właśnie otrzymałeś”.

  Otrzymujemy od Pana Boga zgodnie z miarą naszej wiary. Boże błogosławieństwo jest nieograniczone. List do Efezjan 1:3 mówi, że „pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich”, wszelkimi błogosławieństwami Ducha Świętego, aby uwolnić nas od każdego nędznego grzesznego nawyku, który odziedziczyliśmy po Adamie, naszym przodku. Ale pytanie, które Pan zadaje nam dzisiaj, brzmi: „Czy wierzycie, że mogę to dla was zrobić?”.

Zac Poonen

  W Apokalipsie św. Jana 2:12-17 czytamy: „A do anioła zboru w Pergamie napisz: To mówi Ten, który ma ostry miecz obosieczny. Wiem, gdzie mieszkasz, tam, gdzie jest tron szatana; a jednak trzymasz się mocno mego imienia i nie zaparłeś się wiary we mnie, nawet w dniach, kiedy Antypas, świadek mój wierny, został zabity u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie.”

  Pergamon był miastem tak złym, że Pan powiedział, iż szatan miał tam swoją ziemską siedzibę. Jest to wspomniane dwukrotnie w Apokalipsie św. Jana 2:13. I właśnie w samym środku tego miasta Pan umieścił swój kościół.

  Pan mówi im: „Wiem, gdzie mieszkacie”. On dokładnie wie, gdzie żyjemy i w jakich warunkach. I może zachować nas w czystości i triumfie, nawet jeśli szatan ma swoje ziemskie królestwo właśnie tam, gdzie mieszkamy. Dzięki mieczowi Ducha Świętego my również możemy zwyciężyć.

  Żaden świecznik nigdy nie narzeka, że otoczenie jest zbyt ciemne, aby mógł świecić. Jasność świecznika nie ma nic wspólnego z otoczeniem. Jego światło zależy wyłącznie od ilości oleju, jaki zawiera.

  Dokładnie tak samo jest z każdym lokalnym kościołem. Otoczenie może być złe. Szatan może mieć swój tron w tym mieście. Ale jeśli kościół jest wypełniony olejkiem Ducha Świętego, światło będzie świecić jasno. W rzeczywistości im ciemniejsze otoczenie, tym jaśniejsze będzie każde światło widoczne w takim otoczeniu! Gwiazdy są widoczne w nocy, a nie w ciągu dnia.

  Pan chwali ten kościół za to, że trzymał się Jego Imienia i nie wyrzekł się wiary nawet w czasach prześladowań. Szczególnie wspomina Antypasa, który był wiernym świadkiem i oddał życie za swoją wiarę.

  Antypas był człowiekiem, który bronił Bożej prawdy, nawet jeśli oznaczało to samotną walkę. Był człowiekiem przekonanym o swoich racjach i nie starał się zadowolić innych. Ci, którzy znają Boga, nie muszą rozglądać się wokół, aby sprawdzić, ilu innych wierzy w to samo, co oni. Są oni gotowi stanąć samotnie po stronie Pana, jeśli zajdzie taka potrzeba, przeciwko wszystkim innym na całym świecie. Antypas był takim człowiekiem. W rezultacie został zabity.

  Gdyby był człowiekiem, który starał się zadowolić innych, mógłby uniknąć śmierci. Zginął, ponieważ bezkompromisowo bronił objawionej przez Boga prawdy. Ludzie prawdopodobnie nazywali go ograniczonym, upartym, trudnym we współżyciu i szalonym. Ale dla niego nie miało to żadnego znaczenia. Po prostu pozostał wierny swojemu Panu, sprzeciwiając się wszelkiemu grzechowi, światowości, kompromisom, nieposłuszeństwu Słowu Bożemu i diabłu. Był to człowiek, który stanowił zagrożenie dla królestwa szatana.

  Być może to właśnie dlatego, że Antypas przebywał w Pergamonie, szatan postanowił umieścić tam swój tron. Jakim człowiekiem musiał być Antypas, skoro nawet szatan się go bał!

  Bóg potrzebuje dziś ludzi takich jak Antypas w każdym zakątku świata. Niedługo nadejdzie czas, kiedy będziemy musieli zapłacić cenę za naszą wiarę. Całe otaczające nas babilońskie chrześcijaństwo pójdzie na kompromis i uklęknie przed Antychrystem. Czy w tym dniu pozostaniemy niezłomni, tak jak Antypas? Czy też uklękniemy przed szatanem, aby ocalić życie? Czy jesteśmy pewni, że warto stracić życie dla prawdy Bożej?

  Dzisiaj Bóg wystawia nas na próbę poprzez drobne trudności. Tylko jeśli okażemy się wierni w tych drobnych próbach, będziemy mogli okazać się wierni w większych trudnościach, które nadejdą w przyszłości. Szatan powinien uznać cię za takie zagrożenie dla swojego królestwa, że przeniesie swój tron do miasta, w którym mieszkasz.

  Smutne było to, że po śmierci Antypasa kościół w Pergamonie poniósł duchową porażkę. Za swojego życia Antypas był zapewne posłańcem kościoła. Po jego śmierci ktoś inny przejął władzę i kościół upadł. To smutna historia wielu kościołów.

Zac Poonen