W Joz. 6:2 mówi Pan do Jozuego „Oto oddaję w twoje ręce Jerycho, jego króla i wszystkich jego wojowników”. O tym właśnie musimy pamiętać kiedy walczymy przeciwko szatanowi – że został on już pokonany na krzyżu Kalwarii, „a Bóg pokoju rychło zetrze szatana pod stopami waszymi” (Rz. 16:20). Pan nie powiedział Jozuemu „Oddam Jerycho w twoje ręce za kolejne 7 dni”. Nie. On powiedział „Ja już teraz oddaję ci to miasto. Idź i je weź”.
Moje myśli biegną ku Tobie, mój Zbawicielu.
Patrząc na Twoje szeroko rozpostarte ramiona,
wstydzę się swoich pragnień i swojego egoizmu.
Jakże płytkie jest moje naśladowanie Ciebie!
W Księdze Jeremiasza 3:14 Pan rzekł “zabiorę was po jednym z każdego miasta i po dwóch z każdego rodu, i wprowadzę was na Syjon”. Syjon jest tu obrazem prawdziwego Bożego Kościoła. Jedną z cech takiego Kościoła jest to, że są w nim pasterze „według Bożego serca”, karmią ludzi wiedzą na temat Pana Boga oraz zrozumieniem Jego dróg (Jer. 3:15). To, że dotarłeś do Syjonu, poznasz po tym, że w twoim kościele są tacy właśnie przywódcy. Tak samo możesz być pewien, że jeżeli w twoim kościele nie znajdujesz takich przywódców, nie odnalazłeś Syjonu. Liderzy według Bożego serca nie polegają na swojej inteligencji, ale na pasji i miłości do Bożego ludu. Nie wykorzystują ich, nie są zainteresowani ich ofiarami, ale ich codzienną relacją z Panem Bogiem.
Gdyż wam dla Chrystusa zostało darowane to, że możecie nie tylko w niego wierzyć, ale i dla niego cierpieć (Flp. 1, 29)
Mój Panie, zbawiłeś mnie i oczyściłeś w swojej świętej krwi. Okazałeś mi łaskę i sprawiłeś, że „mogę w Ciebie wierzyć” i radować się twoją Obecnością.
Dzięki Tobie, moje życie jest zanurzone w błogosławieństwach. Każdego dnia pełen radości obfituję w Tobie. Odkrywam jednakże mój Zbawco, iż darowałeś mi jeszcze jedno błogosławieństwo – mogę „dla Ciebie cierpieć”.
Niewielu z Twoich uczniów gotowych jest wielbić Ciebie takim właśnie dziełem. Po latach mojego uczniostwa pojąłem, że cierpieć dla Ciebie to prawdziwy przywilej. Największy ból przynoszą te chwile, gdy wbrew całemu światu wiernie staję przy Tobie.
Nikt nie chce mojego oddania się Tobie. Nikt nie chce życia, które wypływa z Twojego serca. Nikt nie chce Ciebie i to boli najbardziej.
Gdy złorzeczą mi i nienawidzą mnie z Twojego powodu – odczuwam największą głębię błogosławieństwa.
Prawdziwą radość sprawiają mi kłamstwa i oszustwa przypisane mojej osobie – bo wiem, że to z Twojego powodu. Boleję nad tymi, którzy Ciebie odrzucają, ale i nad tymi, którzy Ciebie zdradzają.
Gdy widzę ich wieczność – wieczność bez Ciebie, głęboki ból przeszywa moje serce. Coraz bardziej rozumiem Twoją miłość, ale rozumiem też Twój ból, gdy ludzie nie chcą Twojego ratunku.
Zbawicielu, cierpieć dla Ciebie to radość i przywilej poznawania Twojego serca. Dziękuję, że pozwalasz mi chodzić w cierpieniu dla Ciebie.
Andrzej Cyrikas
W 2 wersecie 4 rozdziału 1 Listu Jana czytamy o jednej z najwspanialszych prawd znajdujących się w tymże Liście: „Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest.” Trzema wspaniałymi tematami poruszonymi w 1 Liście Jana są: posłuszeństwo Bożym rozkazom, miłowanie bliźniego oraz wyznawanie, że Jezus przyszedł na ziemię w ciele.
Należy pamiętać, że Jan obserwował rozwój kościoła przez 65 lat. I to, co teraz próbuje nam przekazać to to, że jeżeli chcemy budować kościół w sposób, w jaki Bóg go zaplanował, musimy zwrócić uwagę na te 3 rzeczy: posłuszeństwo Bożym rozkazom, miłość względem bliźniego oraz pokora Jezusa Chrystusa. Czy w twoim kościele zwraca się uwagę na te 3 rzeczy? Jeżeli nie, nie będzie on budowany jako Ciało Chrystusa.
Kto się za daleko zapędza i nie trzyma się nauki Chrystusowej, nie ma Boga. Kto trwa w niej, ten ma i Ojca, i Syna. (2J. 1,9)
Mój drogi Zbawicielu.
Powiedziałeś, że tylko w Twoim Słowie jest pełnia życia.
Chcę tej pełni!
Chcę życia, które właśnie Ty przynosisz i wlewasz obficie do mojego serca.
Powiedziałeś Zbawco, że kto karmi się Twoim Słowem ma Ojca i ma Syna.
Nie chcę uronić nawet kropli tej żywej wody Twojego Słowa i chcę bezpiecznie w nim przebywać. Chcę Ciebie i chcę Wiecznego Ojca!
Daj mi mądrość abym rozumiał to Słowo i daj mi pokorę abym nie szukał poza nim pozoru życia. Obdarz mnie gorącym pragnieniem Twojej miłości abym w niej żył, był i potrafił ją przelewać w umarłe ludzkie serca.
Naucz mnie kochać Twoje Słowo aby stało się słodyczą i pocieszeniem na każdy dzień.
Spraw też mój Panie, abym był jak światłość w ciemnościach tego świata i jak sól, która bezpiecznie przechowa i doda smaku Twojemu Słowu.
Boże mój przez to Słowo i miłosierdzie okaż łaskę i wylej zbawienie na mój naród.
Amen
Andrzej Cyrikas
Pragnieniem Pawła było, żeby przed tym jak opuści ziemię, przygotować nowe pokolenie liderów do bycia dobrymi pasterzami Bożego ludu. Wskazał swoje własne życie. Paweł zawsze jako przykład stawiał swoje własne życie. Kiedy przemawiał do starszych z Efezu nie mówił „Pamiętajcie wszystkie moje kazania, które wam wygłosiłem”, a raczej „Pamiętajcie sposób, w jaki żyłem z wami” (Dz. 20:19, 33-35). To samo mówi do Tymoteusza „Dziękuję Bogu, któremu z czystym sumieniem służę, tak jak przodkowie moi, gdy nieustannie ciebie wspominam w modlitwach moich, we dnie i w nocy” ( 2 Tym. 1:3). Paweł nie był doskonały, ale tak jak tylko potrafił, żył porządnym życiem przed Bożym obliczem.
jesteś blisko
Twoja chojność wciąż mnie zadziwia
miłość Twoja kolorami tęczy
rozkwita na zielonych łąkach
Twój szept
spokojnym nurtem płynących wód
pieści mnie ze względu na Jezusa
moje serce tulisz w dłoniach swoich
nocą stajesz u mojego łoża
i gwiazdami rozświetlasz moje sny
zabierasz strach i czuwasz
jestem syty
cóż może uczynić mi wróg
obfity błogosławieństwem jestem
niczym liść rosą poranku
Ojcze idę do Ciebie
chcę mieszkać z Tobą
chcę żyć….
W Ewangelii Łukasza 9:49,50 , Jezus naucza nas w jaki sposób powinniśmy postępować kiedy spotykamy kogoś pełniącego służbę różniącą się od naszej.
Pewnego razu uczniowie Jezusa spotkali człowieka, który wyganiał demony, lecz nie chodził razem z nimi. Jan poprosił zatem Jezusa, aby go powstrzymał. Jednak Jezus mu odrzekł, aby zostawić go w spokoju i pozwolić kontynuować mu swą służbę. Trzymaj się własnego powołania, a innym pozwól pełnić swoją.
Wielu Chrześcijan jest tak przejętych powagą swojej służby, że zaczynają myśleć, że wszyscy powinni tak samo postępować. „Jeśliby całe ciało było okiem, gdzież byłby słuch? A jeśliby całe ciało było słuchem, gdzież byłoby powonienie?” 1 Kor. 12:17 Dojrzały Chrześcijanin rozumie, że Bóg przydziela ludziom różne rodzaje służby.
Ześlij światło i prawdę swoją, niech mnie prowadzą, niech mnie wprowadzą na górę twą świętą i do przybytków twoich. (Ps. 43,3)
Jak ślepym jest człowiek zanurzony w ciemnościach grzechu. Pozbawiony niebiańskiej światłości błąka się po korytarzach życia, nie wiedząc dokąd zmierza.
Nieświadomy swojej wielkości, życie niewolnicze uznaje za normę i zadowala się byle jakim pokarmem, który sprzedaje mu ten świat. Zaiste przerażający to obraz! Już tysiąc lat przed Chrystusem świadomy nędznego stanu swojego serca psalmista zapisał: „Ześlij światło i prawdę swoją, niech mnie prowadzą, niech mnie wprowadzą na górę twą świętą i do przybytków twoich” (Ps. 43,3).
