Autor: maciek

W rozdziale 12 w Pierwszej Księdze Kronik czytamy o tych, którzy stanęli po stronie Dawida gdy Saul go prześladował. Łatwo było przyłączyć się do Dawida gdy został ogłoszony królem. Tutaj jednak czytamy o ludziach, którzy przyłączyli się do niego kiedy był odrzucony i miał na sobie wyrok śmierci. Łatwo jest żyć całkowicie oddanym dla Pana w niebie, ale podążać za Nim gorliwie tu na ziemi, kiedy jest odrzucony i pogardzany, to zupełnie inna sprawa. Tak samo ma się sprawa z kościołem. Łatwo przyłączyć się do kościoła, po tym jak stał się sławny i popularny, ale zupełnie inną rzeczą jest przyłączyć się do niego kiedy jest pogardzany ,ale widzisz w nim namaszczenie.

W Starym Testamencie są szczegółowo opisane dwie wielkie wędrówki Izraela.

Wędrówka z Egiptu do Kaananu symbolizuje nasze osobiste życie- wyjście z niewoli grzechu, z szatańskiej dominacji, ze świata, aby poprzez krew Jezusa, chrzest wodny i chrzest w Duchu Świętym wejść do życia w zwycięstwie nad grzechem i osobiste chodzenie z Bogiem.

Wędrówka z Babilonu do Jerozolimy symbolizuje nasze życie we wspólnocie, pozostawienie Chrześcijaństwa, które trwa w kompromisie i przyłączenie się do prawdziwego Ciała Chrystusa.

W Ewangelii Mateusza zauważamy wyrażenie, które nigdzie indziej nie występuje – “Królestwo Niebios”. W Ewangelii tej natomiast występuje ono aż 31 razy. Skoro Duch Święty był inspiratorem tej Księgi, musiał być jakiś powód, dla którego często używał tego zwrotu. Jan Chrzciciel przybył, mówiąc: ” Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios.” (Mat. 3:2), niedługo po nim, Jezus głosił dokładnie to samo przesłanie, Mat. 4:17. Słowa, którymi zaczął Kazanie na Górze, brzmiały: ” Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios.” (Mt. 5:3). Zatem akcent na słowo “Niebo” obserwujemy już od samego początku Nowego Testamentu. W samym Kazaniu na Górze słowo “Niebo” zostało wymienione 17 razy.

Stare Przymierze, które Bóg zawarł z Izraelem, odnosiło się do królestwa na tej ziemi. Izrael otrzymał ziemię Kanaan oraz został im obiecany materialny dobrobyt, zdrowie fizyczne i inne ziemskie dobrodziejstwa. Następnie otrzymali ziemskiego króla, ziemskie bogactwa i inne ziemskie błogosławieństwa. Ale Jezus przyszedł po to, aby człowieka przenieść do całkowicie innego królestwa – Królestwa Niebios. Zatem kiedy czytamy Nowy Testament, musimy pamiętać, że Dobra Nowina dotyczy przede wszystkim Nieba, a nie tej ziemi. Jeśli to zrozumiemy, uratuje nas to od wielu wątpliwości, które znajdujemy w dzisiejszym Chrześcijaństwie.

Mówimy zatem, że jesteśmy “zbawieni”. Jest to bardzo powszechne określenie wśród wierzących. Ale od czego jesteśmy “zbawieni”? Czy zostaliśmy uratowani od ziemskich zwyczajów, czy też po prostu odpuszczono nam nasze grzechy? Czy zostaliśmy uratowani od zamiłowania do ziemskich rzeczy, od ziemskiego sposobu postrzegania ludzi i spraw, oraz od ziemskich sposobów zachowania?

Nowe Przymierze jest Ewangelią Królestwa Niebieskiego. Wiele osób z całego świata pragnie zostać obywatelami Stanów Zjednoczonych Ameryki, ponieważ USA jest bardzo atrakcyjnym miejscem do życia. Ale nikt nie byłby zainteresowany zamieszkaniem w jakimś zacofanym kraju w Afryce. Dlaczego więc tak nieliczni na tym świecie są zainteresowani staniem się obywatelami najbardziej atrakcyjnego miejsca – Nieba? Ponieważ nigdy nie ujrzeli prawdziwej chwały niebiańskiego obywatelstwa. A to dlatego, że Ewangelia nie była głoszona we właściwy sposób. I tym sposobem znajdujemy tak wielu tzw. “wierzących” siedzących w kościele, którzy nie są zainteresowani Królestwem Niebieskim. Chcą pójść do nieba, kiedy umrą, ale teraz nie chcą jeszcze Królestwa Niebieskiego.

Ze względu na to, że w dzisiejszych czasach, w przeciwieństwie do pierwszego wieku, jest bardzo niewielu królów władających królestwami, nie do końca dobrze pojmujemy słowo “Królestwo”.  Odpowiednikiem słowa „królestwo”, którego używamy dzisiaj, jest “rząd”. Mówimy o “rządzie Indii”, a nie “królestwie Indii”.

To właśnie oznacza Królestwo Niebios – rząd Niebios. Oznacza to, że Bóg sprawuje władze w twoim życiu. Jeżeli mieszkasz w Indiach, musisz żyć zgodnie z zasadami Rządu Indii. Jeżeli wkraczasz w granice rządu nieba, musisz żyć zgodnie z zasadami rządu nieba. Czy zmieniłeś swoje obywatelstwo z ziemskiego na niebiańskie?

Zbawienie oznacza uratowanie z królestwa ziemi dla Królestwa Niebieskiego. Jednak zbawienie wielu wierzących nie zaszło aż tak daleko. Oni chcą iść do nieba po śmierci. Ale dopóki żyją, nie chcą rządów nieba w swoim życiu. Teraz chcą żyć jako pełnoprawni obywatele tej ziemi. Dlatego ich chrześcijańskie życie jest tak płytkie.

Jest jeszcze jedno słowo użyte w Ewangelii Mateusza, którego nie ma w żadnej innej Ewangelii. To słowo to “kościół”. Występuje ono trzykrotnie – raz w Ewangelii Mateusza 16:18 i dwa razy w Ewangelii Mateusza 18:17. Kiedy postawimy to słowo obok wyrażenia, które rozważaliśmy wcześniej, zauważymy, że kościół ma być Królestwem Niebios na ziemi. W niebie wszyscy żyją pod rządami nieba, rządami Boga. Ale tutaj na ziemi jest inaczej. Każdy prowadzi swoje własne życie. Właśnie wśród takich ludzi, Bóg ma Swoją grupę ludzi, którzy nie rządzą sami własnym życiem. Są pod rządami nieba.

To jest kościół. Czy kościoły na świecie funkcjonują pod pełnym autorytetem rządu nieba? Nie. To przez wiele lat zasmucało moje serce. Mam nadzieję, że to zasmuca także twoje serce. Nie obwiniam innych. Nie mówię “oni są tacy”. Mówię: “Jesteśmy tacy”. Jesteśmy kościołem i wszyscy wspólnie zawiedliśmy w ukazaniu światu błogosławieństwa życia pod rządami nieba. Dlatego modlę się: “Panie, przebacz nam nasze niepowodzenie, pomóż nam pokazać światu, co to znaczy żyć pod rządami Boga”.

Zac Poonen – CFC India

W Jeremiasza 15:16-21 widzimy trzy wymogi aby stać się Bożym mówcą.

Po pierwsze: „ Ilekroć pojawiały się twoje słowa, pochłaniałem je; twoje słowo było mi rozkoszą i radością mojego serca”. Boże Słowo powinno być rozkoszą i radością naszego serca. Tak jak biznesmen czerpie radość z robienia pieniędzy, tak samo ty powinieneś czerpać radość ze studiowania Bożego Słowa. W dzisiejszych czasach, wielu ludzi chce być głosicielami, ale nie poświęcają czasu na głębokie studiowanie Bożego Słowa, nie traktują Bożego Słowa jako rozkosz i radość ich serc.

Szatan atakuje Boże dzieło na wiele sposobów. Jednak Bóg odpowiada na modlitwy Swoich dzieci. Jezus powiedział kiedyś, że niektóre demony mogą zostać wypędzone jedynie poprzez post i modlitwę. Oznacza to, że jeżeli nie będziemy pościć i modlić się, niektóre demony pozostaną tam, gdzie zostały zakorzenione i będą utrudnieniem w dziele Bożym. Bóg uczynił swoją służbę na ziemi zależną od nas – Ciała Chrystusa. To wielki przywilej, ale także wielka odpowiedzialność. Pan obiecał nam, że moce ciemności nie przemogą Jego Kościoła.

Bóg przemawia do nas różnymi sposobami, głównie przez Jego Słowo. Jeśli coś jest jasno napisane w Bożym Słowie, to nie musimy modlić się by znaleźć Bożą wolę, ponieważ ona została nam już objawiona.

Bóg również przemawia do nas przez okoliczności, w których się znajdujemy. Nasz Pan ma klucz do każdych drzwi (Objawienia 1:18) i kiedy On otwiera drzwi, nikt nie może ich zamknąć i kiedy On zamyka drzwi, nikt nie może ich otworzyć (Objawienia 3:7). Okoliczności są dla nas wskazówką czy Bóg chce żebyśmy szli ta drogą czy też nie. Nie musimy walić do drzwi których Bóg nie otworzył. Powinniśmy się oczywiście modlić kiedy widzimy, że drzwi są zamknięte. Jednakże jeśli po długotrwałej modlitwie drzwi wciąż są zamknięte, to może oznaczać, że Bóg nie chce abyśmy wchodzili do tych drzwi. Musimy zapytać Boga aby nam pokazał czy tak rzeczywiście jest czy raczej On chce abyśmy kontynuowali usilną modlitwę aż do skutku ( Łukasza 11:5-9).

Szatan jest głównym Oskarżycielem wszystkich wierzących (Obj. 12:10). Jednak on zawsze szuka jeszcze współpracowników spośród wierzących, aby mu pomagali w jego dziele. I wielu znajduje takich na całym świecie.

Szatan nas okłamuje, jednak kiedy oskarża nas przed Bogiem, każde jego oskarżenie przeciwko nam, jest prawdziwe, ponieważ nie śmie on okłamywać Boga. Natomiast jego duch, mimo że mówi prawdę, nadal jest duchem oskarżenia. Musimy wyciągnąć z tego jakąś lekcję: jeżeli, zamiast bezpośredniej rozmowy z bratem na temat jego grzechów, rozmawiamy o nich za jego plecami, to nawet jeżeli każde wypowiedziane przez nas słowo jest prawdziwe, i tak współuczestniczymy w szatańskim dziele oskarżania.

W Liście apostoła Pawła do Filipian został położony duży nacisk na radość. „Zawsze w każdej modlitwie mojej za wszystkich was z radością się modląc” (Flp. 1:4),”Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się.” (Flp. 4:4)

List do Filipian został napisany, gdy Paweł przebywał w więzieniu (Flp. 1:13). Trudno uwierzyć, że Paweł pisał tak wiele o radości, podczas kiedy był w więzieniu. Jedną rzeczą jest nauczać o radości, kiedy otaczające nas okoliczności są sprzyjające. Inną rzeczą natomiast, jest pisać o tym, gdy znajdujemy się w trudnych okolicznościach. Słowa Pawła nauczają nas, że Chrześcijanin może mieć w sobie radość we wszystkich okolicznościach. To jest właśnie umysł Chrystusa, postawa Chrystusa.

W Księdze Sędziów, w rozdziałach od trzeciego do szesnastego, czytamy o trzynastu sędziach, których Bóg powołał. Czternastym sędzią był Samuel, o którym czytamy w Pierwszej Księdze Samuela. Imiona większości spośród tych sędziów nie są dobrze znane. Pierwszym sędzią był Othniel, który był zięciem i siostrzeńcem Kaleba ( Sędziów 3:9). Jest napisane, że „zstąpił na niego duch Pana, aby sprawował sądy nad Izraelem” (Sędziów 3:10). To zdarzało się często w Księdze Sędziów. Duch Pana zstępował na Gedeona i Samsona aby wyposażać ich do prowadzenia ludu Bożego (Sędziów 6:34;14:6). Jedynie Namaszczenie Ducha Świętego uzdolniło ich aby sprawować rządy nad Izraelem. Tylko to namaszczenie może pomóc nam, pokierować i poprowadzić Boży lud również dzisiaj. Jeśli jesteśmy narodzeni na nowo, to jest z pewnością dzieło Ducha Świętego. Jednakże potrzebujemy wciąż doświadczać Bożego Ducha zstępującego na nas i uzdalniającego nas do służenia Mu.

1. Hipokryzja: bycie hipokrytą powoduje, że w oczach innych ludzi wydajemy się być bardziej święci, niż jest to w rzeczywistości. Jest to to samo, co fałszowanie rzeczywistości lub kłamanie. Jezus w Ewangelii Mateusza 23:13-29 siedmiokrotnie wypowiedział przekleństwo na hipokrytów. Jezus rzekł do faryzeuszy, że ich wewnętrzne życie jest „pełne łupiestwa i pożądliwości” (Mt. 23:25), co oznaczało, że żyli oni tylko dla samozadowolenia. Jednak wywierali na innych wrażenie, że ponieważ dobrze znali Pismo Święte, pościli, modlili się i oddawali dziesięcinę, byli święci. Z zewnątrz wydawali się być bardzo pobożni. Publicznie odmawiali długie modlitwy, prywatnie natomiast nie modlili się długo, tak jak wielu dzisiaj. Jeżeli wychwalamy Boga tylko w niedzielne poranki, a na co dzień nie nosimy w sercach ducha uwielbienia dla Pana, to jest to hipokryzja.