Kategoria: ZAC POONEN

W Drugiej Księdze Królewskiej 4:1 czytamy o wdowie po uczniu prorockim, która była zadłużona. Smutne jest to gdy mężowie umierają i zostawiają ich żony w długach. Każdy z nas powinien unikać tego za wszelką cenę. W szczególności jednak głosiciele powinni unikać zadłużania się, bo to jest złe świadectwo. Oto przyszedł teraz wierzyciel by zabrać jej dwoje dzieci i uczynić je niewolnikami w celu spłacenia długu. Elizeusz zapytał się jej co ma w domu. Ona odpowiedziała : „nie ma nic w domu poza jedną baryłką oliwy”. Ona nazwała baryłkę oliwy „nic”, a tymczasem to było rozwiązanie wszystkich jej problemów.

W Księdze Rodzaju 28:11 zostało napisane, “słońce zaszło”. I chociaż odnosi się to tylko do faktu geograficznego, jednak słońce rzeczywiście zaszło w życiu Jakuba, także tym duchowym. Żył dla świata, grabił i oszukiwał. A jednak Bóg w Swej łasce poszedł na spotkanie z Jakubem i powiedział, że ma wielki cel dla jego życia. “Jam jest Pan, Bóg Abrahama, ojca twego” rzekł mu Bóg: “Ziemię, na której leżysz, dam tobie i potomstwu twojemu. (…) i będą błogosławione w tobie i w potomstwie twoim wszystkie plemiona ziemi.” (Rdz. 28:13,14). Nazywa się to “błogosławieństwem Abrahamowym” (Gal. 3:14). Kiedy Bóg powołał Abrahama, powiedział mu: “będę ci błogosławił (…) i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi.” (Rdz 12:2,3). To samo powtórzył Bóg również Jakubowi. List do Galacjan 3:14 mówi nam, że jeżeli jesteśmy pełni Ducha Świętego, to to błogosławieństwo staje się również naszym udziałem.

W 14 rozdziale Księgi Rodzaju widzimy jak wyczerpany i prawdopodobnie również dumny z faktu pokonania tak wielu armii z pomocą zaledwie 318 sług Abraham, wraca z bitwy. Był on także narażony chęcią przywłaszczenia całego majątku, który zdobył w skutek wygranych bitew. W tamtych czasach, jeżeli wygrałeś bitwę, całe złoto i srebro wroga należało do ciebie. W tym samym czasie Bóg posłał do Abrahama także swego sługę. Czy to nie cudowne?

Kiedy Bóg jest obecny pośród nas, On przemawia do nas w potężny sposób na zgromadzeniu. To jest znaczenie proroctwa.

W czasach Starego Testamentu proroctwo służyło do przepowiadania przyszłości i do kierowania ludźmi w tym co powinni robić.

Jednakże teraz, w Nowym Przymierzu, proroctwo służy do napominania (stawianie trudnych wyzwań, gromienie i korygowanie ludzi), pocieszania (dodawać otuchy i zachęcać ludzi) i budowania (budowanie kościoła) (1Koryntian 14:3).

Zrównoważone życie chrześcijańskie to takie, które patrzy w trzech kierunkach:

1. Ku górze – w uwielbieniu i oddaniu Bogu i Panu Jezusowi Chrystusowi.
2. Ku wnętrzu – w wyniku ujrzenia chwały Chrystusa, mające za zadanie odkrywanie niechrześcijańskich sfer w naszym życiu i pokutowania z nich.
3. Na zewnątrz – dążenie do wypełnienia woli Bożej na ziemi, poprzez bycie błogosławieństwem dla innych.

Pragnę pokazać wam coś na temat proroczej służby. W Drugiej Kiędze Królewskiej 3:15, Elizeusz chciał otrzymać inspiracje od Boga aby prorokować i poprosił aby zaczęto grać na harfie. Kiedy muzyk zaczął grać, moc Pana spoczęła nad Elizeuszem i zaczął prorokować w potężny sposób. Tutaj więc widzimy wartość muzyki inspirowanej przez Boga.

Wiele razy przydarzyło się to również ze mną, kiedy podczas uwielbienia na porannych, niedzielnych nabożeństwach ,moc Pana potężnie się manifestowała, dając mi słowo, którego nie miałem kiedy przyszedłem na spotkanie. Była moc w tej namaszczonej muzyce ,która przyciągnęła ducha prorokowania na Elizeusza.

Nawet prorok potrzebuje czasami pomocy od muzyków. Dlatego również ci, którzy prowadzą uwielbienie powinni być namaszczeni. Oni nie mogą być tyko dobrymi muzykami. Oni muszą być namaszczeni i mieć czyste sumienie. Dawid wyznaczył śpiewaków i muzyków i musieli być namaszczeni. Niektórzy z liderów muzycznych jak Asaf napisał dwanaście wspaniałych psalmów (Psalm 50, 73-83 ). Dwóch spośród liderów muzycznych było nazwanych jasnowidzami (prorokami)- Heman (1Kronik 25:5) i Jedutan (2Kronik 35:15).

Tak więc Bóg potrzebuje namaszczonych muzyków aby zachęcać i wspierać namaszczonych proroków. W ten sposób kościół jest budowany. Niektórzy z was może nie są powołani by być prorokami, może jesteście powołani by być muzykami. Bądźcie namaszczonymi muzykami!

Nie sądzę, że Elizeusz byłby zainspirowany tamtego dnia gdyby harfista próbował naśladować jakiś światowy styl muzyczny. Na pewno nie!. Było coś niebiańskiego w tej muzyce. Jest muzyka światowa i ta, która jest niebiańska. Możesz to wyczuć gdy muzyka jest niebiańska, ponieważ uniesie twojego ducha by uwielbiał Boga. Jest też muzyka, która tylko sprawi, że będziesz podziwiał muzyków! Jesteś namaszczonym muzykiem, jeśli potrafisz pociągnąć ludzi by uwielbiali Boga i przyciągnąć ducha proroctwa na nabożeństwo.

Zac Poonen – CFC India

W Drugiej Księdze Królewskiej 3:11 widzimy piękny tytuł nadany Elizeuszowi przez ludzi w Izraelu: „Ten który polewał wodę na ręce Eliasza”. Za każdym razem gdy Eliasz zakończył posiłek, Elizeusz przynosił trochę wody aby Eliasz mógł umyć sobie ręce. On wykonywał to zadanie tak regularnie i wiernie, że inni zauważyli to i nadali mu ten tytuł. W taki właśnie sposób Elizeusz rozpoczął swoją służbę.

Bóg będzie testował naszą wierność w małych rzeczach zanim powierzy nam prawdziwą służbę. Jozue służył Mojżeszowi wiernie przez wiele lat zanim stał się jego następcą. Tymoteusz służył Pawłowi wiernie i stał się apostołem.

W rozdziale 12 w Pierwszej Księdze Kronik czytamy o tych, którzy stanęli po stronie Dawida gdy Saul go prześladował. Łatwo było przyłączyć się do Dawida gdy został ogłoszony królem. Tutaj jednak czytamy o ludziach, którzy przyłączyli się do niego kiedy był odrzucony i miał na sobie wyrok śmierci. Łatwo jest żyć całkowicie oddanym dla Pana w niebie, ale podążać za Nim gorliwie tu na ziemi, kiedy jest odrzucony i pogardzany, to zupełnie inna sprawa. Tak samo ma się sprawa z kościołem. Łatwo przyłączyć się do kościoła, po tym jak stał się sławny i popularny, ale zupełnie inną rzeczą jest przyłączyć się do niego kiedy jest pogardzany ,ale widzisz w nim namaszczenie.

W Starym Testamencie są szczegółowo opisane dwie wielkie wędrówki Izraela.

Wędrówka z Egiptu do Kaananu symbolizuje nasze osobiste życie- wyjście z niewoli grzechu, z szatańskiej dominacji, ze świata, aby poprzez krew Jezusa, chrzest wodny i chrzest w Duchu Świętym wejść do życia w zwycięstwie nad grzechem i osobiste chodzenie z Bogiem.

Wędrówka z Babilonu do Jerozolimy symbolizuje nasze życie we wspólnocie, pozostawienie Chrześcijaństwa, które trwa w kompromisie i przyłączenie się do prawdziwego Ciała Chrystusa.

W Ewangelii Mateusza zauważamy wyrażenie, które nigdzie indziej nie występuje – “Królestwo Niebios”. W Ewangelii tej natomiast występuje ono aż 31 razy. Skoro Duch Święty był inspiratorem tej Księgi, musiał być jakiś powód, dla którego często używał tego zwrotu. Jan Chrzciciel przybył, mówiąc: ” Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios.” (Mat. 3:2), niedługo po nim, Jezus głosił dokładnie to samo przesłanie, Mat. 4:17. Słowa, którymi zaczął Kazanie na Górze, brzmiały: ” Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios.” (Mt. 5:3). Zatem akcent na słowo “Niebo” obserwujemy już od samego początku Nowego Testamentu. W samym Kazaniu na Górze słowo “Niebo” zostało wymienione 17 razy.

Stare Przymierze, które Bóg zawarł z Izraelem, odnosiło się do królestwa na tej ziemi. Izrael otrzymał ziemię Kanaan oraz został im obiecany materialny dobrobyt, zdrowie fizyczne i inne ziemskie dobrodziejstwa. Następnie otrzymali ziemskiego króla, ziemskie bogactwa i inne ziemskie błogosławieństwa. Ale Jezus przyszedł po to, aby człowieka przenieść do całkowicie innego królestwa – Królestwa Niebios. Zatem kiedy czytamy Nowy Testament, musimy pamiętać, że Dobra Nowina dotyczy przede wszystkim Nieba, a nie tej ziemi. Jeśli to zrozumiemy, uratuje nas to od wielu wątpliwości, które znajdujemy w dzisiejszym Chrześcijaństwie.

Mówimy zatem, że jesteśmy “zbawieni”. Jest to bardzo powszechne określenie wśród wierzących. Ale od czego jesteśmy “zbawieni”? Czy zostaliśmy uratowani od ziemskich zwyczajów, czy też po prostu odpuszczono nam nasze grzechy? Czy zostaliśmy uratowani od zamiłowania do ziemskich rzeczy, od ziemskiego sposobu postrzegania ludzi i spraw, oraz od ziemskich sposobów zachowania?

Nowe Przymierze jest Ewangelią Królestwa Niebieskiego. Wiele osób z całego świata pragnie zostać obywatelami Stanów Zjednoczonych Ameryki, ponieważ USA jest bardzo atrakcyjnym miejscem do życia. Ale nikt nie byłby zainteresowany zamieszkaniem w jakimś zacofanym kraju w Afryce. Dlaczego więc tak nieliczni na tym świecie są zainteresowani staniem się obywatelami najbardziej atrakcyjnego miejsca – Nieba? Ponieważ nigdy nie ujrzeli prawdziwej chwały niebiańskiego obywatelstwa. A to dlatego, że Ewangelia nie była głoszona we właściwy sposób. I tym sposobem znajdujemy tak wielu tzw. “wierzących” siedzących w kościele, którzy nie są zainteresowani Królestwem Niebieskim. Chcą pójść do nieba, kiedy umrą, ale teraz nie chcą jeszcze Królestwa Niebieskiego.

Ze względu na to, że w dzisiejszych czasach, w przeciwieństwie do pierwszego wieku, jest bardzo niewielu królów władających królestwami, nie do końca dobrze pojmujemy słowo “Królestwo”.  Odpowiednikiem słowa „królestwo”, którego używamy dzisiaj, jest “rząd”. Mówimy o “rządzie Indii”, a nie “królestwie Indii”.

To właśnie oznacza Królestwo Niebios – rząd Niebios. Oznacza to, że Bóg sprawuje władze w twoim życiu. Jeżeli mieszkasz w Indiach, musisz żyć zgodnie z zasadami Rządu Indii. Jeżeli wkraczasz w granice rządu nieba, musisz żyć zgodnie z zasadami rządu nieba. Czy zmieniłeś swoje obywatelstwo z ziemskiego na niebiańskie?

Zbawienie oznacza uratowanie z królestwa ziemi dla Królestwa Niebieskiego. Jednak zbawienie wielu wierzących nie zaszło aż tak daleko. Oni chcą iść do nieba po śmierci. Ale dopóki żyją, nie chcą rządów nieba w swoim życiu. Teraz chcą żyć jako pełnoprawni obywatele tej ziemi. Dlatego ich chrześcijańskie życie jest tak płytkie.

Jest jeszcze jedno słowo użyte w Ewangelii Mateusza, którego nie ma w żadnej innej Ewangelii. To słowo to “kościół”. Występuje ono trzykrotnie – raz w Ewangelii Mateusza 16:18 i dwa razy w Ewangelii Mateusza 18:17. Kiedy postawimy to słowo obok wyrażenia, które rozważaliśmy wcześniej, zauważymy, że kościół ma być Królestwem Niebios na ziemi. W niebie wszyscy żyją pod rządami nieba, rządami Boga. Ale tutaj na ziemi jest inaczej. Każdy prowadzi swoje własne życie. Właśnie wśród takich ludzi, Bóg ma Swoją grupę ludzi, którzy nie rządzą sami własnym życiem. Są pod rządami nieba.

To jest kościół. Czy kościoły na świecie funkcjonują pod pełnym autorytetem rządu nieba? Nie. To przez wiele lat zasmucało moje serce. Mam nadzieję, że to zasmuca także twoje serce. Nie obwiniam innych. Nie mówię “oni są tacy”. Mówię: “Jesteśmy tacy”. Jesteśmy kościołem i wszyscy wspólnie zawiedliśmy w ukazaniu światu błogosławieństwa życia pod rządami nieba. Dlatego modlę się: “Panie, przebacz nam nasze niepowodzenie, pomóż nam pokazać światu, co to znaczy żyć pod rządami Boga”.

Zac Poonen – CFC India