Pokorny język docenia już wartość ciszy
i słowa zamarły
Trwają teraz w oczekiwaniu na audiencję
pełne świętego niewypowiedzenia
Oszołomione milczenie
wciąż biega ulicami nieba ucząc się
mądrości Słowa
W uniżeniu
próbuje skłonić umysł do stóp Odwiecznego
chce bowiem wreszcie spocząć
w Jego miłości
W Ewangelii Łukasza 18:13, celnik modlił się mówiąc: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”. Nazwał się „grzesznikiem”. Miał na myśli to, że czuł się jakby w porównaniu do niego, wszyscy wokół byli świętymi! W jego oczach był JEDYNYM GRZESZNIKIEM na powierzchni ziemi! Jezus rzekł, że człowiek ten poszedł do domu usprawiedliwiony. Właśnie takich ludzi usprawiedliwia Bóg.
Apostoł Paweł przebywał w Efezie przez trzy lata, głosząc we dnie i w nocy (Dz. 20:31). Oznacza to, że chrześcijanie z Efezu wysłuchali setek kazań z ust Paula. Widzieli nadzwyczajne cuda dokonane przez Pana pośród nich (Dz. 19:11). Spośród nich Słowo Boże rozprzestrzeniło się na wszystkie pobliskie obszary Azji Mniejszej w ciągu krótkiego okresu dwóch lat. Doświadczyli przebudzenia (Dz. 19:10, 19). Byli najbardziej uprzywilejowanymi ze wszystkich kościołów w czasach apostolskich. Byli także niewątpliwie najbardziej duchowym kościołem w Azji Mniejszej w tym czasie. (Widzimy to w Liście Apostoła Pawła do Efezjan, że Paweł nie musiał poprawiać żadnych błędów wśród tej społeczności, w przeciwieństwie do listów do innych zborów, w których musiał te kościoły napominać). Ale kiedy Paweł opuszczał Efez, ostrzegł tamtejszych starszych, że w czasach następnego pokolenia sytuacja ulegnie pogorszeniu, kiedy kościół zostanie pod nowym kierownictwem. Powiedział im, że dzikie wilki pojawią się wśród nich, i że spośród nich również wyłonią się ludzie mówiący rzeczy przewrotne, przyciągający ludzi do siebie, zamiast do Pana (Dz. 20:29, 30).
„Ojcem waszym jest diabeł i chcecie postępować według pożądliwości ojca waszego. On był mężobójcą od początku i w prawdzie nie wytrwał, bo w nim nie ma prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (J. 8,44).
Nikt, kto używa kłamstwa nie może powiedzieć, iż nie uświadamia sobie jego obecności w swoim życiu. Wszyscy bowiem używamy kłamstwa tylko w jednym celu – pragniemy kłamstwem zakryć prawdę!
Chrystus powiedział, że jest jeden ojciec kłamstwa i jest nim diabeł. Oznacza to, że diabeł obdarował nas, kłamców, swoim nasieniem, a z tego właśnie nasienia poczęło się w nas kłamstwo! Zanim więc użyjemy kłamstwa, to najpierw musimy w duchowym wymiarze dopuścić się aktu cudzołóstwa z diabłem. Tylko bowiem ten, kto duchowo sypia z diabłem, może przyjąć jego nasienie i wtedy właśnie diabeł staje się ojcem wspólnego z nim dziecka, czyli kłamstwa.
Kłamstwo, które ubrane jest w diabelską ciemność, zawsze będzie próbowało uniemożliwić poznanie prawdy; prawda jednakże jest uosobiona w Chrystusie i nie może jej zniszczyć – to Chrystus jest zwycięzcą diabła i jego dzieł.
Sięgając po kłamstwo, pozwalamy sobie na uprawianie z diabłem duchowego seksu i stajemy się jego nałożnicą, która za marne błyskotki sprzedaje nieustannie swoją duszę. Owocem takiego postępowania jest nieprzenikniona ciemność, która wraz z kłamstwem zatruwa nasze życie. Żyjąc w tej ciemności stajemy się niewolnikami oszustwa, w które powoli zaczynamy wierzyć.
Pamiętajmy jednak, że nie jesteśmy skazani na życie w kłamstwie, ciemności i śmierci – wystarczy jeden krok wiary ku światłości, a znajdziemy się w ramionach Zbawiciela. Tylko On używając swojej świętej krwi obmyje nasze duchowe szaty, a kłamstwo i ciemność pozostaną przy ojcu kłamstwa.
Andrzej Cyrikas
W 17 rozdziale Księgi Wyjścia widzimy, że Izraelici przybyli do miejsca, w którym nie było wody do picia. Fala grzechu spada, a Izraelici zaczynają znowu narzekać. Ponownie Pan objawia im rozwiązanie problemu, które jest tuż przed ich oczami. Rzekł Pan do Mojżesza: „Oto Ja stanę przed tobą na skale, tam, na Horebie, a ty uderzysz w skałę i wytryśnie z niej woda, i lud będzie pił. Mojżesz uczynił tak na oczach starszych Izraela.” (werset 6). Mojżesz uderza w skałę, a wody zaczynają płynąć. Kiedy po raz pierwszy przeczytałem ten fragment, wyobrażałem sobie małą skałę i małą strużkę wody z niej wypływającą oraz wszystkich z niej pijących.
„A Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy:
Ja jestem światłością świata;
kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności,
ale będzie miał światłość żywota” (J. 8,12).
W Dziejach Apostolskich 2:3, języki ognia, które usiadły na głowach wszystkich zebranych tam ludzi, wskazywały na to, że najważniejszą częścią naszego ciała, której Bóg będzie chciał używać w czasach Nowego Przymierza, będzie język, język który będzie rozpalony przez Ducha Świętego i będzie pod Jego całkowitą kontrolą. Jest to również po części symbolika daru mówienia językami. Bóg chce używać twojego języka, aby móc nim błogosławić innych, nie tylko w przypadku, kiedy jesteś kaznodzieją, ale także w twoich codziennych rozmowach z innymi ludźmi. Ale aby móc to czynić, musisz pozwolić Duchowi Świętemu przejąć pełną kontrolę nad twoją mową, 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu.
Jeśli nie stanąłem w jarzmie z moim Nauczycielem
i nie jestem gotowy na przyjęcie Jego Słowa,
to nie uczyniłem jeszcze kroku wiary.
Jeśli nie zaparłem się własnych pragnień
i nie jestem gotowy, aby utożsamić się z pragnieniami Zbawiciela,
to nie jestem jeszcze Jego uczniem.
Księga Kapłańska jest księgą, która mówi o Świętości Boga. Jest to księga, której głównym tematem jest świętość. Świętość to słowo, którego wielu wierzących się boi. Ale musimy śmiało głosić standardy Słowa Bożego, ponieważ są one realistyczne i możliwe do osiągnięcia. Świętość jest prawdziwą naturą Boga. Duch, którego daje nam Bóg, jest Duchem Świętym. Kiedy Izajasz otrzymał wizję Boga, ujrzał Go w Jego Świętości, a siebie zobaczył jako człowieka nieczystego.
Świętość jest jak zdrowie. Ilu z was boi się słuchać wiadomości na temat doskonałego zdrowia? Czy boimy się dobrego zdrowia? Nie. Dlaczego zatem mamy się bać doskonałego zdrowia na duchu, które na dodatek jest ważniejsze od zdrowia fizycznego? Grzech jest jak choroba. Widzimy to w Księdze Kapłańskiej. Pan podaje tu zasady dotyczące świętości i zdrowia. Są one do siebie podobne, ale jedne są dla ducha, a drugie dla ciała. Świętość dla ciała jest tym, co nazywamy zdrowiem. Zdrowie dla ducha i duszy jest tym, co nazywamy świętością.
„A to rzekłszy, tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego” (J. 20,22).
Jezus powstaje ze śmierci do życia i tryumfując ukazuje się przebywającym w Wieczerniku swoim uczniom.
Jego zwycięstwo nad śmiercią, grzechem i szatanem sprawiło, że nadszedł wreszcie oczekiwany czas łaski. Na powitanie z Jego ust padają znamienne słowa: Pokój wam! W Jezusie Chrystusie nastał czas pokoju, pokoju między Bogiem a człowiekiem.
Już niedługo apostoł Paweł napisze: „Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci” (Rz. 8,1-2), a do wierzących w Galacji napisze: Chrystus nas wyzwolił (Gal. 5,1a).
