„Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu” (Heb. 3,15).
List do Hebrajczyków, w rozdziale trzecim, od wersetu dwunastego do dziewiętnastego, zawiera katalog ośmiu ostrzeżeń kierowanych pod adresem wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa. Wszystkie te ostrzeżenia mają za zadanie uchronić uczniów Pana przed duchową katastrofą i zachować ich dla wiecznego Królestwa. Wszystkie te słabości i doświadczenia, które stały się wcześniej udziałem ludu Izraela podczas jego wędrówki przez pustynię, co prawda, przywiodły Izrael do upadku, ale nam pozwalają, jako ostrzeżenia, bezpiecznie dotrzeć do miejsca odpocznienia, o ile okażemy się mądrzy i odpowiedzialni.
- Postawa Jezusa wobec różnych służb
W Ewangelii Łukasza 9:49-50, Jezus naucza nas, jak mamy postępować, kiedy spotykamy kogoś, kto pełni służbę całkowicie odmienną od naszej. Był pewien człowiek, który wypędzał demony, ale nie przyłączył się do uczniów. Jan poprosił Jezusa, aby go powstrzymał. Jednak Jezus powiedział Janowi, aby zostawił go w spokoju i pozwolił mu kontynuować tę służbę.
„Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary” (Heb. 3,19).
Niebezpieczeństwo niewiary, to ostatnie z ostrzeżeń, które Bóg kieruje pod naszym adresem. Jeśli uznamy, że niewiara jest przeciwieństwem wiary, to otrzymamy taką jej definicję: niewiara niczego się nie spodziewa i nie ma pewności ani przeświadczenia, że istnieje cokolwiek czego ona nie jest w stanie zobaczyć. Jednakże w przypadku tych, którzy rozpoczęli swoją wędrówkę z Bogiem, zarówno Żydów, jak i gromadzących się wokół Chrystusa ludzi Nowego Przymierza, niewiara nie jest prostą funkcją doświadczania rzeczywistości. Wielu z tych ludzi poznało przecież moc Ducha Świętego i przeżyło nowe narodzenie; wielu także było świadkami cudów i manifestowania się Bożej Obecności (np. Izrael na pustyni). Można powiedzieć więc, że w przypadku takich osób niewiara stała się funkcją oszustwa wynikającego z grzechu i pragnień złego, zatwardzonego pożądliwościami ciała – serca.
