LEKCJA BOSKOŚCI JEZUSA

dnia 8 grudnia 2018

Apostoł Jan w prologu swojej Ewangelii napisał: „…kai theos in o logos”
(J 1,1b).

W Biblii Warszawskiej (a także w pozostałych tłumaczeniach Nowego Testamentu na język polski) zwrot ten ma następujące brzmienie: „…i Bogiem było Słowo”.

Warto dzisiaj przypominać i warto wykazywać używając oczywiście biblijnych argumentów, że Jezus Chrystus Syn Boży, to Bóg i człowiek w jednej Osobie. Pochylmy się więc nad Słowem Bożym i przyjrzyjmy się czego Ono uczy nas na temat boskości Chrystusa – Syna Bożego.

W greckim tłumaczeniu Starego Testamentu (Septuaginta) zawierającego, co warto wiedzieć, także księgi pozakanoniczne, dokonanego na przełomie II i III wieku przed Chrystusem, zapisano święte Imię Boga YHWH, zazwyczaj odczytywane jako Jahwe, słowem Kyrios czyli Pan. To tłumaczenie imienia Boga zastosowano w około siedmiu tysiącach miejsc!

W Nowym Testamencie ten tytuł użyto w odniesieniu do Osoby Jezusa Chrystusa – np.: Rz 10,9; 1 Kor 12,3; 2 Kor 4,5; Flp 2,11; 1 Tym 6,15; Obj 17,14; Obj 19,6.

W Dziejach Apostolskich znajdujemy fragment Psalmu sto dziesiątego, który zrównuje Jahwe z Osobą Chrystusa. Synowi Bożemu, który wstąpił na niebiosa poddani są aniołowie i zwierzchności, i moce (Ps 110,1; 1 Pt 3,22). Taką władzę sprawować może tylko Bóg i nikt inny!

List do Rzymian twierdzi, że Zbawicielem jest tylko Bóg: „Każdy kto wzywa imienia Kyrios, zbawiony będzie” (Rz 10,13)! Kiedy sięgamy po Księgę Joela  to znajdujemy w niej casus, który stwierdza, że każdy kto będzie wzywał imienia Kyrios, będzie zbawiony (Jl 3,5). Nie trudno zauważyć, iż zarówno w odniesieniu do Chrystusa jak też i Boga Ojca, mamy do czynienia z identycznym atrybutem charakterystycznym jedynie dla Boga.

List do Filipian twierdzi, że Jezus jest Kyrios, a Bóg Ojciec obdarował  Go imieniem, które jest ponad wszelkie imię (Flp 2,9-11). To właśnie dlatego na imię Jezusa, jak prorokuje Biblia, zegnie się każde kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią! W Księdze Izajasza znajdujemy wersety, które twierdzą, że jest tylko jeden Bóg i tylko przed tym jedynym Bogiem zegnie się wszelkie kolano (Iz 45,22-25). Księga Izajasza twierdzi również, że tylko Kyrios prowadzi do zbawienia i tylko Kyrios przyprowadzi Izraela do prawdziwej przemiany i wyratuje go ze śmierci.

List do Efezjan (Ef 4,8) cytuje Psalm sześćdziesiąty ósmy, który mówi: „…wstąpiwszy na wysokość, powiódł za sobą jeńców i ludzi darami obdarzył” (Ps 68,19). Paweł Apostoł pisząc List do Efezjan odniósł to proroctwo do osoby Jezusa Chrystusa (Ef. 4,9-16)! Tymczasem Psalm sześćdziesiąty ósmy (Ps 68, 18-20) zapisane w nim słowa odnosi wyłącznie do Boga (Kyrios).

Wszystkie przytoczone przykłady wskazują jednoznacznie, iż Biblia utożsamia Syna Bożego Jezusa Chrystusa z Bogiem Jahwe! Winniśmy też pamiętać, że sam Jezus wielokrotnie samookreślał siebie jako Boga!

Jezus mówił o sobie, używając przynależnego tylko Bogu imienia „Ja jestem”. Możemy to zauważyć w następujących fragmentach Nowego Testamentu – np.: J 6,35; J 8,58; J 11,25; J 14,6; J 18,5. Stary Testament relacjonuje, że tak właśnie przedstawił się Bóg Mojżeszowi na pustyni, gdy Mojżesz zapytał o to, jak ma Boga przedstawić Izraelitom więzionym w Egipcie (2 Moj 3,13-15).

Jezus przedstawia siebie jako pasterza (np. J 10,14), a Psalm dwudziesty trzeci wyraźnie mówi, że to Bóg (Kyrios) jest prawdziwym pasterzem (Ps 23,1).

W Księdze Objawienia Pan Jezus Chrystus przedstawia siebie jako „Pierwszy i ostatni” (Obj 2,8; Obj 22,13). Prorok Izajasz w swojej Księdze zapisał następujące słowa: „tak mówi Pan, Król Izraelski i jego Odkupiciel, Pan Zastępów: Ja jestem pierwszy i ja jestem ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga” (Iz 44,6). Jak widać Słowo Boże Starego i Nowego Testamentu, w tym niezwykłym przymiocie „pierwszego i ostatniego”, zrównuje Chrystusa z Jahwe – i słusznie, jest bowiem tylko jeden Bóg!

Nowy Testament w wielu miejscach zaświadcza, że Chrystus jest „Oblubieńcem” (Mk 2,19; J 3,29; 2 Kor 11,2; Obj 19,7). Stary Testament jednoznacznie przypisuje ten tytuł osobie samego Boga (Iz 62,5; Jer 2,2; Ez 16,8-13).

Nowy Testament w wielu miejscach wprost mówi o Jezusie Chrystusie jako Bogu.

1. Rz 9,5 – „Chrystus według ciała, ten jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony (Theos eulogitos) na wieki”.
2. Dz 20,28 – „…zgromadzenie wywołanych dla Boga (eklisian tou theou), którą pozyskał swoją krwią”.
3. 2 Pt 1,1b – „…przez sprawiedliwość Boga naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa”.
4. J 20,28 – „Pan mój i Bóg mój”. Werset ten zawiera wyznanie Apostoła Tomasza, który tak właśnie wyznawał, upadając na kolana przed zmartwychwstałym Jezusem.
5. Heb 1,8 – „tron twój o Boże na wieki wieków” (O thronos sou o theou). Werset ten przedstawia wyznanie Boga Ojca w stosunku do osoby Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
6. J 1,1-2 – „…i Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo”.
7. J 1,18 – „Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg (monogenis Theous), który jest na łonie Ojca objawił Go”.

W wielu fragmentach pism Starego Testamentu możemy przeczytać o objawiającej się chwale świętego Boga (np. 2 Moj 24,15-18; 3 Moj 9,6; 3 Moj 9,24; Iz 6,1-4; Ez 1,28). Ponadto Księga Izajasza zwiera passus mówiący o tym, że święty Bóg swojej chwały nie odda nikomu (Iz 42,8)! W Nowym Testamencie znajdujemy jednak wersety, które jednoznacznie wskazują, iż chwała, która przynależy się tylko Bogu, słusznie oddawana jest także Chrystusowi (1 Kor 2,8; 2 Kor 4,4; Heb 1,3; Jk 2,1)! Czytając te nowotestamentowe pisma możemy bez trudu zauważyć, że uczniowie Jezusa oddają Mu prawdziwą boską cześć. Izraelici świadomi byli objawienia Starego Przymierza i wiedzieli, że cześć może być oddawana jedynie Bogu – a na pewno nie człowiekowi!

Mojżesz tak napisał o oddawaniu czci Bogu: „Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej” (5 Moj 6,4-5). Treść Drugiej Księgi Mojżeszowej obszernie wyjaśnia, że Bogu i tylko Bogu możemy oddawać cześć i tylko Bogu możemy się kłaniać (2 Moj 20,1-5)!

Dlatego też fakt, że uczniowie, dodajmy Żydzi, modlą się do Chrystusa nie może być zignorowany, a może być wyjaśniony tylko w jeden możliwy sposób – Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem!

Szczepan kamienowany przez rozszalały tłum Żydów, umierając woła: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego” (Dz 7,59).

Inny z uczniów Chrystusowych – Ananiasz, w widzeniu mówi do Jezusa: „Panie (Kyrios)…” (Dz 9,10-16).

W Księdze Objawienia zapisano modlitwę do Chrystusa, która brzmi: „Amen, przyjdź, Panie Jezu” (Obj 22,20).

Nie możemy pominąć też faktu, iż Jezus Chrystus jest adresatem przynajmniej kilku doksologii zawartych w Nowym Testamencie (gr. doksa – chwała; logos – słowo). Doksologię, czyli słowa prawdziwego uwielbienia znajdujemy w następujących fragmentach Nowego Testamentu: Rz 9,5; 2 Tym 4,18; 2 Pt 3,18; Obj 1,5.

Biblia zawiera również przynajmniej jedną doksologię, która adresowana jest zarówno do Ojca, jak i do Syna!

Prorok Izajasz woła: „Tylko Pana Zastępów miejcie za świętego, niech On będzie waszą bojaźnią i On waszym lękiem! i będzie wam świętością i kamieniem obrazy, i skałą potknięcia dla obydwu domów Izraela, sidłem i siecią dla mieszkańców Jeruzalemu (Iz 8,13-14).

W Liście do Rzymian apostoł Paweł napisał, odnosząc się do Chrystusa: „Oto kładę na Syjonie kamień obrazy i skałę zgorszenia, a kto w Niego uwierzy, nie będzie zawstydzony” (Rz 9,33). Podobnie o Chrystusie jako „odrzuconym kamieniu” napisał także Apostoł Piotr (1 Pt 2,7).

Trudno nie zauważyć, że dokładnie ten sam fragment Bożego Słowa odnosi się zarówno do Ojca, jak i do Syna. Dlaczego? Dlatego, że jest tylko jeden Bóg!

Jezus Chrystus w czasie swojej ziemskiej służby wyraźnie nauczał, że cześć, pokłon i uniżenie należą się jedynie Bogu. W Ewangelii Mateusza znajdujemy słowa naszego Pana, które kieruje On pod adresem atakującego Go szatana: „Idź precz szatanie! Albowiem napisano: Panu Bogu swemu pokłon oddawać i tylko Jemu służyć będziesz” (Mat 4,10).

Greckie słowo proskineo, użyte w zapisie słów Jezusa, oznacza: cześć, pokłon, uniżenie, adorowanie, składanie hołdu, a także padanie na twarz i całowanie w pokorze szaty wywyższonego. Cała Biblia, w tym także Chrystus, twierdzi, że jedynie Bogu można okazywać taką cześć i takie uniżenie!

Nowy Testament jednak nie waha się twierdzić, iż taką właśnie cześć należy oddawać Jezusowi Chrystusowi!

W Ewangelii Mateusza (Mt 2,2) mędrcy ze wschodu są gotowi oddać pokłon (proskineo) narodzonemu właśnie Jezusowi. W tej samej Ewangelii uczniowie Jezusa, którzy byli świadkami uciszenia burzy przez ich mistrza, oddali mu pokłon (proskineo), wyznając: „zaprawdę Ty jesteś Synem Bożym” (Mt 14,33). Czytając Ewangelię Marka znajdujemy na jej stronach historię opętanego człowieka, który przybiegł przed oblicze Pana i oddał mu pokłon (proskineo) (Mk 5,6). Po zmartwychwstaniu Chrystusa uczniowie, którzy go ujrzeli oddali mu pokłon (proskineo) (Mt 28,17).

Warto też zastanowić się nad słowami Zbawiciela, które skierował do swoich uczniów, mówiąc: „Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28,18b-20). W taki sposób przemawiać może tylko Bóg!

Spójrzmy także do Księgi Objawienia gdzie znajdujemy opis chwały, którą zgotowali siedzącemu na tronie Chrystusowi aniołowie, wołając: „Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć i chwałę, i błogosławieństwo” (Obj 5,12). Kolejne wersety mówią o tym, jak wszelkie stworzenie w niebie i na ziemi, i pod ziemią głosi, że Barankowi siedzącemu na tronie należą się cześć, błogosławieństwo i chwała, i moc na wiek wieków; a obecni przy tym starsi upadają na twarz oddając Mu pokłon (Obj 5,13-14). Przyglądając się tym opisom czci, oddawanej Jezusowi Chrystusowi, możemy powziąć tylko jeden wniosek: taka chwała należy Mu się tylko dlatego, ponieważ jest On prawdziwym Bogiem.

Stary Testament jednoznacznie wskazuje nam Boga jako odwiecznego Kreatora – Stwórcę wszystkiego. Psalm trzydziesty trzeci stwierdza: „Słowem Pana uczynione zostały niebiosa… Bo On rzekł – i stało się, On rozkazał – i stanęło” (Ps 33,6-9). Kolejny Psalm, trzydziesty ósmy objawia nam: „…Bo On rozkazał i zostały stworzone” (Ps. 148,1-5). Prorok Izajasz tak opisuje stwórczą rolę Boga: „Tak powiedział Bóg, Pan, który stworzył niebo… i ziemię…” (Iz 42,5). Także inne fragmenty Starego Przymierza mówią o Bogu i Jego stwórczej roli: Iz 48,13; Iz 51,9-16, czy choćby 1 Moj 1,1)!

Tymczasem Nowy Testament pod adresem Jezusa Chrystusa kieruje słowa, które jednoznacznie wskazują, że jest On Stwórcą – Kreatorem wszechrzeczy. Oto ewangelista Jan bezdyskusyjnie stwierdza: „wszystko przez nie (logos) powstało, a bez Niego nic nie powstało, co powstało (J 1,3). Autor Listu do Hebrajczyków napisał: „On… podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy” (Heb 1,3). Chrystus jest więc nie tylko Kreatorem – Stwórcą wszystkiego, ale też wszystko podtrzymuje „słowem swojej mocy”. Należy jasno stwierdzić, że jedynie Bóg posiada taki właśnie atrybut! Wiele innych fragmentów Nowego Testamentu potwierdza stwórczą i zachowującą wszystko w pełnym porządku władzę Jezusa: Kol 1,16-17; 1 J 1,1; Mt 28,18; 1 Kor 8,6. List do Rzymian jednoznacznie stwierdza: „Albowiem z Niego i przez Niego i ku Niemu jest wszystko; i Jemu niech będzie chwała na wieki. Amen” (Rz 11,36).

Stary Testament objawia nam, że choć Bóg wielokrotnie posyłał swoich wybawicieli, którzy ratowali naród wybrany od zagłady (np. Joz 10,6; Sędz 2,16-18; Sędz 6,14), to jednak tylko Bóg ma prawdziwą moc, aby zbawiać ludzi. Prorok Izajasz napisał o tym wprost: „Ja, jedynie Ja, jestem Panem, a oprócz mnie nie ma wybawiciela” (Iz 43,11). Podobnie o zbawiającej roli Boga mówią inne fragmenty Starego Testamentu: Iz 45,21; Jer 3,23; Jer 11,12).

Nowy Testament przyznaje Jezusowi Chrystusowi dokładnie ten sam przymiot Wybawiciela. W Ewangelii Mateusza (Mt 1,21b) anioł Pański zapowiada, że ten, który się narodzi: „…zbawi lud swój od grzechów jego”. Pan Jezus Chrystus podczas swojej ziemskiej służby sięgnął po zarezerwowaną jedynie dla Boga, moc zbawiania z grzechów! Kiedy przyniesiono do niego chorego człowieka, zwrócił się do niego w następujących słowach: „Synu, odpuszczone są grzechy twoje” (Mk 2,5-12). Ewangelista Łukasz zapisał słowa, które Pan skierował do cudzołożnicy: „…odpuszczone są grzechy twoje” (Łuk 7,37-50). Ewangelia Jana objawia nam, że: „…nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez Niego zbawiony” (J 3,17). Kiedy Piotr i Jan stanęli przed żydowskim Sanhedrynem z powodu Chrystusa, którego głosili, z ust Piotra padły następujące słowa: „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12). Nowy Testament potwierdza wyznanie Piotra wieloma wersetami, np.: Dz 5,31; Dz 15,11; Gal 1,4; Ef 5,23; Heb 7,25; Obj 1,5.

Warto pamiętać, że nasz Zbawiciel Jezus Chrystus wskrzeszał także umarłych, a jedynym dawcą życia jest przecież sam Bóg (np. Mk 5,35-43; Łuk 7,11-17; J 11,35-44). Z biblijnej relacji wiemy, że także po wniebowstąpieniu Jezusa zdarzały się cuda w postaci wskrzeszeń (Dz 9,36-42), takie cuda zdarzają się także i dzisiaj. Musimy jednak pamiętać, że Jezus czynił te cuda własną mocą, a apostołowie i pozostali uczniowie Jezusa dokonywali i dokonują cudów właśnie mocą samego Jezusa – nigdy nie czynią cudów własną mocą! Ewangelia Jana twierdzi, że każdy kto wierzy w Jezusa ma życie wieczne (J 3,16). Podobnie relacjonują tę prawdę inne fragmenty Nowego Testamentu: Mk 10,21; J 5,24; 1 J 5,11. Warto sobie w tym miejscu zadać pytanie: Któż może człowiekowi zapewnić życie wieczne jeśli nie Bóg?

Stary Testament ukazuje nam Boga, jako jedynie sprawiedliwego. W piątej Księdze Mojżeszowej czytamy, iż Bóg jest wierny, bez fałszu, sprawiedliwy i prawy (5 Moj 32,4). Prorok Izajasz powiada, że Bóg jest święty i sprawiedliwy (Iz 5,16), a prorok Daniel przedstawia Boga jako ostatecznego sędziego, od wyroków którego nie przysługuje żadne odwołanie (Dn 7,9-12).

Nowy Testament przedstawia Jezusa Chrystusa jako dysponującego przywilejem ostatecznego sądu: Mt 25,31-46; Mk 8,38; J 5,22-30; 2 Kor 5,10; 2 Tes 1,7-10; Obj 14,14-20. Pan Jezus twierdził także, że tak, jak Bóg Ojciec, tak i On sam posiada możliwość sprawowania sądu, w celu otrzymywania tej samej czci, jaką otrzymuje Bóg Ojciec (J 5,22-23).

W Księdze Izajasza znajdujemy naszego Boga mówiącego: „Wy jesteście moimi świadkami – mówi Pan – i moimi sługami, których wybrałem…” (Iz 43,10). W Dziejach Apostolskich znajdujemy jednak werset, w którym zapisano bardzo podobną wypowiedź Chrystusa: „Ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1,8). Tak jak Bóg powołał sobie świadków, tak też uczynił Jezus Chrystus! Czy odważyłby się to uczynić nie będąc Bogiem?!

Wszystkie przytoczone przez nas fragmenty Bożego Słowa jednoznacznie stwierdzają, że Jezus Chrystus jest w posiadaniu absolutnie nieprzekazywalnych przymiotów i przywilejów, które właściwe są tylko jedynemu Bogu!

Przeciwnicy prawdy o boskości Jezusa Chrystusa zapewne podniosą argument, że On sam nigdy nie powiedział o sobie wprost – Jestem Bogiem.

Muszę przyznać, że ludzie posługujący się taką argumentacją dalecy są od klasycznie rozumianej logiki.

Jeśliby uznać ich argument za właściwy, zgodnie z logiką tego argumentu do dzisiaj nie wiedzielibyśmy kto stworzył świat. Boże Słowo co prawda rozpoczyna się słowami: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (1 Moj 1,1), ale nie znajdujemy żadnego wyjaśnienia, usprawiedliwienia, ani żadnej dodatkowej informacji, która w jakikolwiek sposób pomogłaby nam zweryfikować prawdę o Bogu, który stworzył świat.

Prawdziwy Bóg nikomu i niczego nie musi udowadniać! On sam jest żywym dowodem prawdziwej boskości.

Zwróćmy uwagę na to, co uczynił Chrystus, gdy Jan Chrzciciel posłał swoich uczniów, aby dopytali Jezusa kim On naprawdę jest (Mt 11,1-6). Czy Chrystus próbował w jakikolwiek sposób wyjaśniać Janowi tajemnicę swojej osoby? Nie! Nasz Zbawiciel odwołał się do Bożego Słowa, które to Boże Słowo składało świadectwo o Nim samym! Jaka była reakcja Jana Chrzciciela? Wiemy na pewno, że Jan nie zadał już Jezusowi żadnych dodatkowych pytań!

Wszystkim wątpiącym w boskość Chrystusa czytelnikom Biblii, mogę życzyć tylko błogosławionej i pełnej łaski społeczności ze Zbawicielem, który wie jak dotrzeć do każdego serca i objawić tam głęboko w sercu swoją pełną boskości chwałę.

Jeśli zaś Chrystus nie jest Bogiem, to jak możemy logicznie wyjaśnić Jego nakaz, aby tych, którzy staną się Jego uczniami chrzcić w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego? Przecież ten właśnie nakaz bezdyskusyjnie zrównuje Ojca i Syna!

Podobny problem znajdziemy wtedy w Ewangelii Jana, gdzie Chrystus  zapowiada, że do tego, kto Go miłuje, przyjdzie On razem z Ojcem i wspólnie zamieszkają we wnętrzu takiego człowieka. Czyż i tym razem Chrystus nie zrównuje siebie z Bogiem?

A cóż począć z tekstem z Pierwszego Listu do Koryntian, gdzie czytamy: „A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam. I różne są posługi, lecz Pan (Kyrios) ten sam. I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich” (1 Kor 12,4-6).

Winniśmy jeszcze zwrócić uwagę na inne podobnie brzmiące teksty, które wyraźnie wskazują iż Syn jest równy Ojcu – a wręcz utożsamiają Ojca i Syna jako jednego Boga: Ef 2,18-22; Ef 3,14-17; Ef 4,4-6; Obj 1,4-8.

Teksty te powinniśmy przyjąć jako część Bożego Objawienia i w pokorze zgiąć swoje kolana przed Jezusem Chrystusem – Bogiem i człowiekiem w jednej Osobie!

Andrzej Cyrikas