Lekcja przykazań Jezusa

dnia 9 lutego 2019

 „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (J 14,15).

„A to jest przykazanie jego, abyśmy wierzyli w imię Syna jego, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie, jak nam przykazał. A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka” (1 J 3,23-24).

„Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził, a każdy, kto miłuje tego, który go zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził. Po tym poznajemy, iż dzieci Boże miłujemy, jeżeli Boga miłujemy i przykazania jego spełniamy. Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe. Bo wszystko, co się narodziło z Boga, zwycięża świat, a zwycięstwo, które zwyciężyło świat, to wiara nasza” (1 J 5,1-4).

Boże Słowo przekonuje nas, że żyjemy w świecie, w którym funkcjonują niezmienne prawa i zasady. Te prawa i zasady nie zawsze wynikają z woli samego Boga; czasami nawet funkcjonują wbrew Jego woli, ale wtedy są one wynikiem buntu i grzechu człowieka. Jednakże warto posiadać świadomość ich istnienia oraz poznać zasady ich funkcjonowania; zasady te bowiem często dotykają także świata naszej duchowości, a dla każdego człowieka szukającego woli świętego Boga ma to zasadnicze znaczenie.

Jeśli sięgniemy do Listu do Rzymian, to w siódmym rozdziale tego listu, w dwudziestym piątym wersecie tego rozdziału możemy przeczytać o dwóch, funkcjonujących niezależnie od siebie duchowych prawach.

Apostoł Paweł napisał, że sam swoją myślą służy Prawu Bożemu, natomiast swoim ciałem służy prawu grzechu (Rz 7,25). W obu tych przypadkach apostoł używa greckiego słowa nomos, które oznacza: normę, prawidło, zasadę i regułę.

Ze słów Pawła wynika, iż był on świadomy, że obowiązującą wszystkich ludzi normą, regulującą sposób życia i postępowania człowieka jest Boże Prawo, które, jak już powiedzieliśmy, Słowo Boże określa jako nomos.

Jednakże, jak zauważa apostoł, dostrzega on także inne obowiązujące prawo, które nazwał prawem grzechu! Konkludując, pisze apostoł, że te dwa prawa są w permanentnym konflikcie, a jedyny ratunek, rozwiązujący ten konflikt znajduje apostoł w osobie Jezusa Chrystusa oraz w dziele Jego krzyża.

Napisał również Paweł, że Boże Prawo zachęca go do pięknego życia, a także, że jest on świadomy nieustannej obecności tego Prawa w (jak to nazwał) wewnętrznym człowieku. Dodaje jednak ten Boży sługa, że przeciwko dążeniom Bożego Prawa występuje nieustannie prawo grzechu i toczy ono w jego członkach wojnę przeciwko Prawu Boga. Moc tego prawa grzechu jest, jak pisze apostoł, tak potężna, że bierze ono jego, Pawła, członki w niewolę (Rz 7,20-24).

W kolejnym rozdziale Listu do Rzymian dodaje apostoł, iż „zamysł ciała to śmierć”, a „żyjący w ciele”, choćby nawet chciał, nie może podobać się Bogu (Rz 8,6; Rz 8,8).

Ten wielki sługa Chrystusa wyjaśnił także, że wszelki zamysł ciała dlatego jest wrogi Bogu i Bożemu Prawu, ponieważ ciało nie może i nie jest nawet zdolne z powodu skażenia grzechem poddać się Bogu (Rz 8,7).

Dodaje także Paweł, że jeśli ludzie żyją według Ducha, to są jednak w stanie spełniać Boże nomos; ponieważ ten, kto jest pełen Ducha Świętego, doświadcza przywrócenia do życia swego ducha pomimo śmierci, która panuje w jego ciele.

Przesłanie Nowego Testamentu uświadamia nam więc, że koncentrując się na wysiłkach naszego ciała w celu przemiany swojego życia popełniamy błąd, a wynika on z pychy lub niewiedzy.

List do Rzymian uczy nas, że z uczynków Prawa (nomou) żaden człowiek nie może się usprawiedliwić przed Bogiem (Rz 3,20)!

Natomiast ten sam list uczy nas, że znajomość Prawa pozwala każdemu człowiekowi poznać, czym jest grzech. Boże Prawo (nomos), które jest święte i niezmienne (Mt 5,17-20), swoją słabość okazywało i nadal okazuje w słabości ludzkiego ciała, a wynika to skażenie z obecności grzechu w naszych członkach (Rz 8,3).

Święte Boże Prawo, jako niezmienne nomos, sądzi każdego człowieka, a jedynym wyrokiem, który to Prawo może wydać jest wyrok śmierci (Rz 2,1-29).

Ponieważ ciało w swych zamiarach jest wrogie Bogu (Rz 8,7), to właśnie dlatego na nim dokonała się Boża sprawiedliwość! Bóg zsyłając bowiem swojego Syna w ciele, poprzez krzyż Golgoty potępił grzech w ciele – w ciele Chrystusa. W ten sposób chore od grzechu ciało zostało ostatecznie osądzone i ukarane (Rz 8,3)!

Warto jednak pamiętać, że ci wszyscy, którzy żyją teraz w Jezusie Chrystusie, w żaden sposób nie są już potępiani (Rz 8,1)! Apostoł Paweł napisał: Nie jesteśmy już dłużnikami ciała, dlatego żaden uczeń Chrystusa nie polega już na ciele i jego wysiłkach w celu przypodobania się Bogu (Rz 8,12).

Boży Duch daje naśladowcom Chrystusa siłę i moc do życia, w którym wszystkie grzeszne dążenia naszego ciała możemy skutecznie trzymać na uwięzi, a wręcz potępiać (Rz 8,13).

Rozważając w tytule naszej lekcji kwestię przykazań Jezusa, musimy zrozumieć, o jakich to przykazaniach mówi nam Zbawiciel.

Jeśli przyjmiemy, tak jak chcą tego ruchy adwentystyczno-judaizujące, iż chodzi o przykazania Dekalogu, to mamy do rozstrzygnięcia spory problem. Przyjęcie bowiem powyższego założenia prowadzi nas wprost do teologicznej, a przez to także duchowej dychotomii. Skoro nomos (Prawo) zawiera ponad sześćset różnych przykazań, to dlaczego możemy lub powinniśmy przestrzegać tylko dziesięć z nich? Niektórzy twierdzą nawet, że Dekalog należy wręcz oddzielić od pozostałej części Prawa Mojżeszowego, jednakże myśl ta skażona jest fundamentalnym błędem.

Otóż, kiedy czytamy Boże Słowo, nie znajdujemy w nim żadnej supozycji, która mogłaby usprawiedliwić taki zabieg.

Lektura Drugiej Księgi Mojżeszowej, a w szczególności rozdziałów od 20-tego do 24-tego wykazuje bowiem, iż autorem całego Prawa jest Bóg Jahwe, a owych dziesięć przykazań nie pełni jakiejś szczególnej roli, może poza tą jedyną, a mianowicie: zostały one przekazane w formie kamiennych tablic.

Co ciekawe, apostoł Paweł w Liście do Rzymian stwierdza, że to samo Prawo zostało wypisane również w sercach pogan (Rz 2,15)!

Należy więc powiedzieć, że moralny kanon przekazany Izraelowi na górze Synaj, choć niezmienny i nie podlegający jakiejkolwiek dezaktualizacji, jest jednak zakorzeniony również w sercach wszystkich ludzi.

Musimy też pamiętać, że chociaż Boże Prawo biblijna greka określa słowem nomos, to jednak wszystkie przykazania, w tym również te, które stanowią Dekalog, są określane w języku Biblii greckim słowem entolas (l. poj. entoli). Greckie słowo entoli oznacza: polecenie, rozkaz, nakaz, przepis i przykazanie.

Jezus powiada: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (J 14,15). Ewangelia Jana, w tym właśnie fragmencie, słowo „przykazania” zapisała właśnie jako entolas.

To samo słowo znajdziemy w Pierwszym Liście Jana (1 J 3,23-24), gdy Jan wzywa wierzących do przestrzegania przykazań Zbawiciela. Także w innym fragmencie wspomnianego listu Jan wzywa do przestrzegania Bożych przykazań entolas (1 J 5,1-4).

Czym są przykazania Boże w stosunku do Bożego Prawa? Odpowiedź jest prosta. Boże Prawo to nomos, czyli: norma, zasada, prawidło, reguła; a przykazania są funkcją Bożego Prawa, czyli swego rodzaju przepisami wykonawczymi, wynikającymi wprost z pozostającej bez zmian normy.

Pan Jezus Chrystus stwierdził, że Boże Prawo pozostaje niezmienną normą, a ta norma nigdy, nawet w najmniejszym stopniu, nie ulegnie żadnym modyfikacjom (Mt 5,17-20).

Jednakże Słowo Boże Nowego Testamentu w żadnym ze swoich zapisów nie wzywa wierzących do przestrzegania nomos (czyli Prawa Bożego); wzywa natomiast uczniów Jezusa, aby przestrzegali entolas (czyli przykazań Jezusa i przykazań Boga).

Twierdzenie, iż Dekalog stanowi nomos jest absolutnie nieuprawnione; sam Chrystus przecież, wręcz modyfikując przykazania Dekalogu, nazywa je entolas.  Tak więc Dekalog nie jest żadną normą, ale jest przepisem wykonawczym Prawa Bożego, a wykładnia przykazań została przecież przez Chrystusa zmieniona; Chrystus podniósł moralne wymagania wobec tych, których osobiście wezwał do naśladowania Go i uznał ich za gotowych do przestrzegania Jego przykazań.

Kiedy zrozumiemy zależności panujące pomiędzy Bożym Prawem a jego funkcjami, to znaczy Jego przykazaniami, to dopiero wtedy możemy zwrócić się do Bożego Słowa, aby odnaleźć w nim przykazania Jezusa Chrystusa.

W swoim Pierwszym Liście apostoł Jan napisał, że przestrzeganie przykazań Bożych nie jest uciążliwe (1 J 5,1-4); a także, że ten, kto się z Boga narodził, nie popełnia grzechu (1 J 3,9).

Myśl Jana jest następująca: Każdy, kto jest na nowo narodzony i nieobecna w nim jest skłonność do grzechu, może zachowywać Boże przykazania i nie będzie to dla niego nadmiernie uciążliwe.

W Ewangelii Mateusza znajdujemy ważną dla nas wypowiedź Jezusa: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Mt 11,29-30).

Zwróćmy uwagę, że słowa Zbawiciela niezwykle korelują z wcześniej przytoczonymi fragmentami Pierwszego Listu Jana.

Uczeń Jezusa Chrystusa, który chodzi z Panem w jednym jarzmie, w praktyczny sposób doświadcza pomocy Mistrza w wykonywaniu Jego woli. Chrystus objawił swoją wolę, wskazując nam, że jej wypełnienie polega na przestrzeganiu Jego przykazań! Tak więc każdy, kto stał się uczniem Jezusa, przy pomocy swojego Zbawiciela oraz Jego osobistym wsparciu może wypełniać entolas Mistrza.

Jan apostoł napisał, że przykazania Pana nie są uciążliwe; a sam Chrystus stwierdził wręcz, że jarzmo, w którym chodzimy z Nim jest miłe, a brzemię, które na nas spoczywa jest lekkie.

Uważny czytelnik Biblii zapewne zauważy, że Boże Słowo, które naucza o jarzmie, przyjmowanym przez ludzi od Boga, przedstawia dwie, skrajnie różniące się od siebie opinie.

Pan Jezus powiedział: „Jarzmo moje jest miłe” i miał On na myśli proces uczniostwa, w którym to On sam czynnie wspiera swojego ucznia mocą Ducha Świętego tak, aby taki uczeń mógł przestrzegać Jego przykazań i żyć świętym życiem.

Natomiast w czasie pierwszego soboru w Jerozolimie apostoł Piotr powiedział: „Dlaczego wyzywacie Boga, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my nie mogliśmy unieść?” (Dz 15,10).

Co miał na myśli Piotr, używając określenia: „jarzmo nie do zniesienia”?

Odpowiedź znajdziemy w wersecie piątym tego samego rozdziału Dziejów Apostolskich, gdzie nawróceni do Jezusa faryzeusze powiedzieli: „Trzeba ich obrzezać i nakazać im, żeby przestrzegali Zakonu Mojżeszowego” (Dz 15,5).

To, co Piotr nazywa jarzmem nie do zniesienia, było Prawem, czyli nomos!

Uczniowie Jezusa Chrystusa są natomiast zachęcani i wspomagani przez Ducha Świętego, aby przestrzegać Bożych i Chrystusowych entolas! Zarówno w odniesieniu do jarzma Chrystusowego, jak też jarzma w postaci Prawa Mojżeszowego, biblijna greka użyła słowa zugos, które dosłownie oznacza „jarzmo”.

Biblijne przesłanie w tej kwestii jest więc następujące: albo chodzisz złączony z Chrystusem i jest to połączenie dla życia, albo chodzisz złączony z Prawem, lecz to złączenie oznacza dla ciebie oskarżenie i śmierć!

Tak więc, tylko ten, kto staje się uczniem Jezusa Chrystusa, jest wyposażony w duchu przez Boga tak doskonale, iż posiada zdolność, aby wykonywać wolę swojego Ojca w niebie.

Żeby poznać przykazania naszego Mistrza, Jezusa Chrystusa, prześledźmy chronologicznie dwie Ewangelie – najpierw Ewangelię Mateusza, a następnie Ewangelię Jana.

Ewangelia Mateusza – przykazania Jezusa

1. Mamy nie cudzołożyć – Mt 5,27-30
2. Jezus nie pochwala rozwodów – Mt 5,31-32
3. Jezus zakazuje krzywoprzysięstwa – Mt 5,33-37
4. Jezus zakazuje zemsty – Mt 5,38-39
5. Mamy nie odwracać się od proszącego – Mt 5,40-42
6. Mamy miłować bliźniego – Mt 5,43-47
7. Mamy dążyć do doskonałości – Mt 5,48
8. Mamy dawać jałmużnę – Mt 6,1-4
9. Nie powinniśmy modlić się obłudnie – Mt 6,5-8
10. Mamy pościć z radością – Mt 6,16-18
11. Mamy zakaz pokładania ufności w dobrach tego świata – Mt 6,19-21
12. Mamy zakaz służyć mamonie – Mt 6,24-32
13. Winniśmy szukać Królestwa Bożego – Mt 6,33-34
14. Mamy zakaz wydawania wyroków – Mt 7,1-6
15. Mamy nakaz wchodzenia przez ciasną bramę – Mt 7,13-14
16. Mamy nakaz rozeznawania proroków – Mt 7,15-20
17. Mamy nakaz budowania życia na Jego Słowie – Mt 7,24-29
18. Miłość do Boga ma pierwszeństwo – Mt 10,37
19. Mamy być posłuszni Bogu – Mt 10,38-39
20. Mamy nakaz przychodzenia do Jezusa – Mt 11,28
21. Mamy nakaz przyjęcia jarzma i nauki Jezusa – Mt 11,29
22. Mamy nakaz zapierania się siebie – Mt 16,24
23. Mamy nakaz przebaczania – Mt 18,35
24. Mamy przestrzegać największe przykazanie – Mt 22,36-40
25. Mamy nakaz przechowywania Jego Słowa – Mt 24,35
26. Mamy nakaz sprawować Wieczerzę Pańską – Mt 26,26-28
27. Mamy nakaz głoszenia Ewangelii na całym świecie

oraz czynienia uczniami i nauczania tych uczniów – Mt 26,19-20

Ewangelia Jana – przykazania Jezusa

1. Musimy się na nowo narodzić – J 3,3
2. Musimy wierzyć Jego Słowu – J 5,24
3. Musimy wierzyć Pismom Mojżesza – J 5,46-47
4. Mamy być pełni Ducha Świętego – J 7,37-39
5. Mamy chodzić w świętości – J 8,12
6. Mamy być pełni pokory – J 13,14
7. Jezus ma być dla nas droga, prawda, życie – J 14,6
8. Mamy Go miłować – J 14,15
9. Mamy nieustannie trwać w Nim – J 15,4-7
10. Mamy się wzajemnie miłować – J 13,34 i J 15,17

Jak łatwo policzyć, wymieniliśmy trzydzieści siedem przykazań Jezusa. Jednak nie ulega żadnej wątpliwości, że znajdziemy w Nowym Testamencie jeszcze co najmniej kilkanaście przykazań naszego Zbawiciela, a wszystkie one dedykowane są Jego uczniom.

W codziennym chodzeniu z Chrystusem treść przykazań skutecznie weryfikuje naszą postawę względem Mistrza oraz pozwala nam dokonywać w duchowym życiu korekt, jeśli taka zajdzie potrzeba.

Przypomnijmy jednak, że przykazania naszego Pana nie są uciążliwe, o ile droga życia każdego z nas jest drogą uczniostwa w Chrystusie.

Andrzej Cyrikas – pastor CHWE Bielsko-Biała