Życie staje się cudowne, kiedy zauważamy, że Bóg ma cel, wspaniały cel, we wszystkim, czemu pozwala wejść do naszego życia. Kiedy mówi “Nie” naszym modlitwom, to także jest odpowiedzią, która pochodzi z serca Jego doskonałej miłości.
“Albowiem ja wiem, jakie myśli mam o was – mówi Pan – myśli o pokoju, a nie o niedoli, aby zgotować wam przyszłość i natchnąć nadzieją.” (Jr. 29:11). Jednym z powodów, dla których Bóg pozwolił temu światu być niewygodnym miejscem do życia, pełnym chorób, jadowitych węży itd., jest to, że ludzie w swojej rozpaczy mają szansę zwrócić się do Niego, aby On mógł im pobłogosławić. Bóg używa nawet zła (które powoduje Szatan), aby działać na rzecz realizacji Jego celów. Kiedy spotkamy się z odkupionymi w wieczności i usłyszymy ich historie, pełniej odkryjemy prawdę o tym, jak Bóg posługiwał się ukąszeniami węża, trudnościami finansowymi, nowotworami itd., aby odwrócić ludzi od grzechu, aby mogli stać się Jego dziećmi.
Nasz Zbawiciel powiedział niegdyś do otaczających Go ludzi: „…ubogich zawsze macie wśród siebie, ale Mnie nie zawsze mieć będziecie” (Mt 26,11). Użyte w zapisie Ewangelii Mateusza greckie słowo ptochos oznacza: biedny, ubogi, nędzny czy marny – ale dopiero dopełnienie tego słowa poprzez wskazanie rodzaju biedy, która dotyka człowieka, daje nam pełen obraz zastanej sytuacji.
Jezus wypowiadając zacytowane wcześniej słowa, odniósł się do zarzutu postawionego kobiecie, która w celu namaszczenia Go, wylała na Jego głowę drogocenny olejek. Świadkowie tego wydarzenia wyrażali głośną dezapobratę z powodu, jak to ujęli, bezsensownej straty; sądzili bowiem, iż lepiej było sprzedać ten olejek, a uzyskane pieniądze rozdać ubogim (Mt 26,6-13).
W innym fragmencie tej samej Ewangelii, w tzw. „Kazaniu na Górze” Jezus powiedział: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios” (Mat 5,3). Mateusz zapisując słowa Zbawiciela, użył słowa ptochos, wskazując na ludzi ubogich, ale tym razem ubogich w duchu.
„Staraj się usilnie o to, abyś mógł stanąć przed Bogiem jako wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy. A pospolitej, pustej mowy unikaj, bo ci, którzy się nią posługują, będą się pogrążali w coraz większą bezbożność” (2 Tym. 2,15-16).
„Wykaż gorliwość i zachowaj siebie samego wypróbowanym przed Bogiem. Bądź pracownikiem, który nie musi wstydzić się z powodu źle i niedbale wykonywanej służby; pracownikiem, który prosto kroi Słowo Prawdy. Strzeż też świętego depozytu wiary i nie miej udziału w profanującej, świeckiej i pustej mowie. Nie bierz udziału w wymianie zdań, która nie służy poszukiwaniu mądrości słowa, lecz prowadzi jedynie do werbalnych konfliktów z ludźmi, którzy nie mają żadnego poznania”
(2 Tym. 2,15-16 wersja autorska).
Paweł apostoł napisał do Tymoteusza dwa wspaniałe listy. Listy owe, stając się częścią nowotestamentowego kanonu, rzucają Boże światło na wiele kwestii stanowiących prozę życia wielu wierzących ludzi, w tym także tych, którzy wykonują wieloraką służbę na rzecz Chrystusowego Kościoła.
Istnieją trzy główne powody, dla których Elizeusz był namaszczony:
1. Pragnienie: Pierwszym powodem, dla którego Bóg namaścił Elizeusza, było to, że pragnął on tego bardziej, niż czegokolwiek innego na świecie. W 2 Księdze Królewskiej 2:1-10 czytamy o tym, jak Eliasz poddał go próbie w tej kwestii. Najpierw poprosił Elizeusza, aby pozostał w Gilgal, podczas gdy on sam będzie kontynuował podróż. Jednak Elizeusz nie chciał opuścić Eliasza. Zatem, Eliasz poprowadził go 15 mil na zachód do Betel, a następnie 12 mil z powrotem do Jerycha, później kolejne 5 mil na wschód do Jordanii, testując wytrwałość i gorliwość Elizeusza na każdym etapie podróży. W końcu Eliasz zapytał Elizeusza, czy ma jakąś prośbę, którą mógłby dla niego spełnić, zanim odejdzie. Elizeusz powiedział: Chcę tylko jednego. Z tego powodu cały czas podążam za tobą. Dlatego właśnie nie zostawiłem cię, nawet wtedy, kiedy próbowałeś mnie zniechęcić. Chcę podwójnej porcji twojego ducha. Elizeusz całym swoim sercem pragnął namaszczenia. Nie zadowoliłoby go nic mniejszego. Dlatego właśnie dostał to, o co prosił.
Kiedy patrzę na ludzi przekonanych, iż należą do Chrystusa, moje serce często pełne jest bólu i smutku. Niestety ci, którzy uważają siebie za chrześcijan, żyją w grzechu i zagubieniu; nie znajdują w sobie pragnienia bliskości Chrystusa i nie szukają oblicza Boga ani w modlitwie, ani w Świętym Bożym Słowie.
Przyglądam się małżeństwom ludzi, których Pan powołał do świętości i płaczę w duchu, widząc ich ogromne cierpienia i zagubienie. Rozmawiam z nimi i wiem, że wielu z nich pragnęłoby cofnąć czas i nie podejmować decyzji, które dzisiaj przynoszą im smutek, a nawet rozpacz.
Ileż to razy słyszałem ludzi skarżących się, że ci którym zaufali, a w szczególności współmałżonkowie czy współmałżonki skutecznie zawiedli to zaufanie. Takie wyznania są często wyrazem bezsilności, a niejednokrotnie głębokiej depresji tych, których serca zostały głęboko zranione.
„A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was” (Rz 8,11).
Uczeń Jezusa Chrystusa narodzony na nowo z wody i z Ducha, nie tylko rozpoczyna nowe życie; to nowe życie prowadzi on w mocy Ducha Świętego, albowiem Duch Święty wypełnił jego wnętrze swoją obecnością. Boże Słowo zapewnia: Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was (Rz 8,11a). To niesłychanie ważne zapewnienie! Kiedy żyliśmy bowiem bez Boga i bez wspomagającej nas Bożej mocy, skazani byliśmy na grzech i potępienie, a grzech nad nami niepodzielnie panował (Rz 6,14)!
Aby móc budować kościoły o wysokim standardzie, potrzebujemy liderów o wysokim standardzie. Jezus powiedział: “Pójdźcie za Mną!” (Łk. 9:23). A Paweł powiedział: “Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja jestem naśladowcą Chrystusa.” (1 Kor. 11:1, Flp. 3:17). W tych słowach apostoła Pawła widzimy, czego Duch Święty oczekuje od każdego starszego, aby tak samo jak Paweł mógł rzec do ludzi w swoim kościele
Kiedy w moich ustach
wybrzmi już ostatnie słowo
nie pozwól Panie
aby zapadło milczenie
„Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was” (Rz 8,9a).
List do Rzymian zawiera wiele wersetów, które wskazują wierzącym, w jaki sposób mają prowadzić swoje nowe, a zrodzone z Ducha Świętego życie.
Jak powinniśmy rozumieć słowa apostoła?
Boże Słowo uczy nas, że z chwilą, gdy zostaliśmy wzbudzeni przez Ducha Świętego ku Bogu i zrodzeni z Ducha Świętego do nowego życia, przestaliśmy być ludźmi, którzy kierują się w swoim życiu pragnieniami ciała. Staliśmy się ludźmi świadomymi duchowej rzeczywistości i koncentrujemy nasze życie na osobie Ducha Świętego, poddając się Jego prowadzeniu.
1. Bóg kocha nas tak, jak umiłował Jezusa: “ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś.” (J 17:23). To jest największa prawda, jaką odkryłem w Biblii. To zmieniło mnie z niepewnego, przygnębionego wierzącego, w tego, który stał się całkowicie bezpieczny w Bogu i jest zawsze pełen Bożej radości. W Biblii jest wiele wersetów, które mówią nam, że Bóg nas kocha, ale tylko ten mówi nam o skali tej miłości – TAK JAK MIŁUJE JEZUSA. Jako, że w miłości naszego niebiańskiego Ojca względem swoich dzieci nie ma stronniczości, będzie On z pewnością gotowy uczynić dla nas wszystko to, co uczynił dla swego pierworodnego Syna, Jezusa. Będzie nam pomagał, tak jak pomagał Panu Jezusowi. Będzie dbał o nas tak samo, jak dbał o Jezusa. Będzie tak samo zainteresowany planowaniem szczegółów naszego codziennego życia, tak jak planował je dla Pana Jezusa. Nic nie może się nam przydarzyć, co mogłoby zaskoczyć Boga. On już zaplanował każdą ewentualność. Dlatego nie musimy dalej żyć w niepewności. Zostaliśmy wysłani na ziemię z tak samo określonym celem, jaki miał sam Jezus Chrystus. Wszystko to, dotyczy również ciebie, ale tylko wtedy, jeżeli będziesz w to wierzył. Nic z tego nie będzie rzeczywistością dla tego, kto nie wierzy w Słowo Boże.
