Duchowy wzrost:
W Liście do Efezjan 4:3,13 Paweł mówi o konieczności jedności w Ciele. Mówi, że jako wierzący wszyscy musimy ” Starać się zachować jedność Ducha w spójni pokoju … Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary”. Może być wiele kwestii, w których jako wierzący nie będziemy się w 100% zgodni. Możesz nie zgadzać się z moim poglądem, że Kościół przeżyje ucisk, zanim Chrystus przyjdzie, aby zabrać go do Siebie. Możesz uważać, że Chrystus przyjdzie przed uciskiem. Wśród opinii na ten temat mogą być jeszcze inne różnice. Mogą też występować inne różnice w opiniach na temat tego typu kwestii. Nie osiągnęliśmy jedności we WSZYSTKICH sprawach dotyczących wiary, ale dopóki tego nie uczynimy, musimy być zjednoczeni w duchu. Aby móc zjednoczyć się w duchu, nie musimy czekać do momentu aż zjednoczymy się we wszystkich sprawach wiary.
Jeśli ktoś nie odwróci się skutecznie od swojej grzesznej przeszłości, to tym samym stanie się trwale niezdolnym do usługiwania Bogu w dziele przyszłości.
Służba, którą Święty Bóg pragnie powierzyć swojemu słudze, musi realizować się w światłości samego Chrystusa; a to wyklucza pozostawienie we własnej decyzyjności jakichkolwiek przestrzeni swojego jestestwa.
Po tym jak Chrystus wstąpił do nieba, obdarował swój kościół darami. To ludzie byli tymi darami. Chrystus podarował kościołowi apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli (Ef. 4:11). Ci obdarowani ludzie mieli za zadanie wyposażyć WSZYSTKICH wierzących do dzieła budowania ciała Chrystusowego (Ef. 4:12). Ważne jest to, aby zwrócić na to uwagę. Ci obdarowani ludzie NIE byli tam po to, aby sami budowali kościół. Oni byli tam po to, aby wyposażyć wierzących, aby ci wierzący mogli budować Ciało Chrystusa. Każdy wierzący ma udział w budowaniu Ciała Chrystusa. Natomiast taka służba wyposażania innych wierzących dziś jest już coraz rzadziej spotykana.
Powyżej zacytowany zwrot, w środowiskach uważających się za chrześcijańskie, poczynił w ostatnich latach niebywałą wprost karierę. Odwiedzam wiele kościołów i wspólnot, prowadzę rozmowy z wieloma ludźmi i nieustannie dowiaduję się jak wiele osób otrzymuje od Boga nadzwyczaj szczegółowe instrukcje.
Kolejny werset Listu do Hebrajczyków kładzie przed nami ostrzeżenie przed utratą ufności w Chrystusie (Heb. 3,14). Greckie słowo ipostasis (tłumaczone jako ufność), mówi o pewnym założeniu, mniemaniu, przeświadczeniu i przekonaniu, że oddanie się w ręce i pod opiekę Chrystusa jest właściwą i mądrą decyzją naszego życia. W ten sposób bowiem stajemy się uczestnikami samego Zbawiciela i możemy bezpiecznie doświadczać obiecanego odpocznienia. Tego samego słowa użyto w innym miejscu Listu do Hebrajczyków (Heb. 11,1) i mówi nam ono, że wiara jest pewnością tego, co zakładamy, o czym mniemamy; o czym jesteśmy przeświadczeni i przekonani, chociaż tego nie widzimy.
W 2 Liście do Koryntian 3:13-18, Paweł porównuje Nowe Przymierze ze Starym Przymierzem pod względem Mojżesza i Chrystusa. Kiedy Mojżesz przebywał w Bożej obecności, Boża chwała rozświetlała mu twarz. Kiedy zszedł z góry, na swą twarz położył zasłonę. W Księdze Wyjścia napisano, że położył tę zasłonę, aby ludzie nie bali się na niego spojrzeć. Jednak tutaj widzimy tego również inny powód. W miarę upływu czasu, ukryta pod zasłoną chwała, znajdująca się na twarzy Mojżesza, stawała się coraz mniejsza; Mojżesz zakładał więc zasłonę na twarz, aby Izraelici nie zauważyli, że chwała ta zaczęła stopniowo zanikać (werset 13).
Dziś jest wielu chrześcijan, w których życiu prywatnym Boża chwała z każdym dniem staje się coraz mniejsza. Kiedy, niektórzy z dzisiejszych 50-letnich kaznodziejów byli w wieku 25 lat, płonęli dla Boga. Jednak teraz ich stosunek do pieniędzy i grzechu, i wielu innych spraw stał się nie-Chrystusowy. Jest to jedna z głównych cech służby pod Starym Przymierzem – zanikająca chwała Boża.
„On musi wzrastać, ja zaś stawać się mniejszym” (J. 3,30).
Oddając się w ręce Chrystusa zbawieni i oczyszczeni Jego świętą krwią, stajemy się solą i światłością tego świata. Winniśmy jednak pamiętać, że nasza światłość musi być ukryta głęboko w cieniu Jezusa Chrystusa.
To On i tylko ON jest prawdziwą i nigdy nie przemijającą światłością pochodzącą wprost z nieba.
„On bowiem jest Bogiem naszym, a my ludem pastwiska jego i trzodą ręki jego. Obyście dziś głos jego usłyszeli: Nie zatwardzajcie serca waszego, jak w Meriba, jak w dniu pobytu w Massa na pustyni, gdzie kusili mnie ojcowie wasi, doświadczali mnie, chociaż widzieli dzieło moje.” (Ps 95,7-9)
Już wcześniej zauważyliśmy, że zatwardziałość w dosłownym tłumaczeniu oznacza „stawanie się twardym” i „uleganie zatwardziałości”. Ostrzeżenie, nad którym się teraz pochylamy, ma zapobiec zatwardzaniu naszych serc; tylko bowiem miękkie i oddane Bogu serce jest zdolne do słuchania Bożego głosu. W naszych rozważaniach nieustannie poruszamy się w społeczności ludu Bożego i treść ostrzeżeń dotyczy życia każdego z uczestników tego zgromadzenia. To właśnie nas ostrzega dzisiaj Słowo Boże i to właśnie do nas kieruje te słowa ostrzeżeń! Jako odbiorcy tych ostrzeżeń winniśmy badać stan naszych serc i, jeśli to konieczne, prosić Boga o wybaczenie i oczyszczenie.
POKORA: W Liście do Efezjan 4:1-2 czytamy: “Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze, Z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości (…)”
Często mawiałem, że trzy tajemnice chrześcijańskiego życia to: pokora, pokora i pokora. Tam wszystko się zaczyna. Jezus uniżył samego siebie i powiedział w Ewangelii Mateusza 11:29: “Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.” Jedyne dwie rzeczy, które Pan Jezus nakazał nam się od Niego nauczyć, to pokora i łagodność. Czemu? Ponieważ jako dzieci Adama wszyscy jesteśmy dumni i o twardym karku . Jeżeli chcesz świadczyć o niebiańskim życiu tu na ziemi, na początku nie będziesz tego robił poprzez ewangelizacje, głoszenie Słowa, nauczanie biblijne, ani pracę społeczną. Będziesz przede wszystkim świadczył swoją postawą pokory i łagodności.
„Bo wy do wolności powołani zostaliście, bracia; tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale służcie jedni drugim w miłości” (Gal. 5,13).
Uczeń Jezusa Chrystusa to człowiek powołany do wolności. To niezwykłe powołanie czyni z takiego człowieka istotę, która swoje człowieczeństwo objawia w całej pełni dopiero w przemienionej przez Chrystusa naturze. Człowiek taki charakteryzuje się pełną świętości wolnością w Zbawicielu. Zwolennicy praw i zasad wywodzących się (jak twierdzą) ze Słowa Bożego, podnoszą zazwyczaj głośne larum o herezję, zwiedzenie i fałszywą naukę; w ten czy inny sposób próbują oni na powrót zakuć „nowego człowieka” w kajdany religijności i trzymać go w „bezpiecznych” ryzach prawowierności wyznaczonej przez ich zniewolone sumienie.
