Juda mówi w swoim liście o trzech mężach, którzy byli religijni, a nie duchowi – Kain, Baalam i Korach (Juda 11). Przypatrzmy się im jeden po drugim:
1.Kain
Kain nie był bezbożnikiem. On był głęboko religijnym człowiekiem, który wierzył w składanie ofiar Bogu (1 Mojżeszowa 4:3). Abel również złożył ofiarę Bogu. Jednakże różnica między tymi dwoma ofiarami i między Kainem i Ablem to różnica jak między piekłem, a niebem, różnica między religijnością, a duchowością. Kain i Abel reprezentują dwie drogi po której ludzie chodzą – droga religijności i droga duchowości. Kain jest typem osoby, która ofiaruję zewnętrzne rzeczy Bogu – pieniądzę, służby, czas itp. Abel, z drugiej strony, symbolicznie złożył samego siebie na ołtarzu kiedy zabił baranka i złożył go na ołtarzu.
W Liście do Hebrajczyków 4:12 czytamy: „Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca”. Słowo Boże przenika niczym miecz nasze serca i objawia nam nasze myśli i intencje. W czasach Nowego Przymierza (co podkreśla List do Hebrajczyków), to co ma największe znaczenie to „myśli i zamiary serca”, podczas gdy w czasach Starego Przymiera złe myśli i zamiary nie były uważane za nic poważnego, ponieważ w Izraelitach nie mieszkał jeszcze Duch Święty. Prawo nie było w stanie, ani ujawnić, ani ukarać człowieka za to, że nosił w sobie złe zamiary, bądź myśli. Do czasu, do kiedy wszystko co robił człowiek było dobre na zewnątrz, Prawo go nie osądzało. Pod Nowym Przymierzem natomiast już to tak nie wygląda. Kiedy człowiek znajdował się pod Prawem, Słowo Boże badało go tylko z zewnątrz, tak samo jak lekarz powierzchownie badający pacjenta. Pod Nowym Przymierzem natomiast, Słowo Boże przenika serca jak skaner lub rentgen. To, co teraz interesuje Boga to nasze myśli, postawy, motywy i intencje. Czasem, nawet gdy z zewnątrz wszystko wygląda dobrze, to w środku może się znajdować zło, tak jak wielu ludzi, którzy na pierwszy rzut oka z zewnątrz wyglądają na zdrowych, w ich wnętrzu natomiast może się znajdować poważna choroba, na przykład rak.
Duch Święty przyszedł aby przynieść atmosferę Nieba do naszych serc. W Starym Przymierzu mieli prawa które pozwalały im żyć sprawiedliwym i prawym życiem w porównaniu z resztą ludzkości. Jednakże teraz mamy więcej niż tylko Boskie prawa by nas prowadzić, mamy wewnątrz nas Boskie życie by kierowało naszym postępowaniem.
Niebo jest niebem, ponieważ Boża Obecność jest w nim. Gdziekolwiek Bóg jest, tam jest niebo. Tam gdzie Bóg nie jest obecny, tam jest piekło. Tutaj na ziemi, Obecność Boga jest wciąż obecna wszędzie. Właśnie dlatego znajdujemy dobro nawet w ludziach nienawróconych. Jednakże w piekle te same osoby będą zupełnie inne. Tam ich egoizm i pycha będą bez żadnych ograniczeń i będą tam tacy jacy naprawdę są bez wpływu Bożej Dobroci.
Chciałbym omówić cztery aspekty pełnej Ducha Bożego służby, o których mówił apostoł Paweł.
Niewolnik miłości: Po pierwsze, służba pełna Ducha Bożego jest służbą niewolnika-miłości. W Dziejach Apostolskich 27:23 Paweł mówi: „… Bóg, do którego należę i któremu cześć oddaję”. Paweł był niewolnikiem miłości swojego Boga. Nie zachował dla siebie prawa do własnego życia. Wszystko to oddał swojemu Mistrzowi. Zatem, kiedy człowiek oddaje Bogu całe swoje życie, nie czyni Mu tym samym wielkiej łaski. Nie! On tylko zwraca Bogu, to co Mu wcześniej ukradł. Gdybym ukradł komuś pieniądze, a później, skazany za mój grzech, miał mu je zwrócić, z pewnością nie zrobiłbym temu człowiekowi przysługi. Poszedłbym do niego jako pełen skruchy złodziej. Jest to jedyna właściwa postawa, dzięki której możemy zbliżyć się do Boga, kiedy pragniemy przyjść do Niego, aby oddać Mu swoje życie.
„I usłyszałem głos z nieba jakby szum wielu wód i jakby łoskot potężnego grzmotu; a głos, który usłyszałem, brzmiał jak dźwięki harfiarzy, grających na swoich harfach. I śpiewali nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi” (Apokalipsa Św.Jana 14:2-3).
To jest właśnie opis zwycięzców i Oblubienicy Chrystusa. Oni należą do Nieba podczas gdy żyją na ziemi. Ci zwycięzcy zaśpiewali nową pieśń przed Tronem Boga, której nikt się nie mógł nauczyć poza tymi którzy zostali wykupieni z ziemi. Dlaczego nikt nie mógł nauczyć się tej pieśni? Czy dlatego, że ci inni byli pozbawieni talentu muzycznego? Nie. To nie ma nic wspólnego z byciem umuzykalnionym. Wszystko o co tu chodzi to bycie skoncentrowanym na niebie. Jest wielu ludzi w obozie Szatana którzy są umuzykalnieni.
