Bo ci, którzy żyją według ciała, myślą o tym, co cielesne; ci zaś, którzy żyją według Ducha, o tym, co duchowe. (Rz. 8,5)
Czy jestem oddany Chrystusowi?
Czy moje życie, wyzwolone od grzechu i oddane na służbę mojemu Bogu, przynosi mi radość w poświęceniu się dla Zbawiciela?
To ważne pytania, bowiem odpowiedź, której udzielę, pozwoli mi poznać moje miejsce w relacji z Bogiem.
Jeśli jestem człowiekiem pełnym Ducha Świętego, zakorzenionym myślą w Bożym Słowie, to spoglądam z miłością na otaczający mnie świat i ludzi, którzy często w zagubieniu nie potrafią odnaleźć drogi do Ojca.
Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie. (J. 13,34-35)
Poznaliśmy już biblijne fundamenty, na których zasadza się miłość „agapi”. Boże Słowo objawia nam, iż miłość, która od Boga pochodzi, ma funkcję przesłaniania wszystkiego, co Bóg w swej woli chce miłością przykryć. Objawia nam też Biblia, że miłość Chrystusowa jest wielowymiarowa, to znaczy, że wypełnia całą przestrzeń ludzkiej aktywności. Poznaliśmy również prawdę o tym, że miłość „agapi” nie jest zdefiniowana uczuciami, lecz ukrywa się w sferze decyzji. Dlatego każdy prawdziwy uczeń Jezusa nie powinien zawodzić w okazywaniu takiej miłości.
Są trzy fragmenty Pisma Świętego, które mówią nam, kim jest prawdziwy sługa Boży w NOWYM Przymierzu. Kiedy odczytamy te trzy fragmenty, bez żadnych z góry przyjętych opinii, odkryjemy, że w dzisiejszych czasach, jeśli tylko chcemy, wszyscy możemy zostać sługami Boga. Zgodnie ze Starym Przymierzem tylko Lewici mogli być Bożymi sługami. Nie mieli wykonywać żadnej ziemskiej pracy, mieli natomiast być wspierani dziesięcinami pobranymi od innych plemion Izraela. Chrześcijaństwo babilońskie również dziś naucza, że zgodnie z Nowym Przymierzem tylko ci, którzy porzucają swoją świecką pracę, mogą być sługami Boga – i że muszą być wspierani dziesięciną ofiarowaną przez innych Chrześcijan. Jest to jednak nauka ludzka, a nie nauka Pisma!
Rozkoszuję się przykazaniami twoimi, Które pokochałem. Wznoszę ręce do przykazań twoich, które kocham, I rozmyślam o ustawach twoich (Ps. 119,47-48).
Boże Objawienie wyznacza treść i powód, dla którego Kościół przez służbę nauczania, podejmuje się przedstawienia objawionych prawd tym, których Bóg w Chrystusie wybrał, aby zbawić ich i uczynić dziedzicami swojego Królestwa.
Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich (J. 15,12-13).
Nasz Zbawiciel, ucząc nas prawdziwej miłości, posłużył się terminem, który znamy już z poprzednich lekcji. Ten termin zawiera się w słowie „agapi”.
Przypomnijmy, że Boże Słowo używa tego określenia, aby zobrazować nam cechy miłości doskonałej, czyli takiej, o jakiej antyczni Grecy jedynie marzyli i uważali ją za nieosiągalną. Prawdą jest, że bez nowego narodzenia z Ducha Świętego, ta właśnie miłość „agapi” pozostaje poza zasięgiem jakiegokolwiek człowieka.
Przed ukrzyżowaniem Pana Jezusa, Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Był to punkt kulminacyjny po trzech i pół, pełnych rozczarowań latach, kiedy to Piotr przebywał z Panem, podczas którego czasu, u Piotra ujawniała się jego duma, egoizm i brak trwania w modlitwie. Jednak Pan, kiedy powierzał Piotrowi opiekę nam Swoimi owieczkami, nie wspomniał ani jednej z tych słabości. On nawet nie wezwał go, ani do pokory, ani do trwania w modlitwie, ani śmiałego świadczenia, ani nawet do znoszenia prześladowania dla Jego Imienia w razie takiej potrzeby. Nie zadawał mu takich pytań, aczkolwiek one w rzeczy samej są cechami, których powinniśmy szukać u duchowego człowieka, a w szczególności u takiego, który pretenduje do roli przywódcy wśród Bożego ludu.
Przez krzyż poznaję Twoją miłość
i w krzyżu
objawiasz mi piękno Swego serca
brak już słów
więc cisza przemawia w zachwycie
a kraj milczenia
rodzi się u moich kolan
Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. (J. 3,3)
Jeśli z szacunkiem traktujemy poselstwo Bożego Słowa, musimy z należytą uwagą przyjrzeć się nauczaniu Jezusa o konieczności nowego narodzenia. Zrozumienie nauczania o nowo-zrodzeniu i doświadczenie tegoż, umożliwia nam bowiem wejście w rzeczywistość Królestwa Bożego. Nikt, jak mówi Zbawiciel, nie może ujrzeć tego Królestwa i nie może doświadczyć Obecności Boga, zanim nie narodzi się na nowo.
Jezus powiedział Swoim uczniom w Kazaniu na Górze, że każdy, kto patrzy na kobietę i pożąda jej, popełnia z nią cudzołóstwo. Dalej mówi, że lepiej by było, aby taki człowiek wyłupił swe oko, niż trafił do piekła z obojgiem oczu. W ten sposób naucza, że kiedy człowiek pożąda kobiet, poprzez przypatrywanie się im, to wystarczy, aby taki człowiek w końcu pewnego dnia trafił wprost do piekła.
Spotkanie z Chrystusem było poznaniem prawdziwej Miłości.
Wszystkie moje miłości, wszystkie zachwyty i uniesienia, poznając Miłość krzyża odeszły zawstydzone.
Doświadczanie Zbawiciela, to doświadczanie własnej śmierci i mocy Jego zmartwychwstania. To misterium, którym Bóg ukoronował moje nowe życie.
Żyję tym misterium i każdego dnia na nowo Go poznając, uczę się nieustannie rezygnować z siebie. Dawne moje życie rozsypało się nie pozostawiając żadnych śladów, i tak droga powrotu została zapomniana.
